hæmus - Libraria pentru toti

FLURANS ILIA
Lojë e çuditshme
416
So come, my friends, be not afraid
We are so lightly here
It is in love that we are made
In love we disappear
Leonard Cohen
Nata i mbathi rrobat e aktrimit. Dita e falënderoi që erdhi, sepse ja behu ora e
ndërrimit të roleve. Ora e shtegtimit të ëndrrës së ditës nëpër natë. Ora
zvarranike e kapërcimit të rrugëve dhe semaforëve të përskuqur të Unazës së
qytetit, së fundmi ishte qarkuar si gjarpër rreth një oazi ku, Nata i buzëqesh
simotrës së saj në ikje duke i thënë: “Ç’mund të bëj tjetër për ata që e bëjnë
natën ditë? Ç’mund të bëj për disa të tjerë që realisht kalojnë një jetë të tërë
duke e bërë ditën natë?”. Dhe Nata i hodhi një vështrim rrugëve të mbushura
me mbishkrime në copa letrash prej atdheut të pamundur. Aty, në rrugë, vuri
re djaloshin me këmbët e mbledhura nën vete. Ç’mendonte? Kishte qerpikë si
hala pishash nën dëborë. Qerpikë që, brenda tyre fshehin sy, si zogj shtegtar.
Parajsën e parasë e ëndërronte natyrshëm nga një vend në tjetrin ku e zinte
nata. Por paratë natyrisht nuk i mjaftonin as për një pjatë në mëngjesin e ditës
tjetër. Priste që me rënien e natës të boshatisej rruga dhe të strehohej në
ngrehinën e rrënuar përbri. Porta e së cilës do të shndërrohej në krevatin e tij.
Copat e letrave do të bëheshin çarçafë të bardhë, mbishkrimet jastëku, ku
njolla zhuli do të linte floku i ditës së pluhurosur. Gjunjët përherë të
mbledhura, për t’i shpëtuar të papriturave të errësirës. E kishte ndjekur më
kotë ëndrrën përgjatë ditës; kish’ kapërcyer të gjitha urat e qytetit të minuara
nga poshtë me mut; ish’ bërë burrë duke u hedhur në rrjedhën e lumit të
mbushur me shurrë, për të mbërritur gjer këtu; për t’i shpëtuar shpërthimit të
kujtesës; për të mos u mbërthyer prej thonjve të harresës; Nata mori
fizionominë e fytyrës së djaloshit. Zbriti pranë tij e njëtrajtësuar me sytë e një
muri. Mur i cili, përngjan si ekran i braktisur kinemaje. Nata u shndërrua në
Mis.Albania e pjekur në vështrimin e saj. Djali dalloi në ato tipare të
ravijëzuara mbi mur, fytyrën e një zonje të vërtetë, fytyrën e klientes në
kafenenë e fundit të ditës, përpara se errësira të binte njëtrajtësisht.
“Zonjë, zonjë, doni lule? Blini një trëndafil të kuq, zonjë!”
“Po. Do ta ble një lule. Por me një kusht. Do të paguaj sipas mënyrën
time.”
“Zonjë, lulet i shes vetëm me para. Keni para të më paguani? Të tjerat
nuk më hynë në punë.”