hæmus - Libraria pentru toti

urg (sepse në atë kohë në vendin tim, të shkoje me një të huaj quhej
agjenturë) po falë disa të njohurve shpëtova mirë.
Që nga ajo ditë ka rrjedhur shumë kohë dhe unë kam njohur e bërë dashuri
me plot femra të tjera; të bukura e të shëmtuara, të reja e të vjetra, të mençura
e budallaqe, të pasura e të varfëra, të ndershme e të pandershme (kështu më
duket se bëjnë të gjithë). Një ditë, andej nga fundi i mesit të burrërrisë, u
largova nga vendi im dhe shkova për të jetuar në Itali. Pas shumë peripecish,
fillova punë si magazinier në një ndërmarrje që prodhonte kremra.
Çuditërisht vura re se njerëzit qenë njëlloj; po aq të vegjël, po aq të kotë.
Punonin nga mëngjesi deri në darkë (pa më të voglën kënaqësi), me të vetmin
ndryshim nga skllevërit e dikurshëm që hanin më mirë e banonin në banesa
më të mira.
- Si e kalove fundjavën? – pyeta një ditë shefin e magazinës.
- Hiç – më tha – pordha nja dy-tri herë në korridorin e shtëpisë dhe kaq!
- Po ti ? – pyeta një tjetër.
- Ah, unë ia kalova shumë mirë, dola nga klubi i fshatit, mora për qejfin tim
një kafe të gjatë dhe lexova gazetat e ditës. Një tjetër më tha se kishte shëtitur
me gruan nëpër dyqanet e qytetit aty pranë. Mendova për një çast jetën e
këtyre djemve tashmë të plakur, që prej vitesh bënin të njëjtën gjë dhe që po e
njëjta gjë i priste për shumë vite të tjera me radhë derisa të përfundonin të
hedhur në ndonjë shtëpi pushimi për pleq dhe të them të drejtën trupin ma
përshkuan drithma tmerri dhe neverije. Pastaj u qetësova kur e kuptova se
unë isha ndryshe, pastaj u shqetësova kur e kuptova se isha njëlloj me ta dhe
më priste e njëjta histori dhe i njëjti fat, pastaj u qetësova kur e kuptova se
pak a shumë kështu kishte qenë e po kështu do të vazhdonte të ishte në jetë të
jetëve.
Një ditë po haja drekë, në një lokal aty pranë punës. Pranë banakut rrinte në
këmbë e pinte verë një grua e madhe në moshë, por e mbajtur mirë. Pas pak
erdhi e u ul në tavolinën time me dy gota verë në dorë.
- Unë jam Mara. Të kam vënë re që vjen për ditë dhe ha drekë këtu. E sheh
atë vilën e verdhë? Atje banoj unë, vetëm. Tek ajo fabrika ku punon ti kam
punuar edhe unë, po ka katërmbëdhjetë vjet që kam dalë në pension. Hajt
gëzuar, sot kam ditëlindjen. Nuk e di pse më pëlqen ti si tip. Ku banon?
I thashë se ku banoja, i thashë se isha i huaj, i thashë se jeta nganjëherë duket
e vështirë dhe e zymtë, por varet se nga ç’kënd e sheh. Ia thashë të gjitha këto
e ca të tjera si këto se pse,… nuk e di…, nganjëherë ke dëshirë t’i thuash fjalë
ngushëlluese një të ngjashmi tënd të braktisur e sidomos të lojtur nga mendtë.
- E di ç’ke ti? Përse nuk kthehesh ndonjëherë nga unë kur del puna, të pimë
ndonjë gotë verë e të luajmë një dorë me letra? Hë, si thua? A vjen sot?
“E po kjo pikë e zezë” thashë me vete “s’m’u ndanë këto të shkalluarat mua!”
394