hæmus - Libraria pentru toti

Bali Tuzi duke i ndenjur pranë dhe duke e shikuar sikur macja prenë, nga
pozita e të qëndruarit në këmbë, ia lëshoi dorën mbi flokët e shprishura.
-Rri e qetë, pa frikë. Mund të rrish këtu sa të duash, do të kesh bukë e fjetje.
Tashti dal dhe blej bukë. Mos ke merak. Ama, moj, më thuaj si e pate emrin?
-Tringa.
-Tringa?
-Po. Nëse nuk ju pëlqen, mundeni të mos më thërrisni me këtë emër...
-Unë i pranoj emrat ashtu sikur m’i thonë...
Ajo ia nguli sytë të kuptonte se a fliste për shaka, apo të vërtetën.
Me muaj të tëra nuk kishte hasur në ndonjë të tillë. Deri me atë ditë kishte
përjetuar të zinjtë e ullirit. Tashti që hasi, siç mendonte, në vullnetin e një
njeriu të mirë, do të mund t’i tregonte se cila ishte, prej nga vinte, çfarë
mendonte të bënte, si e çmonte jetën në ikje, se ajo vërtetë në ikje ishte, por e
kishte vështirë t’u rrëfehej të tjerëve se ia kishte druajtjen biografisë së vet të
cilën as e kishte ndërmend t’ia rrëfente ndokujt gjer në fund. Kishte hall nga
ajo biografi përmbajtja e së cilës ishte sajuar si nëpër thera, ose si me arna të
qepura në mënyrë të çrregullt, me arna të huazuara nëpër ditë të lënduara nga
të tjerët. Portreti i vet i ngjante në një statuje të lënë në mëshirën e shiut,
borës, breshrit dhe erërave; statuje që i përballet pluhurit, baltës dhe shurrës
së qenve. Derisa e kishte mendjen te statuja, e mendonte veten të ngrirë në
natyrë, tek pret qenin që ngrit njërën këmbë dhe...
Po ky njeri që i qëndronte para sysh, që ia përkëdhelte flokët? Nuk kishte
haber për të. I kishte trokitur në derë nga zori, derisa i ikte shikimit të
mashkullit ndaj të cilit vazhdon të ketë mllef, andaj i ikën si era. Sapo ia
ndjenë hukamën, sikur shndërrohet në leckë rruge që bartet nga era, duke
mos ditur adresë të saktë se ku do të strehohej. Prandaj edhe trokitja në atë
derë të asaj dhome ku gjendej e strukur mbi kanape duke mbuluar gjunjët
cullake, s’ishte veç një kërkesë mëshire, për strehim të përkohshëm. Ishte
tronditja ajo që e kishte nxitur të trokiste në dyer, në adresa të pa njohura, pa i
vajtur mendja se do të ndodhte kjo që i ndodhi: në derë t’i dilte mashkulli,
fytyrën e të cilit kurrë më parë nuk e kishte parë.
Kishte shpresuar të haste në ndonjë familje, ku do të ishte zonja e shtëpisë me
fëmijët e bashkëshortin, se do t’i dilte përpara një tip i tillë burri, me jetë
vetmitari, këtë nuk e kishte menduar... Nuk i kishte ndodhur të gjendej me
ndonjë mashkull vetëm në dhomë dhe të flinte e qetë.
Durimi i Bali Tuzit i jepte shpresë për kapërcim të gjitha atyre të këqijave që
i kishin ndodhur, për ikjet e vazhdueshme që i kishte pasur pikërisht nga ai
mashkull që tani kush e di se në çfarë gjendje ishte në spital, për të cilin burri
vetmitar as dinte gjë, as kishte kënd ta pyeste, kurse i dëshirohej të dilte deri
në fund të shkallëve të pallatit, t’u bashkohej të tjerëve në trotuar dhe të
mësonte se çfarë kishte ndodhur dhe kujt i kishte ndodhur ajo e keqe. Dhe
kur i tha asaj se do të dilte të blinte bukë, në të vërtetë mendjen e kishte te ai i
389