hæmus - Libraria pentru toti

fishkëllim përfundoi me krisma përplasjesh, nga zhurma e të cilave femra e
shtrirë në kanape u ngrit trembshëm, duke flakur plafin që e kishte sipër.
-Ku-ku, çka u bë? – tha ajo derisa shikimin e çonte herë nga dritarja, herë nga
jastëku që Bali Tuzi e mbante në dorë.
Bali Tuzi e përplasi jastëkun dhe u gjend te dritarja, të shikonte se çfarë
kishte ndodhur dhe ndodhte atje. Edhe femra ofroi fytyrën te xhamat e
dritares dhe klithi me gjysmë zëri:
-Medet! – tha dhe vuri shuplakën e dorës mbi gojë, hapi sytë e trembur nga
ngjarja.
-E kam ditë, - tha Bali Tuzi, - kur bëjnë vozitje aq të shpejta kësaj rrugice të
vendbanimit pa tjetër ndodhin edhe ndeshjet... – Shih, shih... – tha habitshëm.
– I paskan mëshuar atij të gjori që pak më parë shëtiste andej-këndej...
Në asfalt kishte mbetur i shtrirë mashkulli që ishte i veshur me xhup. Drejt tij
vraponin qytetarë të gjendur rastësisht në trotuare, por edhe të tjerë që dilnin
nga korridoret hyrëse të pallatit. Ajo vazhdonte të mbante gojën me shuplakë.
Nuk bëzante, derisa shikimin nuk e hiqte nga trupi i mashkullit të shtrirë në
asfalt.
Ndokush kishte lajmëruar ndihmën e shpejtë. Autoambulanca me atë sirenën
e zakonshme iu afrua të shtririt, ndërkaq nga ajo dolën katër veta me veshje të
bardha, nxorën lesën nga pjesa e pasme e autoambulancës, tërhoqën
mashkullin për të cilin fare nuk dihej se a ishte lënduar, apo kishte vdekur
fare. E futën brenda autoambulancës dhe, duke lëshuar të njëjtën sirenë,
makina shumë shpejtë treti, humbi te kthesa e parë e rrugicës që shkonte
mbrapa pallatit, por sirena ende dëgjohej.
-E tmerrshme! – tha Bali Tuzi dhe e shikoi femrën e cila kishte qëndrim të
ndrojtur, nga pak të përvuajtur, sikur të fshehte shumë çka në vetvete.
-I gjori... – vazhdoi ai. – Po ti, cila ishe, moj, se më çmende? – reagoi në
mënyrë të pakontrolluar Bali Tuzi dhe me atë reagim sikur e trembi edhe më
shumë femrën e cila, me hapa të shpejtë, mori drejtimin kah dera e daljes.
-Prit pak, - e kapi për krahu Bali Tuzi dhe derisa e tërhoqi kah vetja, asaj
sikur iu lakua këmba dhe, në vend se të rrëzohej, u mbështet në kraharorin e
tij me pjesën e përparme të gjoksit të fryrë. – Kah ia ke mësy?
-Ju lutem, - më në fund femra foli, - më lejoni të dalë.
-Ku?
-E shihni se çfarë ndodhi atje në rrugë?
-Nuk është hera e parë, as do të jetë e fundit. A mos po të dhemb ty?
-Ndoshta...
Ajo u tërhoq nga dora e Bali Tuzit pa e përfunduar mendimin, kurse për Bali
Tuzin ajo “ndoshta” iu bë enigmë.
-Ulu, - i tha. – Pusho njëherë e mandej, kur ta ndjesh veten të pushuar, mund
të shkosh kah të duash dhe kur të duash. Kuptove?
Ajo nuk foli, veç u ul në të njëjtin vend të kanapesë, prapë me ato përpjekjet
për t’i mbuluar gjunjët.
388