hæmus - Libraria pentru toti

kërkonte mëshirë, ndërkaq duart i mbante të mbështetura njërën mbi tjetrën
dhe të lëshuara kah pjesa e fundme e barkut, njësoj sikur i mbante edhe kur
gjendej në trotuar, e mbështetur në trungun e mështeknës. Përballja me
shikime, në heshtje, do të zgjaste edhe më sikur, rastësisht, të mos kalonte
korridorit një nga banuesit i cili i përshëndetë pa e marrë vesh se kush ishin,
meqë për të parën herë i shihte para derës së hapur, të asaj banese ku, siç
kishte dëgjuar, kishte ardhur të banonte një i pagojë. Kështu e quanin Bali
Tuzin, sepse prej se ishte vendosur aty, as kishte trokitur ndonjëherë në
ndonjë derë të fqinjëve, as ishte përshëndetur me ndonjë të rastit të takuar në
korridor. Paraqitja e tij si banues i ri i atij pallati ishte më shumë se enigmë
dhe nxitje për të tjerët që të formonin rrëfime shtesë mbi të.
Kalimi i rastësishëm i fqinjit nëpër korridor, përshëndetja e tij veç sa për të
përshëndetur, bëri që te dy, si në korr t’ia kthejnë përshëndetjen me
“mirëdita” dhe s’dihej, tani, a e përshëndetën kalimtarin e rastit, apo ajo
përshëndetje i ishte drejtuar njëri-tjetrit. Nga shprehja në fytyrat e të dyve
ngjante se, këtë përshëndetje, e kishin pranuar për vete dhe, në vazhdim, Bali
Tuzi ia zgjati dorën ta përshëndeste. Ajo prishi rehatinë e duarve që ishin të
vëna njëra mbi tjetrën, të mbështetura kah fundi i barkut, dhe ia rrëmbeu
shuplakën e shtrirë të Bali Tuzit i cili ia përthekoi me shtrëngim ata gishta të
ftohur.
-Deri në këtë kat askush nuk ma çeli derën, - tha. – Më falni që po ju bezdis,
por kam uri...
Edhe më ia shtrëngoi gishtat.
-Hyn! – i tha, duke e tërhequr me dorën e përshëndetjes, kurse me dorën
tjetër të shtrirë ia tregoi derën e dhomës ku do të hynte.
Brenda ishte rrëmujë. Pjesë të ndryshme rrobash të shpërndara, libra mbi
kanape e mbi tavolinë, gjithashtu të shpërndarë në mënyrë të çrregullt.
Kompjuteri i hapur që lëshonte një zhurmë monotone të cilën zhurmë, për
çudi, Bali Tuzi sikur e hetonte për të parën herë. I tha:
-Ai dreq ftohësi si duket i është prishë.
Ajo nuk merrte vesh nga këto fjalë, njësoj që s’merrte vesh se si mund të
ishte gjithë ajo rrëmujë sendesh të shpërndara në atë dhomë e sidomos ai
grumbull enësh të palara që zënin koritën e kuzhinës. Grumbulli i enëve i ra
në sy kur Bali Tuzi rrotullonte ato të gjente ndonjë të larë ku do të vente një
copë buke, të cilën e mbante të mbështjellë me një qese najloni. Pasi e siguroi
një të tillë ene, që ia merrte mendja se ishte e larë, iu drejtua frigoriferit. E
çeli derën dhe nga një enë plastike nxori një copë djathi, e vuri mbi pjatë dhe,
atë pjatë, ia afroi asaj.
-Hë, nuk ia ke gjetur vetit një vend për ulje? – i tha. – Ulu në kanape.
Ajo hoqi pardesynë, mori pjatën, u ulë. Atë pjatë e lëshoi mbi gjunjë që i
dukeshin të skuqur. Derisa ishte ashtu e ulur, me këmbë të mbledhura e të
kthyera pak si me një anë, fundi i shkurtë nuk arrinte t’ia mbulonte. Përball
saj, në karrigen që e tërhoqi nga ana e tavolinës, u ul Bali Tuzi duke mbajtur
385