hæmus - Libraria pentru toti

Aso kohe Bali Tuzi ishte student, ishte në kohën më të hareshme dhe bënte
jetë të shfrenuar, duke rend pas dëfrimeve. I kishin pas thënë se në atë hyrje,
ku banonte edhe ai, ishte një banesë të cilën banonin katër femra, të ardhura
kush e di prej nga, por që pranonin meshkujt brenda dhe bënin tregti përmes
kënaqësive të tyre... Njëra prej tyre, derisa Baliu me afshin rinor kishte
kërkuar ta pranonte në përqafim, ia kishte pas falur atë shprehjen “ik, lumja
dada... shiko mos po të derdhet fasulja...” Ishte ai momenti kur Baliu, jo
vetëm që ia kishte bërë me kokë drejt hyrjes në korridor, por edhe e kishte
zgjatur dorën ta tërhiqte andej, sepse i kishin thënë se ndaj femrave të tilla
duhej të kishte sjellje arrogante shkaku i lekëve që do t’ia jepte. Mirëpo ajo,
lëre që nuk e kishte lënë ta prekte me dorë, por edhe e kishte shty duke i
thënë “Ik, lumja dada... shiko mos po të derdhet fasulja...!” Kjo shprehje e saj
i ishte bërë pikë në zemër, sepse nuk e kuptonte; fare nuk arrinte t’ia mësonte
domethënien, ndërkaq shokët atë shprehje të saj e përdornin të bënin shaka,
duke i thënë se “me fasule ajo kudër ta ka identifikuar atë sendin...”
“Mirë bëra që nuk fola me të”, mendoi, mandej u ul pranë kompjuterit.
Postën e kishte të zbrazur, asnjë mesazh nuk kishte arritur. Pa arritur ende të
shënjonte adresën e një miku, me qëndrim në Amsterdam, nga i cili shumë
shpesh i vinin të shkruarat në formën e letrave dhe të mendimeve me të cilat
ai preokupohej, e që e kishte ndërmend t’i shkruante mbi idenë e vetmisë të
cilën e kishte pranuar për shumë arsye, iu mbush ekrani me referenca
spontane, nga ato më banalet të shfaqura përmes figurave lakuriqe, deri te
reklamat për makinat luks. Nga këto të hedhura në ekran sikur i lëndohej
vetmia të cilën e kishte zgjedhur dhe për shkak të saj ishte larguar nga shtëpia
ku e kishte gruan dhe fëmijët. Me marrëveshje paraprake kishte arritur të bind
gruan se i duhej ajo jetë e vetmuar, se në bashkësi nuk kishte mundësi të
koncentrohej, të qëndronte me orë të tëra pa lëvizur nga karrigia duke u
marrë me ndonjë ide. Në bashkësi ndodhte që, në momentet që ai i quante më
interesante, në momente frymëzimi, t’i prishej rendi i meditimit dhe punës.
Largimin nga shtëpia dhe vendosjen në atë banesë, e çmonte si shpëtim dhe e
mbante shpresa se në aso kushte vetmie do të arrinte të krijonte vepra, duke i
shfrytëzuar edhe mendimet e të tjerëve që do t’i vinin nga këmbimet e
mesazheve përmes internetit.
Iu qas shenjës në ekran, të emëruar me “hapi i parë”, në të cilin, sikur
gjuajtjet e patateve në thes, i hidhte mendimet të strukur në ndonjë fjali ose
në ndonjë periudhë, ashtu të pa sistemuara, por që i hynin në punë, qoftë
përmes pasurimit të monologut të ndonjë protagonisti, apo për shtruarjen e
ndonjë teme me gjerësi. Krahasimin e mendimeve me patatet Bali Tuzi e
kishte bërë me qëllim, duke pasur për bazë se patatet e hidhura në thes janë të
pa vlerë po qe se nuk do të qëroheshin, të griheshin dhe të ziheshin. Prandaj
edhe mendimet në formën e fjalive ose të periudhave, mbase si patatet,
njëherë duhet të grumbullohen, pastaj të qërohen e grihen, domethënë të
analizohen e sistemohen në tekste tërësore.
383