hæmus - Libraria pentru toti

Bali Tuzi e kishte vendosur të qëndronte në atë pozitë, skaj dritares, duke
mbajtur cepin e perdes të tërhequr dhe shikimin përtej, mbase për ta kuptuar
realitetin mbi atë person dhe ishte i bindur se, pa ndonjë vonesë të tepruar, do
t’i afrohej ndokush që e njeh dhe do ta shoqërojë atë tutje. Porse, për dy orë
rresht, asgjë nuk ndodhi. As erdhi ndokush që t’i bënte shoqëri, as luajti nga
ajo pozitë ajo femër me flokë gështenje, që thashë: të lëshuara shpinës, dhe
me një si pardesy të hedhur krahëve.
Gjatë atyre dy orëve Bali Tuzit iu shfaq dhembja e këmbëve, andaj u
mbështetë dhe shikoi orën: ishte gjashtëmbëdhjetë pa pesë minuta. “Au!” bëri
zëshëm. U shkëput nga dritarja dhe iu afrua tavolinës së punës mbi të cilën
ishte kompjuteri. E vuri në veprim. Zakonisht në mesditë e fuste në veprim
lidhjen elektronike, çelte dritaren e mesazheve; kontaktonte me njerëz të
caktuar, me adresa të përhershme, me individë me të cilët mbante lidhje,
informohej për shumë çka dhe këmbenin mendime rreth artit, dhe jo vetëm
rreth artit. Kjo mënyrë komunikimi i pëlqente së tepërmi, sepse kjo formë
afrie ndihmonte që, ajo vetmi e tij, të mos ishte me kuptim të plotë. Përmes
kësaj forme komunikimi, merrte mesazhe nga më të ndryshmet, njihej me
pikëpamje interesante filozofike. Si zakonisht, edhe kësaj radhe, e kishte
ndërmend që, me të hyrë në banesë, të aktivizonte lidhjet, por i harruar te
dritarja, e kishte harruar kompjuterin të cilin pak më parë e kishte vënë në
veprim. Iu afrua. E shikoi ekranin, pastaj iu qas simbolit për internet. E
aktivizoi që të përfitonte lidhjen dhe, prapë, vajti te dritarja të shikonte në
rrugë, por ajo nuk ishte më në atë vendin e mëparshëm, nuk ishte e
mbështetur për trungun e asaj mështekne. Sikur ta kishte lëshuar toka.
Largimi nga i vend ia shtoi misterin dhe e nxiti Bali Tuzin të bëhej edhe më
kureshtar për të. U pendua pse nuk i foli sa ishte në rrugë, mandej, në vend të
qëndrimit para xhamit të dritares mendoi se do të ishte shumë më mirë të
zbriste shkallët, të dilte në trotuar, t’i afrohej dhe të fliste me të, sado që nuk
kishte ndonjë ide se çfarë do të fliste, apo vetëm do ta pyeste se kush ishte
dhe prej nga vinte në atë lagje të tij, dhe a mos i duhej farë ndihme. Por e
kundërshtoi mendimin, duke menduar se do të përballej me përgjigjen në
formën e pyetjeve: “çka po të intereson ty?”, ose “a nuk ke tjetër punë?”, apo
“mbërtheu!” ose “ik, lumja dada... shiko mos po të derdhet fasulja...” Këtë
shprehje të fundit ia kishte pas thënë, në një rast të moshës së hershme të tij,
një biondine e cila qëndronte e mbështetur për muri afër hyrjes në korridorin
e një ndërtese. Ndryshe, Bali Tuzi ishte krejtësisht i një natyre tjetër.
Pavarësisht çka i sillej në kokë, në realitet ishte njeri i vetvetes dhe për
vetveten. Nuk i interesonte askush, madje as femra si gjini, si krijesë
biologjike. Krejt çka kishte menduar se si do të ofrohej, e çfarë do t’i fliste
asaj, s’ishte veç një ëndërrim në vetvete. E largët ishte ajo kohë kur, duke u
bërë viktimë e simpatisë, kalonte me ditë e net të tëra duke planifikuar një
përshëndetje të vetme që do t’ia bënte ndonjërës.
382