hæmus - Libraria pentru toti

Bajronin dhe miqtë e tij. Kam frikë se arsye të njëjta nuk do të shkojnë kot
për të dhënë të njëjta pasoja, në qoftë se udhëtimi që po planifikoni, do të
bëhet. E mësuar me mënyrat e urta të Italisë si jeni ju, madamë, vështirë se
mund të hamendësoni se ç‘vrull ka mbërritur kjo urrejtje shoqërore në një
moment më pak të lumtur. Mua më takon t’ua them këtë. Unë kam parë të
gjithë ata që ishin më të dashur për mua të ndërlikuar në mënyrë të
pashmangshme në këtë shpifje. Gjendja ime ka disa ngjashmëri me të vëllait
tuaj dhe tamam për këtë, jam i zellshëm t’ju shkruaj gjithë këto, t’ju shkoqis
të gjitha prapësitë, të cilat për dreq i kam vuajtur vetë.
Jemi tashmë motra në fatkeqësi! 72
Meri Shelli - Teresa Guiccioli
Shumë e dashur mikeshë,
Si mund t’ju shkruaja? Si të shpreh dhimbjen e madhe që më sëmbon
zemrën? E shkreta Terezë! Jemi tashmë motra në fatkeqësi! Ndruhem se mos
letra ime ta dyfishon trishtimin tënd dhe, fatkeqësisht, ndiej se s’ka për të
ngushëlluar ndopak. Nuk mund të përdor fjalë të përgjithshme për t’ju
ngushëlluar, sepse e di që ato nuk shprehin shumë. Si mundem të them se
paqja do jetë me ju atëherë kur koha të ketë shëruar plagët e dhimbjes, nëse e
ndjej se, për këto plagë, koha nuk mund të bëjë asgjë? Për ditë e më shumë
ndiej brenda meje se sa pak vlen bota kur ajo çka do, të mungon. A nuk e ka
thënë vetë i shtrenjti Bajron (ai që njihte me themel zemrën e femrës) se
gjithë ekzistenca e një femre varet nga dashuria dhe, atëherë kur ajo humbet
të dashurin, nuk i mbetet tjetër veçse të gjejë strehë në To love again and be
again union (anglisht ne tekst: Të dashurosh përsëri dhe të bashkohemi
përsëri).
Por ne, e shtrenjta Guccioli, nuk e kemi këtë strehëzë. Fati na dha të dyjave
shpirtrat e parë që deshëm dhe, tani që i humbëm ata, nuk ka për ne një
dashuri të dytë; dhe zemrat tona, më shumë se kurrë të vetmuara, nuk janë gjë
tjetër veçse monumente që tregojnë lumturinë që është varrosur aty.
Dhe e pashë për herë të fundit! Nuk kam për të parë më kurrë më të bukurin
e të gjithë burrave, këtë krijesë të lumturuar që ishte mburrja e gjithë botës;
kurrë s’kam për të dëgjuar zërin e tij duke lexuar një poezi të re, fryt i gjenisë
së tij të paarritshme. E di që nuk duhet të shfrej në këtë mënyrë duke të
shkaktuar lot tani që sytë e mi janë të mjegulluar nga lot të dhimbshëm. Kur
unë humba gjysmën e dashur të vetes time, asgjë nuk më ngushëlloi më
shumë se sa fjalët tij, më qetësonin aq shumë ato, dhe marr me mend tani se
edhe ju do të doni të ndjeni në vuajtjet e një mikeshe të Bajronit, jehonën e
lotëve të tu.
72 Përkthyer nga origjinali, Petraq Truja.
304