hæmus - Libraria pentru toti

Asnjëherë nuk imagjinoja ta shkruaja unë që kisha bërë pa hesap ditare orësh
mësimi, raporte mbledhjesh dhe disa herë shkrime për fizikën apo drejtimin e
shkollës në shtypin pedagogjik të kohës.
Rasti për të nxjerrë në dritë ngasjen qe takimi me Ilinden Spasse, i biri i
Sterjo Spasses, romanet e të cilit, veçan libri “ Pse ” dhe tregimet e spikatura
më pëlqenin pa masë. Kallzova ndodhinë, shtova detaje imagjinare përzjerje
përjetimesh flirtuese vetiake, e dramatizova në përmasa që tejkalonin
dhunshëm rrëfimin e thjeshtë të nënës. Futa kapedanët, sajova vajtjen në
malësi, furtunën e ngritur nga rrëmbimi të cilin e vesha me imtësira fantazie
të shfrenuar. Shkurt gënjeva sa munda, nisur nga tregimi i thjeshtë për
prapësinë e gjyshit që nuk e pata njohur kurrë. Ai nuk reagoi, madje u mërzit
nga përsiatjet e zgjatura, ama vetë u mbusha përtej të zakonshmes. Ato që
sajova më ngjanin të vërteta, i besoja plotësisht. Në vetëdijen time ndodhia e
thjeshtë mori përmasa madhore; gjyshi im dashnor i përvëluar kaluar Romeos
së Shekspirit, fantazoja skena dashurie nëpër gardhe e groma lajthie, ( jo
kështjella e salla mondane të shoqërisë së lartë ) që i përjetoja si të vërteta, se
vetë isha atëhere në moshën e aventurave.
Ngasja nuk m’u largua asnjëherë nëpër vite.
Më pas, me disa miq të mij pata rastin të isha në tavolinë me mjeshtrin e
letrave, Dritëro Agolli. Në fillim druajtur nga prania e tij, si pimë disa gota
me majë u krijua një mjedis intim. Dritëroi erdhi në qef dhe pas ca kohe
kërkoi njërin prej nesh t’i mbante këngën e Gani Butkës, vrarë në Pogradec.
Me që më vjen disi ndoresh për të kënduar dhe mes nesh nuk pati ndonjë
nisjator më të mirë, këngën e mbajta unë.
Ai e pëlqeu, sido që isua qe stonatura vetë. Kështu u miqësuam më tepër se
kënga është ilaç i shpirtit, e ushqen dhe i jep forcë njeriut, e bën të
guximshëm.
Dritëroi tregoi disa ndodhi me zërin e ngadaltë të plakur që mbartte mbi vete
magjinë e rrëfimtarit, ndaj i përpinim. Më pas kërkoi që edhe ne të kallzonim
diçka. Unë s’prita, po i karikuar, turbulluar edhe nga rakia pirë me tepri, e
përshkrova atë ngjarjen e gjyshit me zbukurime, sajova e fantazova pa
kursim, nuk lashë
gënjeshtër pa përdorur dhe rrëfimi doli aq bukur sa ai, po edhe shokët e mij
mbetën të habitur.
- More djalë pse nuk e shkruan këtë histori, qënka interesante, - më tha
Dritëroi.
- Ku di unë të shkruaj, asgjë s’kam bërë deri tani.
- Çdo punë e ka një fillim, guxim, - më përkëdheli në sedër.
Rrëfenjëzën e vjetër e tregova me ambicjen se do të ngacmohej ai ta
shkruante, jo unë, po shtysa më dha kurajo dhe fillova të mendoj përnjëmend,
ngultas. Mbresa e tregimit të nënës udhëtoi gjatë brenda nënvetëdijes sime.
Askush nuk pikasi se do të shkruaja, madje as vetë nuk e dija çfarë do të
ishte. Me që përmbi ngjarjen vërtetsore kisha shtuar me fantazinë time nja
269