hæmus - Libraria pentru toti

Nuk mundja pa të. Po dalëngadalë u mësova. Filloi të më pëlqente. Në
mbrëmje, kur i jepja të pinte, vishja fustanin e nusërisë, vija rruazat, ulja
dritën e llampës, pudrosja gjinjtë dhe i lyeja me buzkuq. Lija mënjanë edhe
trishtimet, duke menduar se gjithsesi do ta shante ndonjëri ndonjëherë e do ta
kthente mbrapsht në të s’ëmës. Isha e re dhe ende në fëmijën e parë. Ç’të
bësh. Kur mbushi dy muaj, i vizatoja qime nën sqetull, në mjekër, kudo ku
s’kishte. Ia vizatoja me lapsin e syve. Ai rrinte i qetë dhe fërrmonte. Nuk mi’i
ndante sytë.
Nëna është nikoqire. Ajo e ruan sheqerin në gotat e një sytjeni të vjetër, të
zverdhur, të kapur me dy gozhda pas murit. Se vetëm kësisoj ëmbëlsohet një
tenxhere e tërë qumështi me një lugëz të vetme sheqeri. Biri i mamkës. Ti s’e
di. Por kur mbushe 13 vjeç, erdhe në shtëpi me një kafaz të madh, sa ti në
këmbë. Dhe që atëhere, çdo vit, për ditëlindjen tënde dhe timen, dyndesh, të
shtyjmë edhe ne, se sikur don të hysh edhe tani në atë kafaz. Dhe na lexon që
atje brenda gazetën dhe mundohesh të ulërish ndaj nesh siç ulërije kur dole
nga unë. Ne të dëgjojmë, të puthim, të urojmë përshumëvjet gëzuar dhe
platitesh. E di unë se njëherë do të arrish të bëhesh poet i shquar. Punë e
madhe se nuk të duan femrat dhe të dridhet dora kur e shpie lugën në gojë.
Punë e madhe se duhet të ta kujtoj unë se si e quajnë tët motër saherë kërkon
ta thërresësh nëpër shtëpi. Punë e madhe se ti je ende me një këmbë te jot
ëmë kur të tjerët kanë arritur tashmë me një këmbë në varr. Mos e çaj kokën,
bir i mamit. Do t’ua tregosh ti qejfin atyre. Do të të varrosin. Me shërbesë,
me lotë, siç është zakoni. Por pas tri-katër ditësh, unë do të kërkoj të të shoh
pakëz, të të nxjerrin pak që atje. Dhe do të jetë qivuri bosh. Dhe brenda tij, në
muret e tij: vetëm shënime nga ato të ndyrat, si në nevojtoret publike. Mos e
çaj kokën, biri i mamit. S’ke ç’bën. Nuk je bërë për këtë botë.
Pema gjenealogjike
Të dielën në varrezë vijnë shumë njerëz. Shumë njerëz hyjnë e dalin nga varri
si shtëpi i familjes sonë, që ka dy porta: një për burra, një për gra. Kur s'e
sheh njeri, gjyshja hyn nga burrat, që të bëjë muhabet me tim atë, me tim
gjysh.
Pema gjenealogjike e familjes Popesku është madhështore. Ajo rritet në
parkun Çishmixhiu, pranë liqenit. Gjithnjë është e stolisur me llampa e lulka
dhe rri shartuar me një shtyllë telegrafi. Në degët e saj kam varur ca lodra dhe
fruta porcelani. Në lëvozhgën e saj kam gërvishtur me një thikëz: "Popesku +
Dana + Kristi + mami = LOVE"
Kur isha i vogël, kisha një nënkrejse të madhe, të butë, të ngrohtë, mbushur
me tul buke. Dhe e luta mamanë të më qepte shumë feta buke njëra me
tjetrën, që të kem edhe një jorgan. E dija unë që femrat janë gjithë tul,
prandaj janë kaq të ngrohta e të buta.
188