hæmus - Libraria pentru toti

OAZI I PËRKTHYESIT
OAZA TRADUCĂTORULUI
CRISTIAN POPESCU
(1959-1995)
Këshilla nga nëna
Kristianin apo Kristin duhet ta kuptoni. Shumë gjëra thotë për ne, por mos ia
merrni me gjithë mend. Ai na do dhe na nderon. Por edhe ne kemi pasur
gjithmonë besim në talentin e tij. Kur shkruan për mua se jam koketë dhe se
ai nuk mbledh ku të mundet jo vetëm ngjyrosëse për thonjtë e mi, por edhe
njëfarë boje të trëndafiltë, që të mos prishim pará për pudër e buzkuq - këtë e
thotë ashtu me mirësjellje dhe, në të vërtetë, kujdeset për kursimet e mia. I
tillë është ai. Nuk është bërë për këtë botë. Në të vërtetë, unë mbaj një pjesë
të madhe të fajit: atëhere, gjatë atyre nëntë muajve, sa e mbaja në bark, s’kam
parë veçse ëndrra erotike. Natë për natë. Nuk flinte me kast, që t’i shikonte
ato ëndrra. Ndjeja se si rrekej të më shtrëngonte në krahë që përbrenda, por
s’kishte i gjori ku të kapej. Dhe më binte me shkelma, siç bëjnë rrugaçët
nëpër filma, në sallën e kinemasë, kur ndërpritet zëri. Ç’të bësh. Ç’mund të
bëhet tani? Kam dëgjuar se po vdiqe në gjumë, ëndrra mbetet atje, mes
tëmthave, si një kristal. Do ta le me gojë të ma nxjerrin me kujdes, të mos e
thyejnë, që ta shohë Kristiani sa herë të dojë. Se më kot shtrëngon femra pa
hesap në krahë. Kam lexuar edhe nëpër libra. Kot. Kështu që ëndrrën time të
fundit po ia le atij.
Duhet ta kuptoni. Të mos e merrni me gjithë mend. Në ju thëntë se jam gati
të ruaj në një qeskë bishtat e cigareve të mia që kur isha e re, bishtat e ndotur
me buzkuq, dhe kur e braktis ndonjëra ia jap atij që t’i puthë fshehurazi që të
platitet, duhet të mendoni se është i vetmuar. Nuk dinim ç’të bënim me të.
Nuk nxjerr një fjalë goje për ditë me radhë. Gjithmonë i kam thënë: “Biri i
mamit, mos e vrit kaq shumë mendjen. Se të laj e të hekuros, se po sipas
kokës tënde jeton, se kam sakrifikuar jetën. E di unë se çfarë ndodh pasi vdes.
Me të arritur atje, fillon të rinohesh. Po jo dosido. Por ata vite që t’i plakin
fëmijët, të rinojnë ty. Po brenda familjes. Kur ti të letohesh, unë do të jem
tërë nur, e bukur, dhe do të më dojë prapë yt atë, si njëherë e një kohë. Mos e
vrit mendjen se po sjell pak pará në shtëpi. Ç’të bësh. S’ke ç’bën.
Nëna ime është e kujdesshme. Kur pres bukën, ajo e mbështjell me cohë dhe
kur e thyej, ajo e ve menjëherë në allçi.
Pasi Kristi doli nga unë, ndjehesha ashtu, e gjymtë, uloke dhe do ta kisha
paguar sadoqoftë një doktor të më presë e të më ndehë një protezë në bark.
187