hæmus - Libraria pentru toti

(Errësohet skena)
V. (DASHNORËT E LIRISË)
REGJISORI, MAESTROJA, SHPRESA, Hija e BARDHYLIT
Mund të mbetet i njëjti dekor i skenës nga Pamja paraprake. Në qendër të
këtij ambienti restoranti janë Regjisori dhe Maestroja. Pozita e tyre mund të
ujdiset në vendet më të përshtatshme për skenën, qoftë në ulëse të larta që
vendosen afër shangut e me fytyra të kthyera kah publiku, qoftë rreth një
tryeze. Ata (...) në fillim ndodhen si të hutuar, më pas si të huaj, për të krijuar
një atmosferë të pazakontë, si ata njerëzit kur ndiejnë nevojë të dalin nga
anonimiteti në një hapësirë ku askush për ta nuk i jep pesë pará. Megjithatë,
ata janë pjesë e shtjellës së kësaj drame-antidramë dhe, si të tillë, ndiejnë
nevojë të dialogojnë për problemin e është bërë tashmë jo vetëm çështje
sociale, por edhe një fenomen. Sado dikujt mund t’i duket normal, ai
përbrenda e ka hidhësinë e tmerrin. Mos është goditje e Providencës për
larje mëkatesh, apo?!...
Hija e BARDHYLIT
Kush e kishte mbjellë bimën e frikës në zemrën time? Sa herë nuk dukej
dielli, hijet e dendësonin terrin në gjakun tim. Ai terr shpeshtohej në gjakun e
damarëve dhe në gjakun e mendimeve. Që kur binte gjysmëterri, a muzgu i
sëmurë, mbi dashurinë, më shfaqeshin lloj-lloj formash të frikshme. E dija se
frika ime u jepte atyre formë dhe fuqi. Ajo bartej në trajta amorfe dhe më
linte të zbrazët. Rreth meje lulëzonin ferrat e skëterrës, ferrat e dhembjes.
Mbase dikush kishte dashur të m’i ndërronte disa germa në Librin e Fatit. E
pyesja veten, meqë nuk kisha kë tjetër ta pyesja, kush e vari pikëllimin në
germat e librit të jetës sime?
Pse më krijove, Imzot: për t’u çuditur unë me të tjerët, apo të tjerët me mua?
E di se këtë klithje nuk do ta lëshoja po të mos përplasesha tatëpjetës së jetës
së dëshpërimit tim, po të mos më gulçonte ankthi i mëdyshjeve ekzistenciale,
po të mos ma ngjyroste fytyrën tisi i melankolisë, po të mos më derdhej në
shpirt shiu i pikëllimit, po të mos më shtypte qielli i paanë i Kosovës. Këtë
shqetësim mbase nuk do ta nyjëtoja po të mos më perëndonte dielli i fatit
andej bregut të shpresës. M’u bë se u err jashtë e u err brenda. Mbase vetëm
kur u err brenda, terri u përhap edhe përjashta. Obobo!!!
REGJISORI
(Ngrihet nga vendi ku qëndron i ulur në publik)
Maestro, a mund të vazhdojmë?
MAESTROJA
181