hæmus - Libraria pentru toti

hequr me kohë gëzimin e një jete mondane që kalonte më parë. I duhej të
punonte, patjetër, ndryshe nuk kishin si të mbeteshin gjallë. Por ngado që
shkonte ndjente rëndë mbi shpatulla dëbimin e shoqërisë brenda së cilës
dikur kishin një vend për t’u lakmuar.
- Ka ndryshuar, zoti Petroviq. Ka ndryshuar shumë, - i kishte thënë herën e
fundit ajo me një zë të pashpresë.
E dinte vallë se ajo kishte ndryshuar edhe vetë, mendonte Petroviqi duke e
shikuar. Dy gropëzat e lezetshme që i bëheshin dikur faqeve të rrumbullakta
kur qeshte ishin zgjatur teposhtë duke krijuar vija të thella në faqet e
lëshuara. Ajo, Sandra e dikurshme, e qeshur, plot humor e gjallëri, nuk ishte
më. Në vend të saj ishte hija e zymtë e të shoqit që e kishte gllabëruar të
tërën.
Atë ditë Zoran Petroviqi e kishte siguruar që edhe Sandra të gjendej në shtëpi
në mënyrë që së paku t’i hapte derën.
Shtëpia ishte po ajo që kishte qenë kur ishin fëmijë. Zlatoja nuk ishte larguar
prej aty edhe pas vdekjes së prindërve. Thoshte se i pëlqente qetësia e saj dhe
puna në kopsht. Dhe vërtet, atëherë rregullonte bukur kopshtin pranë shtëpisë
sa Petroviqit ia kishte ënda shpesh të pinte kafe me të ditëve të verës, në një
tavolinë të bukur punuar nga druri i arrës, rrethuar me gjelbrim e lule
gjithfarëshe që i kënaqnin syrin e i pushonin shpirtin.
Ajo që pa atë ditë i ngjalli neveri të bezdizshme që i shtrembëroi fytyrën. Nga
kopshti i dikurshëm pothuaj nuk kishte mbetur asnjë shenjë. Tavolina e bukur
e drurit dergjej në një qoshe të kopshtit bashkë me dy karriket të vëna një mbi
një pranë saj. Shkëlqimi i dikurshëm që dikur i jepte një tërheqje klasike
punës së gdhendur me dorë, ishte shëndërruar në ca lëvozhga të shëmtuara
leproze që të dëbonin. Bari i tharë mbetur vende vende e rrethuar me gurë të
rrumbullakët dukej sikur bënte çmos të tregonte se dikur ky kopsht kishte
gëzuar një vëmendje të veçantë. Asnjë shenjë lulesh, asnjë shenjë
zbukurimesh. Dukej qartë se koha nuk kishte kursyer fshikullimet e saj në
kopshtin e lënë pas dore.
Zllatoja nuk kishte kaluar fare pragun e shtëpisë që kur ishte kthyer nga lufta.
Krejt çka e lidhte me botën jashtë ishte një dritare pranë së cilës ulej
gjithmonë dhe gazetat e përditshme që ia sillte Sandra kur kthehej nga puna.
E gjeti ulur në një kolltuk të vjetër anash të cilit kishte mbështetur shkopin
mbajtës për këmbën e plagosur. Pranë kishte një mori librash, gazetash e
fletash të shkruara me dorë ku njohu dorëshkrimin e tij. Ishte e vërtetë se nuk
kishte dashur ta pranonte por e shoqja e kishte lutur duke këmbëngulur për
hirë të ditëve të fëmijërisë, të vetmet që e bënë Zlaton të pajtohej. Kur hyri e
shikoi me një palë sy të huaj sikur t’i thoshte: ç’kërkon ti këtu?
Iu duk më i hequr në fytyrë. Mjekrra e parruar prej ditësh ishte bërë njësh me
mustaqet e holla që mbante dikur me aq kujdes. Sytë e tij se ç’kishin një hije
të hirtë që i humbte ngjyrën e tyre të vërtetë sa Zoran Petroviqi u hutua për
një çast duke pyetur veten se çfarë ngjyre duhej të kishin qenë.
154