hæmus - Libraria pentru toti

Marina e vogël kishte fjetur me kohë në dhomën e saj të mbushur me lodra
fëmijësh ku nuk kishte depërtuar ende shqetësimi i prindërve.
Të nesërmen, mëngjezi e gjeti Olgën ulur kruspull në skajin e shtratit duke
vështruar me sytë e fryrë nga të qarët e pagjumsia të shoqin që po flinte i
lodhur. Sapo hapi sytë Petroviqi, pa mundur dot të priste më gjatë, i tha:
- Mos shko!
Petroviqi nuk u përgjigj. Me një buzëqeshje të shtirur që fare nuk e ngushlloi
të shoqen, i mori fytyrën e bukur mes duarve dhe e puthi në sytë e enjtur që
po i lagnin pëllëmbët.
- Të dua! – i tha dhe e puthi gjatë në buzë. Olga mbështeti kokën në
krahërorin e tij duke e shtrënguar fort dhe prapë i tha me zë të ulët, pothuajse
lutës:
- Mos shko!
- Mos u bëj merak e dashur, kemi edhe pak kohë gjer sa të nisem. Do e
mendojmë mirë këtë punë. Të premtoj, - u mundua ta qetësojë Petroviqi duke
e ditur mirë se nuk kishte më kthim mbrapa. Krejt ajo që mund të bënte ishte
që tërë këtë ta pranonte me një dinjitet ushtaraku çfarë edhe i takonte të
bënte. Tekefundit kjo ishte detyrë që i kërkonte profesioni dhe betimi që
kishte dhënë. Nderi dhe madhështia e tij qëndronin mu aty pra, në sakrifica.
Atë ditë vendosi të bënte ç’të bënte e të takonte shokun e tij të fëmijërisë
Zlaton. Nuk e kishte parë që nga viti 1994 kur e kishte vizituar në shtëpinë e
tij, në një lagje të lënë pasdore të Zemunit, pasi ishte kthyer nga lufta e
Bosnës. Ishte plagosur në njërën këmbë dhe atëbotë fliteshin shumë fjalë për
të. Ajo që dëgjohej më shpesh ishte se Zllatoja kishte lënduar me qëllim
veten për të ikur nga lufta. Petroviqi nuk donte të besonte asgjë nga gjithë çka
flitej për shokun e tij, por heshtja e tij strukur në shtëpinë përdhese ku jetonte
vetëm me të shoqen Sandrën dhe prej ku nuk i përgjigjej asnjë thirrjeje qoftë
edhe telefoni, sikur mbështeste gjithë thashethemet që dëgjoheshin.
Kishte provuar me gjithë farë mënyrash ta mundte dyshimin që edhe
padashur e brente përbrenda. Ta nxirrte shokun e tij të larë faqe botës. Por
kot. Ai vetë nuk e kishte përkrahur fare. Nuk i ishte përgjigjur kurrë në ftesa e
thirrje. Madje njëherë kur i kishte shkuar vetë në shtëpi me qëllimin e caktuar
që të çmalleshin si dikur e një kohë kur ishin shokë, ai nuk i kishte hapur fare
derën. E Petroviqi e kishte ditur mirë se ai ishte brenda i vetëm pasi sapo
ishte takuar me Sandrën në shkollën ku punonte. Ajo që në fillim kishte
dyshuar se i shoqi do ta pranonte shoqërinë e tij, siç edhe ndodhte gjithmonë.
Megjithatë e kishte falenderuar me dashamirësi për krejt ate që Petroviqi
mundohej të bënte për ta. Në një kohë kur pothuaj të gjithë iu kishin kthyer
shpinën ai vazhdonte të interesohej dhe ajo e çmonte me një mirënjohje të
thellë këtë.
Vetë Sandra dukej e lodhur dhe e plakur para kohe. Pa dashur të linte të
shoqin vetëm ishte përfshirë edhe vetë në rrjedhat e turbullta të cilat i kishin
153