hæmus - Libraria pentru toti

Nuk bëri asnjë pyetje. Nuk nxorri asnjë fjalë. U pajtua në heshtje me fatin e
ndarë duke e ndjerë diku thellë se nuk do të mund ta ndryshonte edhe sikur të
bënte çmos.
Njësoj u habit edhe Olga kur i tregoi. E ulur pranë pianos ku po luante pjesë
nga partitura e preferuar e Bahut, shikoi për një kohë të gjatë në sytë e zinj të
Petroviqit mos tallej gjë. Por jo. E vërteta dukej qartë në krejt qenien e tij.
Sytë e saj të kaltër u mbushën me lot që shkëlqyen nën dritën e atij dielli të
ftohtë shkurti duke i shtuar një nuancë edhe më të bukur, edhe më tërheqëse,
sa të grishnin të zhyteshe thellë e më thellë brenda tyre. Buzët e skuqura me
një buzëkuq njëzetekatërorësh Loreali, të cilin e përdorte shpesh, u drodhën
lehtë dhe ajo u mbështet e këputur në përqafim të të shoqit pa mundur të
mbajë dot veten. E dinte se atje ku i kërkohej të shkonte nuk ishte gjendje e
mirë. Nuk mund ta dinte si e sa keq mund të ishte pasi që kurrë as që kishin
biseduar ndonjëherë për atë vend. Edhe lajmet në Tv për Kosovën i kalonin
pa i dëgjuar e komentuar fare mes vete sikur krejt ato që thuheshin të mos
kishin të bënin fare me ta. Po për një gjë ishte e sigurtë. Në Kosovë nuk ishte
qetë. Kurrë as që kishte qenë ndonjëherë.
Iu kujtua mëngjezi i po asaj dite dhe iu duk aq i largët. Ishte zgjuar më heret
se zakonisht. Olga po flinte me kokën në supin e tij dhe njërën dorë vënë në
krahërorin e leshtë ku kishte dëshirë përherë ta mbante duke lozur e ledhatuar
gjer sa e zinte gjumi dhe ai ishte mësuar me atë ninulë prekjeje pa të cilën
nuk mund të flinte. Lëvizi ngadalë të ngritej pa e zgjuar Olgën por ajo e ndjeu
dhe lëvizi duke i afruar edhe më trupin e ngrohtë që aromonte këndshëm. Me
buzëqeshjen që ngjalli përnjëherë një lumturi e papërshkruar i pëshpëriti në
vesh qetë duke theksuar çdo germë: t ë d a sh u r o j. Ajo buzëqeshi lehtë pa i
hapur sytë dhe e shtrëngoi edhe më shumë duke e bërë të kuptonte se akoma
nuk e kishte ndërmend ta lëshonte nga shtrati. Vonë dikur u ngrit dhe bëri
kafenë e preferuar me qumësht të Olgës. Vetë piu një çaj të nxehtë kamomile
shoqëruar me kroasanë. Bëri një dush të vakët duke vërshëllyer tërë kohën. U
rregullua, u vesh dhe kur shikoi veten në pasqyrë tek po vinte kapelën
buzëqeshi i kënaqur. Një pupël e bardhë se nga i ishte ngjitur në krahun e
uniformës larë e hekurosur si më mirë. I fryu dhe pupla fluturoi tutje mbi
komodinën që shkëlqente. U shikua përfundimisht në pasqyrë dhe u nis të
dilte. Pasi bëri disa hapa u kthye prapë, mori puplën e bardhë me gishtërinj
dhe e hodhi në shportën e mbeturinave në fund të koridorit. Puthi në ballë
Marinën e cila ende po flinte, u përshëndet me Olgën dhe doli. Atë ditë kishte
takimin e caktuar me eprorin e tij. Një orë më vonë Olga do ta zgjonte
Marinën. Do t’i ndihmonte të ushqehej, të pastrohej, të vishej e pastaj do ta
shoqëronte për në shkollë. Ky ishte mëngjezi i asaj dite për të cilin që tani
ishte përmalluar i bindur se më nuk do t’i kthehej kurrë.
Atë natë nuk mundën të mbyllnin sytë fare. Nuk bënë as dashuri. Tërë kohën
qëndruan të përqafuar në heshtje me sytë ngulur diku në një pikë duke u
munduar të gjenin shkasin e atij ndrrimi të papritur që po u bëhej në jetë.
152