hæmus - Libraria pentru toti

- E di ti se ku u shkojnë rrënjët kësaj fare të mallkuar. Jo? Epo askush nuk e
di. Një Zot e di se ku dalin. Janë të thella dreqi e marrtë. Të thella. Por,
(kishte liruar krahun e Zoran Petroviqit për të mbushur gotën dhe para se ta
kthente kishte vazhduar), të betohem miku im se nëse nuk mund t’u bëj gjë
rrënjëve nën tokë nuk do të lë asnjë syth jashtë. Pastaj pasi kishte kthyer me
fund gotën me një fytyrë te shtrembëruar nga djegja që i kishte shkaktuar
thartira e konjakut të kumbullës kishte përsëritur:
- Të betohem! Dëgjon? Të betohem, thashë!
Petroviqi dëgjonte. Mendja i rrinte tek Olga dhe Marina të cilat e prisnin për
shetitjen e pasditës dhe nuk po duronte sa të përfundonte ajo bisedë e
mërzitshme për një vend që nuk i hynte fare në punë e as që donte t’ia shihte
surratin ndonjëherë. Kthente herë pas here edhe ai ndonjë gotë konjaku që i
mbushte miku i tij dhe sillte kokën me një vështrim sikur thoshte: ah, sa më
dhimbesh. Sa shumë gjëra të bukura ka jeta e ti nuk i sheh.
Po pse tani ky urdhër!?
Ai madje nuk ishte as pjesëtar i ndonjë partie. Kurrë as që kishte qenë. I
pëlqente të ishte apartiak. Ashtu i dukej vetja më i lirë dhe gëzonte shoqërinë
e të gjithëve njëherësh, qofshin ata socialistë, demokratë, radikalë, a çfarëdo
tjetër. Pastaj i shkrepi në kokë ideja mos vallë ishin lodhur duke i bërë lajka
gjer të vendoste me kë të ishte dhe donin ta heqnin qafe!? Jo, jo. Nuk ishte e
mundur! Solli edhe njëherë nëpër mend fjalët e eprorit të tij kur i dorëzoi
fletëurdhërin:
- Të ka mbetur edhe një shkollë pa përfunduar miku im. Ja ku e ke.
Duke parë habinë e tij të madhe kishte shtuar më me ngadalë:
- Të duhet. Ti ke nevojë për të. Merre dhe të na kthehesh faqebardhë, - i
kishte rrahur supet pastaj duke e përqafuar.
Kishte marrë letrën në dorë i hutuar pa ditur ç’të bënte. Iu duk se përnjëherë,
në pabesi, e shtynë poshtë nga krejt ato shkallë që kishte ngjitur me mund.
Kur arriti të mbledhë sadopak veten me pyetjen që vazhdimisht po i sillej
nëpër kokë - pse vallë?, dëgjoi prapë fjalët e tij:
- Është një nder i veçantë për ty, - pastaj duke e shikuar në sy me një shikim
që e bëri të rrënqethej, kishte vazhduar, - dhe për familjen tënde, gjithashtu.
Për herë të parë iu bë se para tij po qëndronte një njeri krejt i huaj për të.
Përveç një nishani të zi mbi buzën e sipërme, që nga larg dukej sikur t’i
kishte rrjedhur nga hunda, asgjë tjetër nuk po e lidhte me eprorin e tij, mikun
e dikurshëm që e kishte mbështetë në çdo hap. Në sytë e tij kishte diçka të
fshehtë. Diçka djallëzore e të ligë që Zoran Petroviqi nuk po e gjente dot
çfarë. Pas aq kohësh tek tani nishani i zi nën hundë iu duk i shpifur. Ka
dëgjuar ky njeri për kirurgji plastike vallë, mendoi me neveri.
151