hæmus - Libraria pentru toti

Puna e rregullt, ndejat gazmore me elitën e vendit që organizoheshin herë pas
here e të cilave u gëzohej aq shumë e shoqja, shetitjet e gjata vikendeve në
parkun mahnitës të Adës me Olgën dhe Marinën për dore, pushimet me
shokët në jahtën e tij të vogël po aq të lezetshme vendosur në një breg të
zgjedhur të Danubit, e mbi të gjitha ambienti i qetë familjar ku prehej
këndshëm saherë kthehej në shtëpi, ishin gjërat që ate e gëzonin dhe nuk
kërkonte më shumë. Nuk dua të humb më tej, i pëshpëriste i bindur vetes.
Zoran Petroviqi donte të ecte jetën e tij qetë, ngadalë, pa vrapuar. Të maste
çdo hap. Të ndjente çdo gjë. Të shijonte pa u ngutur. Jeta ishte aty ku ishte ai.
Pse të vrapoje pas saj.
Rrëfimet e shokëve e tmerronin duke e bërë t’i dukeshin aq të varfër, të cekët,
e të zbrazët sa ndjente dhimbje për ta. Shpeshherë teksa rrinte përballë tyre
dëgjonte veten duke u pyetur: e dinë vallë çfarë kërkojnë?! E dinë vallë çfarë
u ka humbur?!
Njëherë një mik që shkonte e vinte shpesh, tregonte për Kosovën se ishte një
vend i çuditshëm me njerëz që ngjanin në egërsira malesh. Aq kokëfortë sa
edhe po t’ua hiqje të tërën do ju mbinin nga dy në vend.
- Duhet ta zhdukim fare atë popull mor vëlla. Duhet ta popullojmë me
njerëzit tanë atë vend. Ta bëjmë tonin se ndryshe nuk bën, - përsëriste herë
pas here ai pothuaj sa herë takoheshin.
- Është koha ta çojmë në fund amanetin e të parëve tanë, - përfundonte
rrëfimet të cilat shtoheshin gjithnjë e më tepër siç shtoheshin vajtje ardhjet e
tij në Kosovë. Dhe sa më shumë shtoheshin aq më shumë shqetësohej ai vetë.
- Çudi se si mbijetojnë ata dreq ‘shiptarësh’ - rrëfente njëherë tjetër pasi
kthente një a dy gota konjak kumbulle, - ua mbyllë shkollat, ua mbyllë
spitalet, ua mbyllë fabrikat, ua mbyllë pothuaj të gjitha rrugët e mundshme
për të mbetur gjallë, kur ata si urinjë gërmojnë e gjejnë rrugë tjera pa çarë
kokën për ty. Dhe mbesin gjallë mor vëlla! Beso, nuk jipen se nuk jipen. Ptu
(pështynte dyshemenë i inatosur), çfarë krijesash!
- Kanë gabuar keqas ata para nesh, - shtonte pasi qetësohej pak. Nuk është
dashur t’u falet as për një ditë ajo kushtetutë e mallkuar 50 . Kanë vënë një
grimë mend kokës tani dhe s’vihen fare nën zgjedhë. Kthente rrëmbimthi
gotën e konjakut dhe fytyra i skuqej ca nga shqetësimi ca nga pija e tepërt që
i mbante iso inatit të tij për Kosovën. Atë “ dreq vendi që nuk jipej”.
Herën e fundit që u panë, Zoran Petroviqit iu duk akoma më i shqetësuar po
dhe më i prerë në fjalët e tij:
- Puna më e mirë që mund të bëjmë me atë popull është ta zhdukim të gjithin
nga faqja e dheut. Kjo dhe vetëm kjo, - kishte përsëritur duke i rënë tavolinës
me grusht. Pastaj kishte kapur Zoran Petroviqin për krahu dhe duke i afruar
në vesh gojën që kutërbonte konjak dhe sallamë derri i kishte pëshpëritur:
50 Fjala është për Kushtetutën e vitit 1974.
150