hæmus - Libraria pentru toti

kukullën Barbi. I zeshkët, hundëdrejtë, me buzë të fryra si të ndonjë vajze
nën mustaqet e holla bojëkafe, flokë të shpeshtë të dredhur pothuaj të qethur
fare së fundmi dhe sy të mëdhenj e të zinj që shumë më tepër do t’i shkonin
një aktori teatrosh se sa një koloneli luftrash. Me një fjalë, kur i shtoje tërë
kësaj edhe trupin e drejtë me tërë gjatësinë që kishte prej një metri e
nëntëdhjetë, ishte me të vërtetë një burrë i pashëm. Gjithmonë i buzëqeshur.
Gjithmonë i rregulluar.
Jetonte me të shoqen, Olgën e bukur, një mësuese pianoje të cilën e kishte
njohur gjatë studimeve dhe vajzën tetëvjeçe Marinën në apartamentin e
këndshëm mbi sheshin Knjaz Mihajlov të Beogradit të vjetër.
Pasi kishte mbaruar gjimnazin e përgjithshëm që më 1979, dëshirat dhe
synimet e tij që më vonë do të përcaktonin aq papritur të ardhmen e tij, i
kishte drejtuar në Akademinë Ushtarake. I pëlqente jeta e rregullt prej ushtari
ndërsa titujt që dilnin nga kjo akademi, nderi dhe respekti që ndillnin tek të
tjerët, ai luks mondan i qarqeve të larta, e bënë të dallohej ndër më të mirët.
Vazhdoi edhe më tej. Ndoqi Shkollimin Gjeneral Shtabi, Shkollimin e
Mbrojtjes Nacionale. Nuk la mangut as kurset e ndryshme që organizoheshin
për aftësim ushtarak. Mësoi me një lehtësi të çuditshme të gjitha gjuhët e
popujve brenda kufijve të Jugosllavisë që kur ishte akoma e pazhbërë. Të
gjitha këto me qëllim të ngjitej sa më lart. Punoi në poste të ndryshme si
nëntoger, toger, kapetan i klasit të parë, major, nënkolonel e kolonel. Dhe kur
më në fund arriti në radhët e larta të Gardës, në fillimin e shkurtit të vitit
1999, papritur i erdhi urdhëri të mirrte komandën e një njësie ushtarake në
Kosovë.
Nga i erdhi ky urdhër!? Si!? Pse!? Zoran Petroviqi nuk po mund ta kuptonte.
Ai vetë kurrë nuk kishte shprehur ndonjë interesim të veçantë për Kosovën e
shumëpërfolur. Paçka se kishte shokë të cilët kishin vajtur të punonin atje.
Kishte edhe të tillë që shkonin e vinin vazhdimisht. Dëgjonte rrëfimet e tyre
sa herë takoheshin pa ndonjë kureshtje të madhe. Të gjitha i merrte si
aventura të qejflinjve të tillë dhe e tëra merrte fund me aq.
Me lindjen e Marinës jeta e tij kishte ndryshuar rrënjësisht. Nuk e tërheqnin
gjithaq sfidat e as që vraponte pas ambicieve të mëdha. Mjaft kam bërë, i
thoshte i kënaqur vetes. I dukej se edhe prej aty ku ishte mund të gëzonte si
duhej jetën. E kënaqnin momentet e vogla me të shoqen dhe bijën. Ato
krijesa të dashura më një anë, shoqëria dhe puna në anën tjetër, po e
mbushnin mjaftueshëm jetën e tij dhe nuk dëshironte t’i shpëtonte asnjë
moment pa shijuar. Duke u rritur e bija po e mësonte me një durim të madh
pa e detyruar fare, se shumë më shumë po jetonte ajo pjesë e tija që shijonte,
ndjente, dëgjonte,... Jo ajo që pa pushim vraponte pas të ashtuquejturës jetë.
Shumë gjëra i kishin kaluar Zoran Petroviqit pa i parë, pa i ndjerë gjatë
vrapimit të tij. E të cilat e dinte mirë, më kurrë nuk do t’i ktheheshin. Andaj
tani po kënaqej.
149