hæmus - Libraria pentru toti

Por tani, ky qëndrim i zgjatur pa kurrfarë shpjegimi dhe vështrimet e tij të
ngulura herë pas here me orë të tëra nëpër pjesë të ndryshme të shtëpisë kur
dukej se humbte i tëri pa parë as dëgjuar fare përreth, po i shqetësonte së
tepërmi ushtarët dhe sikur e ndjenin se tërë kjo nuk do të ndillte asgjë të mirë.
Pa le më kur e dinin se jashtë, mali i Qyqavicës që i vështronte me një heshtje
të kobshme nga lartë, ishte strofulla e guerilasve vendas. Sulmet e tyre të
shpejta e të papritura në mënyrën sulmo dhe tërhiqu, kishin ngjallur frikë të
pashpjegueshme ndër ushtarë duke nxitur imagjinatën e tyre me lloj lloj
fantazish. Pastaj bombardimet e NATO – s nga lart të paraprira me një
fishkëllimë të fortë alarmi që trembte për vdekje ushtarët, krijonin një
atmosferë kërcënuese ngado që shkonin e veçanërisht në kullën e gurtë e cila
tani shumë lehtë binte në sy. Prandaj ndiheshin më të sigurtë kur ishin në
lëvizje. E lëvizja e tyre kuptonte djegie, vrasje, masakra e tmerre që s’kishin
fund. Frika që shihnin në fytyrat e njerëzve i bënin të ndjeheshin të fortë e të
pathyeshëm.
Në fillim, bisedat e ushtarëve për kolonelin e çuditshëm bëheshin fshehtas dy
nga dy e duke ngurruar. Më vonë ato filluan të përfshinin grupe gjithnjë e më
të mëdha. Kohëve të fundit ndodhte që njëri të fliste dhe tërë dhoma të
dëgjonte madje pa ndonjë marrëveshje bëhej edhe roje në rast se afrohej
koloneli. Me këtë rast thuheshin komente nga më të çuditshmet:
“ E patë se si qeshte dje vetë me vete!? Në fillim nisi qetë e pastaj ia krisi një
të qeshure me sa zë kishte si i marrë. Për besë në atë moment më kalli
frikën.”
“ Dhe tërë kohën ankohet se i dhemb koka. Çudi.”
“ Ndërsa unë e pashë një ditë tek po mundohej të kapte diç me dorë në ajër.”
“ Medet. Po çmendet!”
“ Po mor, po! Kur njëherë e pyeta se sa kishte bërë që kishte ardhur në
Kosovë ma ktheu se nuk e dinte, po që i dukeshin shekuj, shekuj të tërë.”
“ Mua për vete shpesh më shkon mendja mos nuk është fare nga tanët?”
“ Vërtet, e keni vrejtur se nuk ia ka qejfi t’i përmendim para tij vrasjet,
dhunimet e gjërat e tjera me të cilat ne tallemi?”
“ Jo, jo. Kjo s’mund të jetë e vërtetë. Ai është i dërguar special nga lart.
Prandaj lerini llafet.”
Fjalët për kolonelin vazhdonin e shtoheshin, por gjithmonë merrnin fund po
kështu me një përfundim të ushtarit Marko të cilit nuk i pëlqente që vëmendja
e ushtarëve të përqëndrohej te koloneli e as të humbte shkëlqimi i një titulli të
madh siç ishte ai. Edhe ashtu kishin mjaft me se të merreshin.
* * *
Ardhjen e tij në Kosovë, Kolonel Çudia as nuk e kishte imagjinuar
ndonjëherë. Zoran Petroviqi, siç quhej në të vërtetë, ishte një burrë mbi të
dyzetat. Shpeshherë me shaka i thoshte së bijës se kishte lindur bashkë me
148