hæmus - Libraria pentru toti

- Asgjë, asgjë. Jam vetëm i lodhur. Kaq.
Pas një çerek ore kishte thirrur mënjanë ushtarin Marko dhe e kishte pyetur
me zë të ulët:
- Je i sigurtë se i dëbuam të gjithë nga kjo shtëpi?
- I sigurtë që çke me të Zoti Kolonel. Ja ku e kam dëshminë për këtë, - i ishte
përgjigjur me mburrje ushtari dhe kishte nxjerrë nga xhepi i brendshëm i
këmishës blu portofolin e mbushur me marka gjermane.
* * *
Edhe ashtu të gjithë e njihnin për të çuditshëm. Madje e quanin Kolonel
Çudia. Që nga ardhja e tij ishte parë se diç nuk shkonte me këtë njeri. Nuk
ishte si të tjerët. As nuk dukej si të tjerët. Me atë pamje hutimi, çudie e
neverie në fytyrë të linte përshtypjen se as që e kishte idenë pse gjendej në
mesin e tyre. Dukej si një copë mozaiku tjetër që jo vetëm nuk përputhej aty
por edhe ngatërronte e prishte përreth.
Të shumtën e kohës rrinte i veçuar. Rrallë, shumë rrallë hynte në bisedë me
ushtarët dhe atëherë më shumë bënte gjoja dëgjonte. Dukej qartë se ishte larg,
shumë larg nga ata. Në sulme më tepër vështronte nga një distancë prej ku po
të mund dikush ta shihte do t’i dukej i trishtuar e i mjerë. Kur nuk kishte nga
t’ia mbante, e kjo gjë ndodhte atëherë kur binte së tepërmi në sy gjë të cilën
ai e hetonte mirë ndër ushtarët, hidhej në sulm si i marrë duke thirrur me sa
zë që kishte. Në të tilla raste, shumëkush nga ushtarët betohej se i kishin parë
lot në fytyrë që, siç shpjegonin ata, mbase i dilnin nga gjithë ajo bërtimë e
fuqishme që lëshonte.
Në rastin tjetër, në betejat e hapura me ushtarët vendas që njiheshin si
Ushtarë Çlirimtarë të Kosovës, Kolonel Çudia për çudi nuk ikte larg si të
tjerët. Rrinte në radhët e para me një qëndrim luftëtari prej filmash mesjetarë
ku qartë i shihej krenaria e vet dhe respekti për kundërshtarin. Kjo gjë u dukej
aq qesharake ushtarëve sa ata shkuleshin gazit saherë e kujtonin. Edhe pse
kjo ndodhte rrallë pasi vendasit më tepër bënin sulme të papritura guerile dhe
përveç kësaj njësiti ushtarak ikte me mjeshtëri nga pjesët ku dyshonin se
gjendeshin frontet e UÇK – ës siç thirrej shkurt e ku ajo vepronte si ushtri e
organizuar. Koloneli e kishte kuptuar se nuk ua donte edhe aq qejfi luftën sa
grabitjet, shkatërrimet, masakrat, dëbimet e popullsisë së paarmatosur.
Taktikë e ushtruar kjo që para ardhjes së tij dhe askush nuk kërkonte as jipte
ndonjë shpjegim.
Ta gjykonin sjelljen e tij në qarqet më të larta nuk e merrnin mundimin fare
sepse megjithatë ishte një kolonel i dëgjuar. Madje, madje për një kohë kishte
qenë pjesëtar i Gardës gjë që nuk ishte pak. Të ishe pjesëtar Garde për
ushtarët do të thoshte të kapje ëndrrën me dorë. Pastaj, vetë fakti se ishte i
dërguar nga qarqet më të larta i bënte të heshtnin. Tekefundit pse të lodheshin
kot kur edhe ashtu bënin çfarë donin e si donin vetë.
147