hæmus - Libraria pentru toti

ZONA
PËRPARIM XHIXHA
Ura mbi vete
Spaletat e gjeneralit
Inxhinierët kinezë, që ecnin njëri pas tjetrit, u futën te hotel-turizmi në qendër
të qytetit. Era dukej sikur i tundte shtëpitë siç i lëkundin në mënyrë të
kobshme tërmetet.
- Tani ulen e hanë pilaf me shkopinj! – tha Mevlani.
- E...he! – ia bëri Mexhiti, pa guxuar të thoshte asnjë fjalë komentuese. Ai e
dinte
që dhe në gjumë të fliste përçart, fjalët e tij i merrte vesh dhe dreqi me të
birin në cep të globit po të ishin.
Mexhit Muxhani hynte në takëmin e njerëzve që zoti u jep fatin e mençurisë
dhe për çdo gjë tjetër i lë në mëshirë të vullnetit, karakterit, fatit a urrejtjes.
Njerëz të tillë një fije peri i ndan nga lavdia e poshtërimi, më tepër prej atij
shpirtëror.
- Këta kinezët s`na ngjisin fare! – i tha Mevlani me një ton urdhërues që
bashkëbiseduesi ta përsëriste dëshirën e tij: - Hiç fare!
Shiu binte me shtamba. Si vetëtimë verbuese ishte vështrimi i tij mbi fytyrën
gjithë rrudha të Mevlanit i cili, nën një melodi të brendshme valsi, rrotullonte
gotën e konjakut. Mexhiti la qindarkat në pëllëmbë kamerierit, i tundi lehtë
dorën njeriut që kishte në tavolinë dhe iku.
- Ku vete? – foli i çuditur Mevlani, apo ke takim me ndonjë vejushë?!
Sa dinte koka e Mevlanit dinte bytha e Mexhitit. Duke çarë ngadalë mes shiut
e shtrëngatës, hap mbas hapi i afrohej apartamentit të tij në periferi të qytetit,
në lagjen “Klloçka e Madhe” ose “Çikago-City” siç e quanin disa djelmosha
sypatrembur. Jeta aty notonte mes vuajtjes dhe gëzimit. Lindjet dhe vdekjet
ishin përherë mes vesit e virtytit. Njeriu lindte e vdiste mes besimit e
dyshimit vdekjeprurës dhe së fundmi mes pasigurisë ditore e të papriturave
çudibërëse të së nesërmes. Gjashtëdhjetëvjeçari ecte dhe ndjente dhjetra
qindra sy, nga prapa vitrinave e dritareve, ta ndiqnin me admirim, ashtu siç
shumëkënd ta shante e shpotiste me rrënjë e me degë. Përveç njomëzakëve
atë burrë e njihte i gjithë qyteti ngaqë, çdokush e dinte mirë që ishte njeriu që
mbante minë me vete, e cila nga çasti në çast mund t`i shpërthente duke ia
zhndrruar copën më të madhe të trupit në kokërr gruri. Me vete, nën zë, çdo
141