hæmus - Libraria pentru toti

duke vrarë foshnjat në bark, t’u ndalohet, në përputhje me vendimin e marrë
më parë, kungimi para daljes nga kjo jetë. Por duke përdorur dashurinë ndaj
njeriut, siç mësuam, vendosim që kungimi t’u ndalohet për dhjetë vjet”
(Ancira 21). „ Gratë që shpërndajnë ferra helmatisëse dhe shkatërrimtare,
sidhe ato që marrin helme foshnja-vrasëse, t’i nënshtrohen kanunit prej 20
vjetësh të vrasësit” (VI Ekumenik, 91; Shën Vasili i Madh, 56). „Gruaja që pi
barna për të humbur frytin e trupit dhe për të mos lindur fëmijë, të kryejë
pendesë për pesë vjet me radhë, me nga treqind falje në ditë. E nëse do të
bëjë edhe burri ashtu, më keq është. Kisha të mos ia pranojë bukën e ndorme
e as të mos e dëgjojë në mos u pendoftë” (Rrefulli Kishtar, Govora, 20).
„Nëse gruaja do të ngjizë e do të pijë diçka për ta ndërprerë fillimin e
shtatzanisë së vet, të pendohet për tetë vjet dhe të bëjë 367 falje në ditë; në
ndodhtë të vdesë, të mos varroset në varrezë” (Ibidem, 115; ndreqja e Ligjit,
kapitulli 364). „Gruaja që e ka humbur foshnjën pa dashje, një vit pendohet
sipas rregullit” (Shën Gjoni i Kreshmës, kapitulli 22). „Gruaja që ka lindur në
udhë e nuk është kujdesur për foshnjën, t’i nënshtrohet fajit të vrasësit” (Shën
vasili, 33)
Fëmijët që vdesin të papagëzuar, për shkaqe që nuk varen nga prindërit e nga
priftërinjtë, mund të konsiderohen pjesëmarrës në pagëzimin e dëshiruar, si të
drejtët e Dhjatës së Vjetër, ose përmes analogjisë me shërimet që kreu Jezu
Krishti pas lutjes së prindërve a të miqve. Se Zoti nuk e ndëshkon të
pafajshmin, përkundrazi, sepse Ai e ka krijuar njeriun për lumturi. Sidoqoftë,
prindërit e fëmijëve do të rrëfehen dhe atyre do t’ju caktohet një kanun në
përputhje me kujdesin apo mospërfilljen e tyre. Domethënë: të pagëzojnë, ose
të rritin një fëmijë të varfër, të shkojnë në një vend të shenjtë, të japin
mëshirë, të falen, të mbajnë kreshmë etj. Ja çfarë thotë Shën Kirili i
Jeruzalemit në Katehezën e III-të, kapitulli 10: „Nëse ndokush nuk pranon
pagëzimin, nuk shpëtohet, me përjashtim të martirëve, që hyjnë në Mbretëri
edhe pa ujë (pagëzim). Shpëtimtarit, kur e shpëtoi botën përmes Kryqit dhe
kur E shpuan me ushtë në brinjë, i rodhi gjak dhe ujë, që të pagëzohen më
gjakun e Tij ata që pagëzohen në kohën e përndjekjeve. Shpëtimtari e quan
martirizimin pagëzim (Marku 10, 38), sepse thotë: „Martirët e dhanë
dëshminë e besimit, duke u kthyer në pasqyrë të botës, ëngjëjve dhe njerëzve
(Korintasit 4, 14). Sinodi i IV Ekumenik, në kanunin 83, thotë: „Të vdekurit
nuk mund të pagëzohen, siç edhe nuk mund të kungohen”. Pra, fëmijët e
dështuar, të lindurit pa kohë, të humburit pa dashje, ose ata që vdesin
menjëherë pas lindjes pa marrë pagëzimin, nuk mund të pagëzohen assesi pas
vdekjes, sepse nuk janë më të gjallë. As nuk mund të përmenden në Kishë,
sepse nuk janë të pagëzuar dhe nuk kanë emra. Ata nuk janë antarë të Kishës
së Krishtit. Për ata që janë vrarë nga prindërit, me vetëdijë, e gjithë
135