hæmus - Libraria pentru toti

- Lere, - i thotë në mes të gazit gjykatësi tjetër. – Kam dëgjuar një anekdotë
që po
më mbyt nga e qeshura.
Tjetri u bë kurreshtar.
- Ma trego dhe mua, koleg.
- Je çmëndur? Njeriun që ma tregoi, unë sapo e dënova tetë vjet!
Mjafton të hyje në burg, qoftë edhe për një anekdotë të vetme e pastaj
zinxhiri i
vuajtjeve nuk kish fund:
Në një burg në Tiranë, bisedojnë dy të burgosur:
- Byrazer, sa të kanë dënuar? - Dhjetë vjet. - Sa ke bërë deri tash? -
Pesëmbëdhjetë.
- Edhe sa të kanë mbetur? - Edhe njëzet!…
Mijëra vetë tek ne janë dënuar për shkak se dëgjonin fshehurazi në radio,
Zërin e Amerikës, dhe kjo ngjante me këtë që teksa…
një fëmijë humbet në morinë e pushuesve të plazhit. E gjen një polic.
- Humba, - i thotë djali i vogël policit. - Nuk di ku t’i gjej më babin dhe
mamin.
- Mos qaj! - ia kthen polici. - Ne do të njoftojmë me radio dhe e prindërit
mësojnë ku ndodhesh. Do që ta japim njoftimin për ty në radion e plazhit,
apo në Radio Tirana?
Fëmija ka një propozim më praktik:
- Babi dhe mami nuk e dëgjojnë kurrë Radio Tiranën. Nuk e jepni dot në
Zërin e Amerikës? Prindërit e mi vetëm atë dëgjojnë.
Një vlerësim interesant për këtë lloj anekdotash e kam marrë çuditërisht, nga
një klerik i shquar, nga i ndjeri Imam Vehbi Ismaili, Kryetar i Komunitetit
Shqiptar Mysliman për ShBA dhe Kanada. I dërgova librin që po përmend.
“… Unë jam larguar nga Shqipëria që më 1938 - më shkruante Hirësia e Tij. -
Kur pas lufte vinin këtu në ShBA të arratisur, ata shanin regjimin e Enver
Hoxhës me mllef dhe e pikturonin vendin një xhehnem. Unë nuk i besoja
tërësisht, se ishin shumë të vuajtur e të munduar nga komunistët. Ishin
tendenciozë dhe e nxinin realitetin e vendit. Nga ana tjetër, agjentët e
Sigurimit këtu, shpërndanin ilegalisht revista të bukura shqiptare, me ngjyra,
ku shkruhej se nuk kish vend më të lumtur dhe më të përparuar se Shqipëria.
Kur më binte mua në dorë ndonjë revistë e tillë, unë nuk e besoja as atë.
Thosha se ish reklamë e politikës. Ishin tendenciozë dhe ata. Libri yt më ka
ndihmuar për njohjen më të saktë të Shqipërisë së vërtetë të Enver Hoxhës. E
116