Noong Pumanaog ang Di Mapag-aalinlanganang Katotohanan

Sri Guru at Kanyang Pagpapala 

Ikatlong Bahagi 

Noong pumanog ang Di Mapag-aalinlanganang 

Katotohanan ng Kalubusan 

S 

a lahat ng konseptong espirituwal, ang kamulatan para sa kamalayan kay 

Kṛṣṇa ang siyang pinakamataas, dumausdos paibaba sa iba‟t-ibang antas, 

tulad ng pagdausdos nang Ganges, pasigsag-sigsag, at pakurbang umagos sa 

talustos nang bawat madaanang bundok. Minsan, may pagkakataon na 

humahalo ang tubig ng Ganges sa ilog ng Saraswatī. Ang tubig na ito‟y hindi na 

itinuturing na Ganges. Subalit kapag ang tubig naman ng Saraswatī ang humalo sa 

Ganges, ito‟y nagiging tubig na nang Ganges. At kapag nagtagpo ang kanilang 

ilog, lahat nang umagos palabas ng Ganges ay hindi na itinuturing na tubig- 

Ganges; ngunit kung ang tubig naman ng Saraswatī ang humalo sa Ganges, ito‟y 

nagiging tubig Ganges. Ang sabi pa nga ng iba, kahit na anong klaseng tubig basta 

humalo sa Ganges, ito‟y nagiging isa nang Ganges. At kahit na saan pa siya 

nanggaling kaya parin niya tayong linisin. 

May taglay itong kapangyarihan, na kahit na hawakan at suriin, ito‟y hindi pa 

rin natin kayang arukin. Bakit, hanggang saan ba ang nakikita ng ating mga mata? 

Ang tubig ng Ganges ay malinis at dalisay. Hangga‟t taglay nito ang diwa at 

espiritu, ang kapangyarihang iginawad sa kanya, ito‟y mananatiling buhay at kahit 

sino, maaari niyang linisin at gawing dalisay. 

Mga walang-buhay na mantras 

Kung kaya‟t pagdating sa Guru-paramparā, ang pagkakasunud-sunod nang mga 

humaliling guru, śikṣā ang ating batayan. Ibig sabihin, nasa espirituwal na aral. 

Kaya saanman ito naroroon, tiyak, nandoon din ang Guru. Sinumang mulat 

tungkol sa mga bagay na transedental, ang Guru ay agad nilang nasisilayan 

saanman ito naroroon. Subalit dapat taglay nang Guru na ito ang busilak at dalisay 

na kaalaman tungkol sa di-mapag-aalinlanganang banal na pag-iibigan. Dahil kung 

hindi, at wala silang ganitong klaseng katangian, ang guru-paramparā ay magiging 

paramparā nang puro iba‟t-ibang katawan. Puro pagkakasunud-sunod nang mga 

humaliling katawan. Ganito ang kalakaran ng mga brāhmaṇs, nang mga lahing 

Ikatlong Bahagi: Noong Pumanaog ang Kalubusan 1


goswāmīs. Ganito ang kanilang paniniwala at patakaran. Umuusal din sila nang 

mantra, subalit kahit na ito‟y isalin pa nila sa iba, ito‟y patay, walang-buhay. Ayaw 

natin nito. Ang gusto natin ay buhay na mantra, saanman ito naroroon, sinoman 

ang maytangan nang mataas na ganitong klaseng debosyunal na paglilingkod, siya 

ang Guru natin. Kaya kung ika‟y mulat na sa ganitong klaseng kaisipan, saanman 

siya naroroon agad mong makikita kung sino sa kanila ang Guru. 

Ang ibig sabihin ng panimulang binyag sa pagbigkas ng mantra ay pagsasalin 

nang tunay na kaalaman at tamang debosyunal na damdamin. Ibig sabihin, dapat 

ito‟y talagang tunay at totoo. Ang bisa ng isang gamot ay wala sa balot o sa etiketa, 

kundi nasa sa loob ng kanyang kapsula. Sa mantra ay gayun din, dapat habang 

ito‟y isinasalin o ipinapasa, napakahalahaga kung anong klaseng kaisipan o 

damdamin ang nakapaloob habang ito‟y pinapasa. Ang inuusal nating mantra ay 

mantra din ng mga impersonalista, nang mga taong ang paniniwala ay „walang 

personal na katauhan ang Panginoon‟, at sila‟y umaawit din ng Banal na Pangalan 

ni Kṛṣṇa. Subalit ang pangalang ito‟y tiyak na maglalaho pagdating sa Brahmajyoti.At 

hinding-hindi sila makakatawid sa Virajā, sa ilog na nasa pagitan ng 

materyal at espirituwal na mundo. Ayon kay Śrīla Bhakti Vinod Ṭhākur, tuwing 

inuusal nang mga mayāvādī ang Pangalan ni Kṛṣṇa, ito‟y parang isang dagundong 

at matinding kulog sa banal na katawan Kṛṣṇa. At kailanma‟y hindi naging kaayaaya 

at kahali-halina sa Kanya. 

Ang gusto nang mga taga Gauḍīya Maṭh ay pawang katotohan, at hindi ang 

pang porma lamang. Gusto naming maunawaan kung ano ba talaga ang nasa 

kabilang mundo, ang espirituwal na mundo. Ayaw namin nang porma, at hindi 

kami nahahalina sa kanya, at ayaw din naming mabighani at masilo sa kanyang 

mga palabas at ipinapakita. Ang interes namin ay nasa kung papaano at ano ang 

tamang paraan upang unti-unti kaming makausad sa mga espirituwal na usapin. 

Hindi ba‟t ang bilin nga ni Śrīla Rūpa Goswāmī sa kanyang Upadeśāmṛta(10), ay: 

karmibhyaḥ parito hareḥ priyatayā vyaktiṁ yayur jñāninas 

tebhyo jñāna-vimukta bhakti-paramāḥ premaika niṣṭhās tataḥ 

“Sa dinami-daming materyalista, nang mga taong mahilig sa mga materyal na 

bagay, isa sa kanila ang maaaring maging pilosopo, nahihilig sa pag-aral nang 

tungkol sa mga pilosopiya ng buhay, at sa libu-libong pilosopo, isa sa kanila ang 

talagang naging malaya na, ibig sabihin, nasa debosyunal na pagliligkod na. At sa 

dinami-daming deboto, maaaring isa lamang sa kanila ang makakarating sa dalisay 

at wagas na pag-ibig kay Kṛṣṇa. At sa lahat, siya ang pinaka.” Ito ang gusto namin, 

ang malaman kung papaano mauunawaan ang pagkakaroon ng iba‟t-ibang antas. 

Kung bakit merong Ilog ng Virajā, ano ito, kung ano ang epirituwal na kalangitan, 



kung ano ba ang planeta nang Panginoong Śiva, ang mundong Vaikuṇṭha ni 

Viṣṇu, ang Ayodhyā ng Panginoong Rāma, at Kṛṣṇa ng Dvārakā, Mathurā, at ng 

Vṛndāvan? Ito ang gusto naming malaman, kung ano ang mga nakapaloob na 

debosyunal na damdamin sa mga nabanggit na iba‟t-ibang antas ng kamulatan. 

Hindi ba‟t si Kṛṣṇa pa nga mismo ang nagsabi nang iba‟t-ibang antas na ito sa 

Śrīmad Bhāgavatam (11.14.15), at ang sabi pa nga Niya‟y ganito: 

na tathā me priyatama ātma-yonir na śaṅkaraḥ 

na cha saṅkarṣaṇo na śrīr naivātmā cha yathā bhavān 

“Hindi si Brahmā, o kaya si Śiva, o si Saṅkarṣaṇ ng Vaikuṇṭha, ang talagang 

malapit sa kalooban Ko, hindi din si Lakṣmī Devī, ang Diyosa ng Kapalaran at 

Karangyaan, o kahit na maging ang sarili Ko, kundi ikaw. Sa lahat, O Uddhava, 

ikaw ang pinaka-paborito Ko.” 

Dapat tignan nating maigi kung ano ang diwa ng ganitong pahayag, dahil kung 

hindi natin ito bibigyan ng pansin, tiyak na maliligaw tayo. Tignan ninyo ang 

linyang nagmula pa sa asawa ni Nityānanda, kay Jāhnavā Devī hanggang kay 

Vipin Goswāmī, hindi ba‟t sa kanya nagpabinyag si Bhakti Vinod Ṭhākur. Sa 

pagitan ng kanilang panahon napakarami ang babaeng guru subalit silang lahat ay 

hindi natin kilala. Subalit ang tangan-tangan nilang mantra ang naipasa kay Vipin 

Goswāmī, na kanya namang isinalin kay Bhakti Vinod Ṭhākur. Kung ganoon, 

sino-sino ang mga babaeng guru na ito, sila ba‟y kailangang isama sa mga 

humaliling-guru natin? Bakit, ano ba ang naging kamulatan nila? 

Mga alipin ng katotohanan 

Tayo‟y pawang mga alipin ng katotohanan. Mga pulubing namamalimos, na 

nawa‟y madampian nang dalisay na katotohan na walang-humpay at sariwang 

umaagos. Ayaw natin at hindi tayo naakit nang anumang klaseng hugis, anyo o 

porma or pormalidad. Dahil ang gusto ko ay nektar, ang ilog ng nektar. Kaya sa 

sandaling ito‟y aking makita, kahit na saan pa ito naroroon, tiyak na agad kong 

ibaba ang aking ulo bilang pagpupugay at paggalang sa kanya. At sa sandaling 

natiyak na ninyong nandito na nga ang Di Mapag-aalinlanganang Katotohanan at 

Ito‟y pumanaog na sa inyo,walang-alinlangang masasabi ninyong, “Ito. Ito ang 

talagang gusto ko. At dito ko isusuko ang sarili ko.” 

Hindi ba‟t si Mahāprabhu pa nga ang nagsabi nito kay Rāmānanda Rāy: 

kibā vipra, kibā nyāsī, śūdra kene naya 

yei kṛṣṇa-tattva-vettā, sei ‘guru’ haya 



“Kahit na saang dako pa naroroon ang katotohanan, kahit na saang lugar pa 

bumaba ang nektar ng banal at kalugud-lugod na di-maipaliwanag na kasiyahan, 

doon parin ako. Doon pa rin ako magpapaka-alipin. Iyon lamang ang gusto ko at 

wala nang iba pa.” Hindi mahalaga sa akin kung ano man ang kanyang hugis, 

itsura o porma; oo nga‟t mahalaga din ang hugis at porma, subalit kung ito‟y 

salungat naman sa diwa o espiritu ng aking paniniwala, ang hugis o porma ay 

walang halaga. Dahil sa sandaling ito ang mamayani sa atin, at ang mga katawan 

na ang pumapaibabaw, tiyak na ang espirituwal na buhay nati‟y magiging isa nang 

sahajiyā, magiging mumurahin, hindi totoo, pagkukunwari o gaya-gaya lamang. 

Kaya kapag mulat tayo sa kung ano talaga ang totoong kamulatan para sa 

kamalayan kay Kṛṣṇa, ang tunay na yaman na namana pa natin sa ating Maestrong 

Pang-espirituwal, ang espirituwal na buhay natin ay hinding-hindi mauuwi sa 

sahajiyāismo, hindi kinopya, hindi pagkukunwari o gaya-gaya. Kaya dapat maging 

alerto tayo, dapat ang sinasabi nila‟y tulad din ng sinasabi nang Guru natin. Sa mga 

taong gising, ganito ang agad nilang makikita, “Naku, ganito din ang aral ng Guru 

ko. Ganun din siya magsalita. Hindi ko mawari, ewan ko, pero ganitong-ganito 

talaga. Siyang-siya ang Guru ko, ang kanyang mga pag-uugali, ang pamamaraan 

ng pakikitungo sa amin, parang siyang-siya ang Guru namin.” Kapag ganito na 

ang ating kamulatan, at agad nating masisilayan sa ibang tao ang ganitong kakaiba 

at katangi-tanging bagay, at kahit na saan pa ito naroroon, tiyak na ito‟y agad 

nating mapapansin. At hinding-hindi natin babalewalain. 

Tulad ng halimbawang ito kay Aurobindho Ghosh ng Pondicherry. Siya ang 

kauna-unahang lider ng Anarchist Party at nagtatag ng rebolusyunaryog kilusan sa 

Bengal. Noong 1928, sinampahayan siya ng kaso at isinakdal sa Mataas na 

Hukuman ng Kolkata. At ang naging taga-usig ay si Ginoong Norton na kilala 

bilang isang mahusay at batikang abogado. Subalit sa halip na humarap sa 

hukuman, agad nang nagtago si Aurobindho at hindi na nagpakita. Naalarma si 

Ginoong Norton dahil hindi na nga siya makita. At dahil nga walang sinuman ang 

nakakakilala sa kanya, ito‟y matagumpay na nakapagtago. Mahusay magsalita 

nang English si Aurobindho at talaga namang bihasang-bihasa. At magmula pa 

nang bata, ito‟y sa England na nag-aral at ang sabi pa nga ng iba, masmagaling pa 

nga ito sa wikang English kaysa mismong mga Englishmen. Dahil sa ganoong 

katangian, kung saan-saang babasahin, aklat at magasin hinanap ni Ginoong 

Norton si Aurobindho Ghosh, dahil batid niya ang estilo at mga gawi nito sa 

panulat. At sa wakas, nakita niya ang isang artikulo mula sa isang sikat at 

malaganap na pahayagan, ang Amrita Bazar Patrika na siyang-siya sa estilo sa 

panulat ni Aurobindo. “Aha, nakita din kita,” sabi ni Ginoong Norton. “Eto siya. 

Ito si Ginoong Ghosh!” Agad na pinatawag ng korte ang punong-editor ng 



pahayagang Amrita Bazar Patrika upang malaman kung si Aurobindo nga ba ang 

sumulat ng artikulong ito o hindi. At sinimulan na nga ni Ginoong Norton ang paguusig. 

“Hindi ba‟t ang pahayagang ito‟y inyo. Siguro naman, kilala mo kung sino ang 

sumulat ng artikulong ito..Tama ba.. Syempre oo, dahil ikaw ang editor nito.” 

“Opo. Tama po. Alam ko po.” 

“Kilala mo ba ang taong ito, si Aurobindo Ghosh?” 

“Opo. Kilala ko po. Isa po siya sa pinakamagiting na tao sa mundo.” 

“At bilang editor o patnugot nang pahayagang ito, marahil kilala mo din kung sino 

ang sumulat ng artikulong ito?” 

“Opo, naman.” 

“Siya ba ang sumulat nito? Si Aurobondo Ghosh ba ang sumulat nito? 

“Hindi ko po alam.” 

“Alam mo ba kung ano ang parusa nito?”, tanong ni Norton. 

“Opo. Anim na buwan po.” 

“Handa ka na bang pagdusahan ito?” 

“Opo. Nakahanda po ako.” At habang hawak-hawak ni Norton ang naturang 

dyaryo, sabi ni Norton, “Ginoong hukom, siya po si Ginoong Ghosh. Tinatapos ko 

na po ang aking pag-uusig.” 

Nahuli niya si Aurobindo sa estilo ng kanyang panulat. Kaya dapat, ganun din 

tayo, “Ito. Ito ang Gurudev ko! Noo‟y nagpahayag ang aming Maestrong Pangespirituwal, 

noong pumanaw ang isa sa kanyang mga disipulo, “Hindi ko napansin 

nandito pala si Bhakti Vinod Ṭhākur.” Ibig sabihin, kung mulat na talaga kayo 

tungkol sa mga bagay na banal, ang mga kabanalang ito‟y, walang-alinlangang 

mapapansin ninyo, saanman ito naroroon. 

Nag-iisang Kṛṣṇa sa napakaraming Guru 

Dapat mulat na tayo pagdating sa ganitong bagay, dapat kabisado na natin ang 

bawat kilos at galaw ng ating Guru, lalu na ang kanyang damdamin, hindi ba‟t ang 



sabi pa nga ni Mahāprabhu ay, “Mādhavendra-Purīra ‘sambandha’ dhara, jāni.” 

Hindi ba‟t noong magtapo si Mahāprabhu at ang isang Sanoḍiyā brāhmaṇ, agad 

Niyang napansin na may kuneksyon ito kay Mādhavendra Purī. Hindi ba‟t ang sabi 

pa nga Niya ay, “Kung wala siyang kuneksyon dito, dapat hindi siya ganito, hindi 

siya nakakaramdam nang kalugud-lugod at labis-labis na di-maipaliwanag na 

transedental na kasiyahan. Samakatuwid, walang-alinlangang ang damdaming ito‟y 

naipasa sa kanya ni Mādhavendra Purī.” Kaya dapat alam din natin kung ano ba 

talaga ang totoong kamulatan para sa kamalayan kay Kṛṣṇa. Hindi ba‟t ang sabi pa 

nga sa atin ay, Āchāryaṁ Māṁ vijānīyān, ang Maestrong Pang-espirituwal ay hindi 

naiiba kay Kṛṣṇa. 

Kung ganoon, dapat alamin muna natin kung papaano naging isang malinis at 

dalisay ang isang bagay ayon sa kamulatan para sa kamalayan kay Kṛṣṇa. Dahil 

ang mga taong mahilig tumingin sa hugis at porma ay mga taong mahilig 

magkunwari, gaya-gaya, at pakitang-tao lamang. Ang totoo, gusto lamang nilang 

pagsamantalahan si Mahāprabhu, gamitin para sa kanilang pansariling 

kapakinabangan at hindi upang Siya‟y paglingkuran. Kaya sa lahat, sila ang 

pinakamatindi nating kaaway. Traydor sila. Oo nga‟t makikita ninyong kun 

pumorma animo mga totoong kabig nang sampradāya ni Mahāprabhu pero kapag 

napakinggan ninyo puro huwad at bulaan pala. Parang nagtitinda nang mga 

panindang mumurahin. Makikita nintong malawakan at agresibong kumikilos din 

sila, pero pawang mumurahin ang nilalako. Wala silang pakialam kung ito ba‟y 

puro at dalisay, pūjala rāga-patha gaurava-bhaṅge. Pero pagdating sa Guru 

Mahārāj namin, kailanman, hindi niya sinabing siya‟y isang dakila at mataas na 

klaseng deboto. Kadalasan pa nga maririnig mong sinasabi niyang, “Ako‟y isang 

hamak na tagapaglingkod lamang ng mga Vaiṣṇavas.” Ito daw siya. At ang sabi pa 

nga niya, “lahat ng matataas na deboto ay pawang mga Guru ko.” Dahil masmataas 

pa silang lahat sa akin.” Kaya dapat, sanayin muna natin ang ating mga sarili sa 

ganitong paraan, kaya kung nais nating makarating sa ating patutunguhan, ito ang 

dapa t nating gawin. Kaya lamang, ang bagay na ito‟y hindi basta-basta. Hindi 

madaling-gawin. At ang isa pa, hinding-hindi mumurahin. “Sa dinami-daming 

naging malaya na sa materyal na kalagayan, bihirang-bihira lamang sa kanila ang 

totoong malinis at dalisay na deboto ng Panginoong Kṛṣṇa.” koṭi-mukta-madhye 

‘durlabha’ eka Kṛṣṇa-bhakta 

Alam ninyo, ang kamulatan para sa kamalayan kay Kṛṣṇa ay isang internal na 

bagay, ibig sabihin, ang katotohanang ito‟y nasa loob, nakatago, at ang mga 

walang-alam lamang ang mahilig pumorma at magpakita. Subalit sila‟y hindi natin 

kinakatigan. Dahil ang gusto nati‟y kung ano ang totoo. At doon tayo. Kaya, silang 

lahat na tumutuligsa sa atin, ang pananaw nila‟y hanggang sa labas lamang, at 



tayo‟y hindi nila kayang kantiin. Tulad ng isang asong kahol ng kahol, anong 

saysay ang kanilang pag-iingay kung ito‟y puro lamang kahol. Papaano nila 

mauunawaan ang isang bagay na malinis at dalisay, kung ang puso nila‟y 

napakarumi. Ni hindi nila alam kung ano ang marumi sa malinis, kung ano ang 

pag-ibig sa Personal na Katauhan ng Diyos, kung ano ang prema, na pinapangarap 

na makamit maging nina Brahmā at Mahādev.

Noong Pumanaog ang Di Mapag-aalinlanganang Katotohanan

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?