Czarny wygon. Bisy II

VIDEOGRAF

Redakcja
Anna Seweryn-Sakiewicz
Ilustracja na okładce
Dariusz Kocurek
Redakcja techniczna, skład i łamanie
Grzegorz Bociek
Korekta
Urszula Bańcerek
Wszelkie podobieństwo do osób i zdarzeń rzeczywistych
jest w tej książce niezamierzone i przypadkowe.
Wydanie I, Chorzów 2014
Wydawca: Wydawnictwa Videograf SA
41-500 Chorzów, Aleja Harcerska 3c
tel. 32-348-31-33, 32-348-31-35
fax 32-348-31-25
office@videograf.pl
www.videograf.pl
Dystrybucja: DICTUM Sp. z o.o.
01-942 Warszawa, ul. Kabaretowa 21
tel. 22-663-98-13, fax 22-663-98-12
dystrybucja@dictum.pl
www.dictum.pl
© Copyright by Wydawnictwa Videograf SA, Chorzów 2013
© Copyright by Stefan Darda
ISBN 978-83-7835-281-5

Są granice, przez które nie można wrócić.
Walenty Dobrowolski

Mojemu Siostrzeńcowi — Jędrzejowi

Rozdział pierwszy
1.
Zbliżając się do tonących w strugach deszczu zabudowań
Bliżowa, zacząłem się zastanawiać, czy podła pogoda nie
jest przypadkiem zwiastunem powtórki z roku tysiąc dziewięćset
pięćdziesiątego drugiego. Niewiele było mi wiadomo
o mieszkańcach wioski, nie miałem pojęcia, co się w niej
ostatnio wydarzyło, ale przecież nie mogłem wykluczyć, że
potrójne morderstwo nie było jedyną dokonaną tutaj w ostatnim
czasie zbrodnią.
„Skoro Czarny z Dobrowolskim kręcą się w pobliżu, to
wszystko jest możliwe i historia Starzyzny może się powtórzyć
w każdej chwili” — pomyślałem, a potem przyspieszyłem
kroku, mając nadzieję, że to, co spotkało mnie i Jankę,
gdy próbowaliśmy uciec z Roztocza — burza, padające i blokujące
nam drogę drzewo, przewrócona cysterna pod Zamościem
— to wszystko nie były zdarzenia przypadkowe.
Jakaś siła chciała nas za wszelką cenę zatrzymać i nie miałem
powodów, aby przypuszczać, że Czarny maczał w tym
swoje brudne paluchy.
— Jesteś na to za cienki, stary pierdzielu — syknąłem.
— Nie masz władzy nad pogodą, prawda? Pogodą zawiadu-
9

je ktoś mocniejszy od ciebie, ktoś, kto zesłał klątwę i sprawił,
że przez całe dziesięciolecia nad Starzyzną ani razu nie
zaświeciło słońce…
Dolinę, w której położony był Bliżów, na ułamek sekundy
rozjaśnił ostry blask, a niedługo później przez okolicę przetoczył
się mrukliwy, basowy odgłos grzmotu.
Przystanąłem i popatrzyłem do góry. Deszcz wciąż się
wzmagał, a gęste czarne chmury sprawiały, że było ciemno
jak tuż przed zapadnięciem zmroku. Spojrzałem na zegarek
— było kilka minut po siedemnastej, więc do zmierzchu
pozostawały jeszcze jakieś trzy godziny.
Miałem za sobą prawie nieprzespaną noc i dzień w większości
spędzony na wyczerpujących poszukiwaniach Mateusza,
ale wiedziałem, że nie mogę sobie pozwolić na odpoczynek.
Podejrzewałem, że w tej grze może się liczyć każda
minuta. Jednocześnie byłem przekonany, że bardzo ważne
będzie podejmowanie właściwych decyzji i już dosłownie kilka
minut później przekonałem się, że zwłaszcza w tej drugiej
kwestii miałem rację.
Miałem rację jak jasna cholera.
*
Jeden rzut oka na przecinającą wieś ulicę wystarczył, by
zorientować się, że poszukiwania — przynajmniej na razie
— zostały przerwane albo znacznie ograniczone. Prawdopodobnie
mieszkańcy, którzy brali w nich udział, nieco
ochłonęli po zderzeniu z pierwszą, histeryczną reakcją Teresy.
Zapewne uważali, że skoro mały ostatni raz był widziany
w towarzystwie wujka, to nic złego nie mogło mu
się stać i byli przekonani, że pewnie niedługo Mateusz odnajdzie
się cały i zdrów.
Gdyby w mijanym właśnie przeze mnie budynku ujrzeli
skrępowane, powieszone na belce stropowej zwłoki żony
wujka i jego córek, to ich punkt widzenia niewątpliwie uległby
diametralnej odmianie.
10

Zatrzymałem się przy parkanie okalającym dom należący
do Bielakowej. Obok mnie, głośno perkocząc, przejechał traktor
ciągnący za sobą rozklekotaną metalową przyczepę. Zaraz
potem minęły mnie dwie roześmiane nastolatki, a ja wciąż zastanawiałem
się nad swoim następnym krokiem. Trzeba zawiadomić
policję — to jasne. Teresa chciała to zrobić od razu,
ale z wiadomych względów nikt przy zdrowych zmysłach nie
potraktowałby jej zgłoszenia poważnie. Teraz sytuacja wyglądała
inaczej, ale… jak miałbym wytłumaczyć mundurowym,
że nie zgłosiłem od razu potrójnego morderstwa?
Krótko mówiąc — miałem szansę stać się głównym podejrzanym.
Wprawdzie patolog sądowy stwierdziłby najpewniej, że
śmierć zamordowanych nastąpiła sporo czasu przed moją
wizytą w sąsiednim domu (od porannego zaginięcia Mateusza
minęło już dobrych kilka godzin, więc postępujące rigor
mortis robiło już swoje), ale procedury trwałyby zapewne dość
długo. No i przy okazji zaraz zaczęłyby się pytania o to, co
robiłem wcześniej, a na potwierdzenie swojego całonocnego
pobytu w domu Adamowiczów nie miałem przecież żadnych
świadków ani dowodów. Pewnie musiałbym też spróbować
określić cel, sposób i termin mojego pojawienia się na
Roztoczu. Pokiwałem więc głową, pomagając w ten sposób
w przekonaniu samego siebie, że muszę znaleźć jakieś inne
wyjście, niż zagranie z policją w otwarte karty. Przekonałem
też sam siebie, że równie dobrze mogę o tym wszystkim
pomyśleć, siedząc pod dachem, a nie stercząc w strugach
ulewnego deszczu.
Zanim pchnąłem furtkę prowadzącą na podwórze, pomyślałem
jeszcze o samochodzie, który zostawiłem jakieś pięćset
metrów dalej. W tej akurat chwili nie był mi potrzebny,
ale na pewno lepiej byłoby, gdyby stał pod domem, i to
najlepiej zatankowany pod korek. Póki co jednak bak zionął
pustką, a ja byłem przemoknięty i zmarznięty na kość,
więc uznałem, że ta sprawa może poczekać. Pamiętam też,
11

że pomyślałem tęsknie o suchym ubraniu, spoczywającym
w torbie na tylnym siedzeniu, ale nie zdecydowałem się na
próbę jego przyniesienia.
„Trudno, najwyżej jeszcze będę musiał wyschnąć drugi
raz w ciągu tej doby” — pomyślałem, a potem żwawo pokuśtykałem
w kierunku domu.
To, że w fordzie Adamowicza został też różaniec Pauliny,
zupełnie mi nie przeszkadzało. Zdaje się, że wtedy kompletnie
wyleciało mi to z głowy. Cóż, nie można wprawdzie
cały czas mieć wszystkiego na uwadze, ale później i tak sam
się dziwiłem własnej głupocie.
*
W kuchni zastałem siedzącą samotnie przy stole Jankę,
która, gdy tylko mnie zobaczyła, natychmiast położyła palec
na ustach, dając mi do zrozumienia, żebym zachowywał
się cicho. Potem powiedziała prawie szeptem:
— Wzięła coś na uspokojenie, położyła się i natychmiast
zasnęła jak kamień.
Bezszelestnie zamknąłem drzwi i usiadłem naprzeciw niej.
— Trochę snu dobrze jej zrobi. Bardzo to przeżywa… —
odezwała się znów, ale nagle przerwała. Zdaje się, że dopiero
wtedy się zorientowała, jak bardzo jestem przemoczony.
— Boże święty, cały jesteś siny z zimna! Musisz zdjąć
te mokre ciuchy. Może Teresa będzie coś miała odpowiedniego
po mężu…
— Możesz mi najpierw zrobić coś gorącego do picia? —
zapytałem. — Najlepiej herbatę z dużą ilością cukru…
Natychmiast wstała i chwyciła za czajnik, by napełnić
go wodą.
— Zresztą, chyba nie ma sensu szukać ubrań na zmianę,
bo pewnie i tak zaraz będę wychodził — dodałem.
— Zjesz coś?
— Nie, niczego bym nie przełknął po tym, co… — W ostatniej
chwili ugryzłem się w język, ale Janka i tak popatrzyła
12

na mnie uważnie. — Nie, dziękuję — skończyłem i uciekłem
wzrokiem w stronę okna.
To jeszcze nie była odpowiednia chwila, by powiedzieć jej
o siostrze Teresy i dziewczynkach, ale wciąż o nich myślałem
i ze względu na dokuczliwy, niemal fizycznie wyczuwalny
w gardle węzeł nie dałbym rady przełknąć niczego poza herbatą.
— Czy jest jakaś rzecz, o której powinnam wiedzieć?
— Postawiła czajnik na piecu, odwróciła się, oparła biodrami
o zlew i skrzyżowała ręce na piersiach. — Przecież widzę,
że coś jest nie tak.
Znów spojrzałem jej prosto w oczy.
— Chyba lepiej, żebyś nie wiedziała. Sam nie mogę sobie
z tym…
— Poczekaj chwilę — bezceremonialnie weszła mi w słowo.
— Zdaje się, że już chciałeś mnie ochronić przed pewnymi
informacjami i wiemy, jak się to skończyło. — Lekko podniosła
głos. — Poza tym zdaje się, że jeszcze w Łęcznej oboje
zrozumieliśmy, że nasze spotkanie nie było przypadkowe,
że oboje siedzimy w tym gównie po uszy… A teraz znów zaczynasz
przede mną mieć jakieś swoje tajemnice?! — Oparła
dłonie o blat, pochylając się i przybliżając twarz do mojej.
Jej policzki płonęły. — Myślisz sobie, że taki mądry jesteś?
Że sam sobie dasz ze wszystkim radę?!
— Zaraz zbudzisz Teresę — powiedziałem cicho. — Chyba
lepiej byłoby, gdybyśmy mogli porozmawiać bez niej?
Starałem się, aby moje słowa zabrzmiały pojednawczo,
ale Janka wciąż oddychała ciężko i wpatrywała się we mnie
z nieukrywaną złością. Z opresji wybawił mnie narastający
dźwięk czajnikowego gwizdka.
Nalała herbatę i gdy stawiała ją przede mną, wyglądała
już na nieco bardziej opanowaną.
— Dobrze, zatem porozmawiajmy spokojnie. — Usiadła
naprzeciw mnie. — Ale życzyłabym sobie, żebyś już niczego
przede mną nie ukrywał. Nie jestem małą dziewczynką,
a zawsze co dwie głowy, to nie jedna.
13

Wziąłem do ręki łyżeczkę, ale ręka drżała mi tak mocno,
że poprosiłem Jankę o pomoc w posłodzeniu herbaty, aby
nie rozsypywać cukru po całym stole.
— W porządku. — Skończyłem mieszać i położyłem łyżeczkę
na stole, tuż obok znanych mi już kluczy i stojącego
na środku metalowego krucyfiksu. — Skoro chcesz, to dobrze,
ale przygotuj się na bardzo złe wieści.
Zobaczyłem w jej źrenicach lęk, ale wtedy już chyba nie
cofnąłbym się przed szczegółową relacją z ostatniej nocy i —
co ważniejsze — przed opowiedzeniem jej tego, co zobaczyłem
w sąsiednim domu.
„W końcu sama tego chciała. Zresztą — pomyślałem, przełykając
pierwszy łyk herbaty — skoro od wydarzeń w Łęcznej
mamy stanowić zgrany tandem…”.
— Mateusz został porwany przez Czarnego, prawda? —
zapytała, nerwowo przełykając ślinę.
— Tak sądzę. Właściwie, to jestem tego pewien.
Przez chwilę przyglądała mi się uważnie, szukając wsparcia
w postaci chociażby odrobiny nadziei.
Bezskutecznie.
— Boże! — Ukryła twarz w dłoniach. — Ale jak to się
stało? Dlaczego?! Przecież poszedł z Tadeuszem, skąd mogłam
wiedzieć…?! Mogłam go bardziej pilnować.
Wskazałem metalowy krzyż.
— Nic więcej nie mogłaś zrobić. Gdybym tu był, też pewnie
niewiele bym pomógł.
Wpatrując się w krucyfiks, zastanawiała się przez moment.
— Gdyby Mateusz nie wyszedł z kuchni, to by nie został
porwany, prawda?
— Tego nie możemy być pewni. Poza tym… jeśli nie
w ten sposób, to mąż Bożeny spróbowałby w inny i w końcu
by mu się udało.
Nic nie wskazywało na to, że moje słowa przyniosły jej jakąkolwiek
ulgę. A przecież najgorsze było jeszcze przed nią.
14

— Janka… wiesz, wydaje mi się, że nikt nie mógł temu
zapobiec, ale… — Dotknąłem jej przedramienia, a ona kurczowo
chwyciła moją rękę, zauważając łzy w moich oczach.
— …ale obawiam się, że mam dla ciebie… dla ciebie i dla
Teresy, jeszcze więcej złych wiadomości.
*
Gdy skończyłem relację, która — zwłaszcza pod koniec —
z trudem przechodziła mi przez gardło, Janka przez dłuższą
chwilę siedziała tak, jakby nie zrozumiała ani słowa z tego,
co powiedziałem. Jedyną zewnętrzną reakcją, jaką zauważyłem,
była zmiana koloru jej policzków. Jakiś czas temu były
prawie purpurowe, by w ciągu ledwie kilku minut zmienić
barwę na trupiobladą. Wciąż ściskała moją rękę. Teraz już
tak mocno, że ciężko było to wytrzymać.
Nagle uścisk zelżał. Poczułem drżenie dłoni Janki; tuż
potem bezgłośny szloch wstrząsnął jej ciałem. W tym momencie
patrzyła już na mnie tak, jakby właśnie wszystko
stało się jasne.
— To… — Odchrząknęła, puściła moją rękę i złożyła dłonie
na podołku. — To ja je zabiłam. Gdybym lepiej pilnowała
Mateusza, gdybym…
— Janka…
— …nie zgodziła się na to, żeby Tadeusz…
— Janka! — prawie krzyknąłem.
Przerwała i przez moment wyglądała na zdziwioną tym,
że siedzę naprzeciw niej.
— One prawdopodobnie nie żyły już w chwili, gdy tutaj
przyszedł. Rozumiesz? Nie mogłaś ich uratować.
Skinęła głową.
— Rozumiem. To moja wina, że zginęły.
Wyglądało na to, że wpadła w jakiś rodzaj stuporu. W dodatku
zaczęła ciężko oddychać przez szeroko otwarte usta,
wyprostowała się i położyła dłoń na lewej piersi. Natychmiast
przypomniałem sobie o jej problemach z sercem i kiedy sam
15

zaczynałem wpadać w panikę, po jej policzkach zaczęły płynąć
łzy. Trwało to może minutę, może półtorej, ale gdy otarła
policzki, spojrzała na mnie już prawie zupełnie trzeźwo. Upiła
kilka łyków mojej herbaty, a potem odetchnęła głęboko.
— Wszystko w porządku? — zapytałem.
— Nie, nic nie jest w porządku — odparła natychmiast.
— Ale musimy spróbować jakoś uratować Mateusza, prawda?
Bo coś chyba można zrobić, jakoś mu pomóc…?
— Chciałaś, żebym był z tobą szczery, to będę. Nie mam
pojęcia.
— Musimy przynajmniej spróbować. — Powiedziała to
tak spokojnym, a jednocześnie zdeterminowanym tonem, że
aż trudno było uwierzyć w tę jej natychmiastową przemianę.
— Teresą też musimy się zająć.
— No dobrze. Ale właśnie nie bardzo wiem, co można teraz
zrobić. Zastanawiałem się już nad tym, zanim tu przyszedłem,
no i… — Wzruszyłem ramionami. — No i pojęcia
nie mam.
— Na pewno musimy jakoś zabrać stąd Tereskę. Nie może
jej tu być, gdy… no wiesz…
— Wiem. Gdy okaże się, co miało miejsce w domu jej
siostry.
— No właśnie. Dobrze byłoby też, żebyś miał jakieś alibi.
Byłbyś głównym podejrzanym, dopóki…
— Tak, już o tym myślałem. Ale może na razie wstrzymać
się z zawiadamianiem policji?
— Musimy to zrobić, i to jak najszybciej. Im później,
tym w gorszym świetle cię to postawi. A przecież nie możesz
teraz dać się zamknąć nawet na czterdzieści osiem godzin,
prawda?
— Tak, nie mogę teraz pojechać na dołek.
— Na dołek?
— Tak. Tak właśnie Stanisławski powiedział do… Zresztą,
teraz to nieważne. — Przypominanie mojego pierwszego
spotkania z mężem Janki nie było chyba w tym momencie
16

najlepszym pomysłem. — Posłuchaj! — Nagle mnie olśniło.
— Muszę do niego zadzwonić!
Klucze od sąsiedniego domu wciąż leżały tak, jak je położyłem
przed spacerem na pobliskie wzgórze. Sięgnąłem
po nie i zapytałem:
— Komórka Adama jest wyładowana, Teresa — mówiłaś
mi o tym w Łęcznej — nie ma tutaj telefonu. Ale u jej
siostry jest, prawda? Wydaje mi się, że widziałem aparat
w przedpokoju…
Popatrzyła na mnie zaskoczona.
— Chyba nie chcesz znów tam pójść?
— No pewnie, że nie chcę, ale nie mam wyjścia. Nie pójdę
teraz przecież prosić nieznajomych o przysługę, zresztą,
nie mógłbym wtedy spokojnie porozmawiać z Jankiem.
— To może ja…?
— Ty zostań z Teresą. A gdyby się obudziła, to spróbuj
delikatnie podpytać o to, dlaczego się tak dziwnie zachowywała,
jak rano przyjechaliśmy.
Wystarczyło tylko jedno spojrzenie w jej oczy, bym zorientował
się, że doskonale wie, co mam na myśli.
2.
Chciałem to mieć jak najszybciej za sobą, a jednak drogę do
sąsiedniego domu pokonałem dość powoli, uważnie rozglądając
się wokół. Równie istotne jak telefon do Stanisławskiego
było to, aby — przynajmniej na razie — nie wzbudzić niepotrzebnego
zainteresowania mieszkańców Bliżowa. Po raz
ostatni omiotłem wzrokiem otoczenie w momencie przekręcania
klucza i kiedy nie dostrzegłem w pobliżu żywego ducha,
nacisnąłem klamkę. Drzwi ustąpiły bezszelestnie.
Wewnątrz panował półmrok, więc odruchowo zacząłem
szukać włącznika światła. Po chwili zastanowienia uznałem
17

jednak, że lepiej będzie, gdy przyzwyczaję oczy do ciemności
i nie zaryzykuję ewentualnego zainteresowania kogoś
z zewnątrz.
Może po minucie zacząłem widzieć lepiej, więc ruszyłem
w stronę telefonu, który był przymocowany do ściany po prawej
stronie, obok wieszaków na wierzchnie ubrania. Minąłem
drzwi prowadzące do pokoju, w którym wcześniej znalazłem
wiszące zwłoki. Z całych sił starałem się nie patrzeć
w tamtą stronę. Zdjąłem słuchawkę z aparatu, sięgnąłem do
tarczy i… dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że nie znam
numeru do Janka. Zanim zdążyłem sam siebie zrugać w myślach,
zobaczyłem stojącą poniżej telefonu drewnianą szafkę
na buty. Książka telefoniczna leżała obok sterty kolorowych
magazynów dla kobiet, których pewnie już nikt nie
będzie czytał. Wyglądała na dość sfatygowaną, skoro jednak
dotąd była używana, to istniała szansa, że dane w niej
zawarte będą w miarę aktualne.
— Tym razem chyba ci się udało, kretynie — szepnąłem,
po czym rozpocząłem gorączkowe poszukiwania numeru.
Nerwowo przerzucałem kartki, aż wreszcie znalazłem nazwisko
Janka. Sprawdziłem jeszcze kierunkowy i zacząłem wykręcać
numer. W momencie, gdy mój palec utkwił w dziurce
oznaczonej czwórką, zamarłem. Uświadomiłem sobie, że
od mojego ostatniego pobytu w domu coś się tutaj zmieniło.
Poczułem, jak coraz mocniej krew pulsuje mi w skroniach,
a słuchawka zaczyna niebezpiecznie ciążyć. Dwiema rękami
jakoś udało mi się ją odwiesić.
Jednocześnie przyszło mi do głowy coś, o czym wcześniej
zupełnie nie pomyślałem. Wcześniej, kiedy pojawiłem
się tu po raz pierwszy, automatycznie założyłem, że skoro
drzwi były zamknięte na klucz, a klucz nie tkwił w zamku,
to ktoś po prostu zamknął dom od zewnątrz. Zbyt wiele
emocji towarzyszyło mi w tamtym momencie, bym mógł
całą sytuację rozkładać na czynniki pierwsze, zwłaszcza gdy
w pokoju odkryłem…
18

— Drzwi — szepnąłem, rozumiejąc już. — Przecież drzwi
na pewno zostawiłem otwarte… Tak, jak je zastałem.
Korytarz był dość długi, jego drugą część, położoną teraz
na prawo ode mnie, skrywała ciemność. Wrażenie, że nie
jestem sam, że ktoś stoi w mroku i obserwuje moje poczynania,
z każdą wlokącą się w nieskończoność sekundą było
coraz bardziej dojmujące. Odruchowo sięgnąłem do kieszeni,
w której zwykłem nosić różaniec Pauliny.
„Zostawiłeś go w aucie — pomyślałem. — Podobnie jak
nóż… Jak mogłeś tego nie przewidzieć?!”.
Ale zaraz potem wspomniałem uczucie niepohamowanej
złości, które zawrzało we mnie na wzgórzu, i odwróciłem
gwałtownie głowę, oczekując ujrzenia świecącej w głębi
korytarza pary oczu.
Nikogo.
Tym razem się pomyliłem.
Pozostawał jednak zamknięty pokój, z którego — nagle
słuch mi się wyostrzył na tyle, że aż trudno było uwierzyć,
że nie słyszałem tego wcześniej — dobiegał cichy dźwięk,
przypominający odgłos wprawionego w ruch, lekko skrzypiącego
bujanego fotela.
Zrobiłem kilka kroków, stanąłem przed drzwiami, kładąc
dłoń na chłodnej klamce. Chwila zawahania. Powróciły doskonale
wryte w pamięć zdarzenia związane z trupami rodziców
Anielki, które pod wpływem zapadającego zmierzchu
przemieniały się w ożywione nieznaną siłą upiorne postaci.
W mgnieniu oka przez głowę przemknęło mi też opisane
w brulionie przez Rafała ocknięcie się na Czarnym Wygonie
małej dziewczynki, która otworzyła ślepe oczy tuż po
samobójstwie. Jedna z siostrzenic Teresy była mniej więcej
w wieku tej dziewczynki…
Pchnąłem drzwi, spodziewając się najgorszego, jednak pomimo
obrazów, które nagle przemknęły jak klatki filmowej
taśmy, wciąż było we mnie więcej złości niż strachu.
Ustąpiły lekko, uderzając z hukiem o ścianę.
19

Padające przez okno światło nie było zbyt mocne, ale
wystarczające, bym zobaczył trzy wiszące ciała, które kołysały
się z boku na bok, okręcając się równocześnie wokół
własnej osi. Wyraz ich twarzy nie zmienił się — wciąż
wykrzywiało je bezbrzeżne przerażenie, ale na twarzy
młodszej z córek Bożeny dostrzegłem coś jeszcze — coś
jakby zdziwienie, a może lekki uśmiech. Kto wie — może
tuż przed szarpnięciem liny przeszło jej przez myśl, że tatuś
wymyślił jakąś nową, dziwaczną zabawę…? Słyszalne
z korytarza skrzypienie było spowodowane tarciem sznura,
na którym została powieszona siostra Teresy, o stropową
belkę.
Oparłem się o framugę i odetchnąłem ciężko. Po chwili
zastanowienia stłumiłem w sobie chęć zdjęcia ciał. Ważniejsze
było, aby nie pozostawić po sobie śladów, które
mogłyby niepotrzebnie wzbudzić podejrzenia policji, gdy
już śledczy zaczną dochodzenie. A najważniejszy teraz
był telefon do Janka i prośba, aby zechciał mi po raz kolejny
pomóc.
Ruszyłem z powrotem w stronę aparatu.
„Może powinieneś przeszukać dom? — zapytałem sam
siebie w myślach. — Przecież ktoś przed chwilą był w tym
pokoju…”.
— Telefon do Janka przede wszystkim — powiedziałem
głośno i w tej samej chwili usłyszałem za plecami rumor.
Odwróciłem się, odruchowo osłaniając twarz ramieniem,
ale korytarz wciąż był pusty. Potem stwierdziłem, że hałas
dobiegł z pokoju, i faktycznie — miałem rację.
Wróciłem.
Sznur najwidoczniej się przetarł, a kobieta leżała teraz
na dywanie, patrząc zmętniałymi oczyma dokładnie w kierunku
mojej twarzy. Głowa nie opierała się o podłogę. Wiedziałem,
że najpewniej jest to wynik stężenia pośmiertnego,
ale i tak dreszcze przebiegały po moich plecach we wszystkie
możliwe strony.
20

— Nic się nie bój, Bożenka. Damy im jakoś radę… — powiedziałem.
— Obiecuję to tobie i dziewczynkom.
A potem zamknąłem drzwi.
*
Nie przeszukałem domu. Gdyby ukrywał się w nim Czarny
i tak byłbym wobec niego bezbronny jak dziecko. Na wyprawę
do samochodu po różaniec potrzebowałbym na pewno
około pół godziny, a czułem, że dla Mateusza ważna może
być każda minuta. Poza tym zakładałem, że jeśli Czarny
chciałby mnie dorwać, to przecież tego dnia miał już co najmniej
dwie okazje.
Janek odebrał po trzecim sygnale. Po tym, gdy się przedstawiłem,
milczał przez moment, a kiedy się wreszcie odezwał,
trudno było się doszukać w jego tonie chociażby cienia
radości.
— Skąd ty dzwonisz? I czego znowu chcesz? Mam nadzieję,
że chcesz mi poopowiadać, jaka pogoda jest w Warszawie.
Biorąc pod uwagę fakt, że jak do tej pory moje pojawienie
się na jego horyzoncie zwiastowało problemy, jakoś nie
potrafiłem mieć mu za złe, że nie skakał z radości przy telefonie.
— Janek, nie jestem w Warszawie.
— To gdzie? W Zamościu? Bo do Zamościa miał cię odwieźć
Bogdan, gdy widzieliśmy się ostatnim razem, prawda?
— Był niespokojny i wcale nie zamierzał tego ukrywać.
— Zostałeś jeszcze na parę dni? Ładne miasto, prawda?
— Długa historia. Później ci opowiem, jak zechcesz, ale
teraz potrzebuję twojej pomocy.
Sapanie w słuchawce.
— Jestem w Bliżowie. Mógłbyś tu przyjechać?
— Witek, kurwa, co ty znowu…?
Przerwałem mu:
— Znasz Bożenę…? — Przez moment zastanawiałem się,
czy znam jej nazwisko, ale nawet jeśli tak było, to nie po-
21

trafiłem sobie go przypomnieć. — Zresztą nie ma znaczenia,
jak się nazywała. Nie żyje ona, nie żyją jej dwie małe
córeczki. Zostały zamordowane.
Nie odezwał się nawet słowem, więc ciągnąłem:
— Pamiętasz, jak opowiadałem ci o Starzyźnie, uwierzyłeś
mi, prawda? Ty mi uwierzyłeś i Krzysztof też. Nie
czas teraz na to, bym wyjaśniał szczegóły. W każdym razie…
— Przełknąłem ślinę, bo nagle zrobiło mi się sucho
w gardle. — W każdym razie wygląda na to, że to się zaczęło
też tutaj.
— Czekaj, Witek, ale że niby… że co się zaczęło? Co ty
w ogóle pieprzysz? Przecież… przecież ostatnio mówiłeś, że
on nie wróci…
— Mówiłem, że tak mi się wydaje. I jeśli chodzi o niego,
nie zmieniłem zdania.
— No więc…?
— Tyle że teraz nie chodzi o dużego faceta, który zamordował
tę parę młodych ludzi i któremu odciąłem głowę
saperką niedaleko Starzyzny. Obawiam się, że jest gorzej.
O wiele gorzej…
— To znaczy? — Już się nie złościł, a jego głos w słuchawce
był ledwo słyszalny.
— To znaczy, że być może wszystko może się powtórzyć
tu i teraz. W Bliżowie, w Bondyrzu, w Guciowie… Oni zaczynają
przechodzić do naszego wymiaru, Janek. Przysięgam,
nie wiem jeszcze jak i dlaczego, ale tak się dzieje… I zdaje
się, że są jeszcze gorsi, bardziej niebezpieczni, niż ten, którego
udało mi się unieszkodliwić.
— Czekaj, czekaj! — Jego głos nagle zabrzmiał o wiele
żywiej. — Może coś piłeś i… no wiesz…?
— Mówiłem ci ostatnio, że już nie będę pił. Słuchaj, nie
ma zbyt dużo czasu. Nie dość, że mam tu trzy ciała, do tego
jeszcze został porwany mały chłopiec i obawiam się, że jeśli
nie weźmiemy się do roboty, to może się stać kolejne nieszczęście.
22

— Mamy wziąć się do roboty? A masz chociaż jakiś plan
działania?
— No pewnie! — Wcale nie byłem co do tego przekonany.
— Ale potrzebuję twojej pomocy, więc przyjedź. Najlepiej
zaraz.
— Dobrze, Witek. Mam nadzieję, że to jakieś nieporozumienie
i…
— Na twoim miejscu bym się nie trzymał tej nadziei zbyt
kurczowo, no ale, daj Boże, obyś miał rację.
— Okej. Gdzie jesteś?
— Będę na ciebie czekał przy głównej drodze, koło domu
Teresy Bielak w Bliżowie. Wiesz gdzie?
— Tak, wiem, gdzie mieszka. Czegoś będziesz potrzebował?
— Będę. Jeśli masz, to weź ze sobą kanister z paliwem…
— Co?!
— Masz kanister z paliwem? Pięć litrów chociaż.
— Ale z jakim paliwem?
— Jak to z jakim? Z takim do samochodu.
— Ropa czy benzyna? Na pewno nie jesteś pijany?
Usiłowałem zebrać myśli i przypomnieć sobie tankowanie
przed Krasnymstawem.
— Benzyna. Masz?
— Mam.
— To weź i przyjeżdżaj jak najszybciej.
O tym, że będę potrzebował też jego fałszywych zeznań,
postanowiłem powiedzieć mu dopiero nieco później.
*
Odetchnąłem z ulgą, wychodząc na zewnątrz i zamykając
za sobą drzwi na klucz. Już nie rozglądałem się w poszukiwaniu
ciekawskich oczu sąsiadów — najważniejsze było
opuszczenie tego miejsca, bez względu na to, czy prócz trzech
ciał znajdował się w nim ktoś jeszcze.
23

Początkowo planowałem zajrzeć na chwilę do Janki, by
sprawdzić, co z Teresą, lecz ostatecznie postanowiłem zrobić
to dopiero po przyjeździe Stanisławskiego. Jeśli Bielakowa
wciąż spała, lepiej było jej nie budzić.
Miałem więc jakieś dwadzieścia minut. Skierowałem się
w stronę drewnianej, pokrytej falistym eternitem stodoły.
Deszcz wciąż padał, a mnie nie było w smak moknąć znów
w jego lodowatych strugach. Okazało się, że przysadzisty,
dwudrzwiowy budynek służył też jako garaż dla stojącego
tuż za szerokimi wrotami malucha oraz dla wyglądającego
na wysłużony żółtego ciągnika ursus C-330.
Domyślałem się, że w tego typu budynkach można znaleźć
zapas jakiegoś paliwa (świadczył o tym także charakterystyczny
zapach), niemniej jednak ostatecznie z tego zrezygnowałem.
Janek wkrótce miał je przywieźć, więc wolałem
do tego czasu trochę odpocząć. Znalazłem przewrócony
pieniek do rąbania drewna i usiadłem na nim ciężko, opierając
plecy o belkę biegnącą w poprzek stodoły. W trakcie
tej dość prostej operacji udało mi się zaplątać w długi na kilka
metrów zwój grubego sznura, sięgnąłem więc po niego,
by natychmiast odrzucić go z obrzydzeniem. Zaraz potem
wstałem, pochyliłem się i znów wziąłem go do ręki. Nie było
wątpliwości — miałem w dłoni fachowo wykonaną, zwieńczoną
solidnym węzłem pętlę wisielczą.
Spojrzałem do góry, a potem na ścianę stodoły. Z przylegającej
do niej belki zwisał drugi, o wiele krótszy kawałek
powrozu niż ten, który trzymałem. Wyglądało więc na
to, że znacznie zbliżyłem się do rozwiązania zagadki. Najpewniej
w tym miejscu samobójstwo popełnił mąż Bożeny,
po czym obudził się już jako postać, u której nie zobaczyłbym
źrenic, odciął sznur przy ścianie i poszedł mordować
najbliższych. Potem udał się do sąsiedniego domu i okłamał
Teresę, po czym porwał jej syna.
Niby wszystko było jasne, ale jednak coś nie grało. Nie
to, że Teresa nie zauważyła zmiany, której uległ jej szwagier,
24

o przecież w hotelu w Łęcznej Janka też nie zobaczyła nic
dziwnego w wyglądzie Weroniki.
Stanąłem w miejscu, gdzie znalazłem pętlę i przewrócony
pieniek, a potem odliczyłem krokami odległość od ściany.
Cztery, a więc około trzech metrów. Krótszy kawałek sznura
mierzył co najwyżej metr. Nie było szans, aby sięgnąć ręką
z jednego miejsca do drugiego. Jeśli założyć, że mąż Bożeny
po targnięciu się na własne życie miał ważniejsze rzeczy na
głowie, niż turlanie pieńka i przenoszenie powrozu…
— Nie był sam — szepnąłem, a potem poczułem potężne
uderzenie w okolice nerek, które zwaliłoby mnie z nóg,
gdyby nie to, że stałem tuż przy ścianie stodoły i mogłem
się o nią oprzeć wolną ręką.
— Cóż za przenikliwość — dobiegło zza moich pleców.
W tym samym momencie poczułem dwa bolesne ukłucia
na szyi, które nieco przygłuszyły rwanie dobiegające z okolicy
lędźwi.
Głos wydał mi się znajomy, ale — co trochę mnie zdziwiło
— nie należał on do Czarnego. Jego rozpoznanie utrudniał
ulewny deszcz, który wciąż bębnił o dach. Gdyby nie
to, być może usłyszałbym zbliżające się kroki, niewykluczone
jednak, że byłem zbyt zaabsorbowany swoim odkryciem,
by zwrócić na nie uwagę. Teraz, kiedy ostre szpikulce
prawie przebiły skórę na moim karku, nie miało to już specjalnego
znaczenia.
— Jakie to szczęście, że takiś dociekliwy — powiedział.
— Już myślałem, że się nie doczekam. Milicję zawiadomiłeś?
Rozmawiałem z nim ledwie kilka chwil przed kościołem
w Starzyźnie, a później zdarzyła się nam tylko krótka
wymiana zdań na Czarnym Wygonie, ale wtedy jego głos
brzmiał zupełnie inaczej. Wtedy to ja byłem katem, teraz
był nim on, a przecież głos kata zawsze się będzie różnił
od głosu ofiary. Poznałem go więc bardziej po treści pytania.
Milicji w Polsce nie było już od ładnych kilkunastu
lat, ale w pięćdziesiątym drugim, gdy Dobrowolski wbi-
25

jał nóż w serce Pauliny Podolak, formacja ta miała się nadzwyczaj
dobrze.
— Oczywiście. Jadą już z psami tropiącymi. Będzie ci się
trudno odganiać od nich jedną ręką.
Ból na szyi stał się jeszcze silniejszy.
— To już mój kłopot, dowcipnisiu. Do tego czasu zdążę
się z tobą porządnie zabawić.
— Myślałem, że wolisz młode dziewczyny, które możesz
bezkarnie wykorzystać, a potem…
— Milcz!
Jeden ze szpikulców przebił skórę. Poczułem strużkę krwi
spływającą po plecach, a zaraz potem nacisk zelżał.
— Odwróć się — odezwał się Dobrowolski. — Chcę zobaczyć,
jak umierasz.
Zrobiłem, co mi kazał.
Środkowe szpikulce czterozębnych wideł, które trzymał
w lewej ręce, dotknęły tym razem mojej grdyki. W półmroku
widziałem jego fosforyzujące bielą oczy, ale ponieważ kaptur
był lekko odchylony, a przez jedną ze szpar w ścianie, o którą
się teraz opierałem, wpadało do stodoły pionowe pasmo
światła, po raz pierwszy zobaczyłem też jego twarz. Szczerzył
zęby jak wściekły pies, czym przypomniał mi spotkanie
z Czarnym w piwnicy Adamowiczów. Jednak wtedy miałem
do czynienia z cynicznym wyrachowaniem i okrucieństwem
przykrytym cienką warstewką okrągłych, starannie
dobieranych słów, a tym razem naprzeciw siebie widziałem
szaleńca dyszącego żądzą zemsty.
Po raz kolejny żałowałem, że nie mam ze sobą różańca.
Gdybym miał więcej oleju w głowie, zapewne moja sytuacja
nie byłaby tak beznadziejna. Uśmiechnąłem się z niedowierzaniem
na myśl o swojej lekkomyślności, co Dobrowolski
natychmiast zauważył.
— Wesoło ci? — spytał.
— Zastanawiam się, czy w pakiecie z widłami dostałeś
też kopytka i czarny ogon…
26

— Ty sukinsynu. Zaraz pożałujesz dnia, w którym się urodziłeś
— wyrecytował swoje znane mi już dobrze z brulionu
Gielmudy powiedzonko. — Będziesz zdychał w męczarniach.
— Urodziłem się w dniu, w którym zamordowałeś Paulinę.
Wiedziałeś o tym?
Przez chwilę na jego twarzy zagościło zdziwienie, ale zaraz
potem odparł.
— Nie ma to znaczenia. Szykuj się… — Poczułem mocniejszy
nacisk na grdykę.
— Poczekaj chwilę. Ostatnie życzenie skazanego… —
wycharczałem.
— Tylko szybko. Chętnie zabawiłbym się z tobą dłużej,
ale milicja jest już pewnie w drodze. — W jego głosie zabrzmiała
nuta żalu.
— To ty zabiłeś dziewczynki i siostrę Teresy?
Zawahał się, ale potem, uznawszy zapewne, że jego odpowiedź
i tak już nic nie zmieni, odparł:
— Nie, to było zadanie dla głowy rodziny.
— Wiedzieliście, że Bielakowa pilnuje syna i musieliście
się uciec do podstępu?
— To swoją drogą, ale Tadzik przecież sam z siebie i za
darmo nie wywinął takiego numeru. Coś za coś.
— Co dostał w zamian?
— Wykonał zadanie, udowodnił, że można mu zaufać,
a w nagrodę dostał coś, na czym bardzo mu zależało. Zdziwiłbyś
się, za jakie drobiazgi ludzie są w stanie robić innym
krzywdę. — Popatrzył na mnie uważnie, a na jego gębie
pojawił się krzywy, lubieżny uśmiech. — W sumie to
mogę ci powiedzieć, bo niby czemu nie. Od dawna spotykał
się z taką jedną w Zamościu, teraz będą już mogli wić
sobie gniazdko bez przeszkód. Przeszkody nie są groźne,
gdy dyndają na stryczku. — Roześmiał się, zadowolony ze
swojego żartu. — Poza tym pieniędzy też będą mieli pod
dostatkiem…
Nie chciałem już dłużej słuchać.
27