Miłość niczyja

Miłość
niczyja

Maria Jurkiewicz
Sławomir Bogacki
Miłość
niczyja
VIDEOGRAF

Redakcja
Anna Seweryn
Projekt okładki i stron tytułowych
© Pracownia WV
Fotografia na okładce
© Poprotskiy Alexey / Shutterstock
Redakcja techniczna, skład i łamanie
Grzegorz Bociek
Korekta
Urszula Bańcerek
Wydanie I, Chorzów 2016
Wydawca: Wydawnictwa Videograf SA
41-500 Chorzów, Aleja Harcerska 3c
tel. 600 472 609
office@videograf.pl
www.videograf.pl
Dystrybucja: DICTUM Sp. z o.o.
01-942 Warszawa, ul. Kabaretowa 21
tel. 22 663 98 13, fax 22 663 98 12
dystrybucja@dictum.pl
www.dictum.pl
© Wydawnictwa Videograf SA, Chorzów 2016
tekst © Maria Jurkiewicz, Sławomir Bogacki
ISBN 978-83-7835-513-7
Printed in EU

Podziękowania
Szczególne podziękowanie dla Basi G., która od początku była
z nami i wspierała w każdy możliwy sposób, a także dla Państwa
Kuśmierków i Pana Radosława C., których bezinteresowna
pomoc pomogła nam w nieopisany sposób.

Każdy ma to, na co się odważy.

Praca w radiu nie jest zwykłym sposobem zarobkowania,
jest prawdziwą misją. Nigdy nie
wiesz, kto cię akurat słucha. Swoimi audycjami
pomagasz ludziom, którzy cię potrzebują,
lub też po prostu umilasz im uciekające chwile.
Noc z piątku na sobotę. Kolejna „misja w czasie” — tak
Morten nazywał swoje programy radiowe. Początkowo
wszystkie je liczył i spisywał, tworzył swoją własną bibliografię
muzyczną. Od roku zaprzestał tego, nie przygotowywał
już nawet żadnej setlisty, wszystko ustalał na poczekaniu,
na bieżąco. Nierzadko pomagali mu sami słuchacze,
przecież był tam dla nich, bez nich nie istniał. To oni często
naprowadzali go swoimi telefonami i listami na klimat, którego
oczekiwali. Czuł z nimi dziwnie bliską więź. Był samotnikiem,
stroniącym od ludzi, jednak w studiu stawał się przyjacielem
wszystkich fanów muzyki. Od zawsze poruszał się
sprawniej w niebycie, materia go zawsze ograniczała, ściągała
na ziemię, przytrzymywała jego duszę.
Dziś, w ten jesienny wieczór, Morten przywitał wszystkich
piosenką A-ha z bardzo smutnej płyty Memorial Beach.
9

Song Angel in the Snow był bardzo mroczny i smutny, a klip
wręcz tragiczny. Radio to teatr wyobraźni, więc do słuchaczy
przemawia sam tekst i dźwięki, Morten wiedział o tym
najlepiej. To był według niego fantastyczny utwór, którym
pragnął rozpocząć swoją dzisiejszą audycję.
Anioł, anioł około
Gdziekolwiek pójdziesz
Hm… taaak…
Będę za tobą podążał
Gdziekolwiek się udasz…
I zawsze będę przy tobie
by niszczyć twoje troski
hm… taaak
Będę przy Tobie
Zawsze…
Na koniec piosenki Morten rzucił w eter:
— Prawda, że każdy z nas pragnie mieć takiego anioła na
swej ziemskiej drodze? Uwierzcie, one istnieją. Nie należy
nigdy wątpić w ich obecność, ja wierzę. Jestem pewien, że
go jeszcze spotkam.
Po tych słowach poszła reklama. Świat wiecznej sprzedaży
trzyma teraz ludzi w garści mocniej niż kiedykolwiek. Materia
zabija ducha, walcząc o coraz szerszy zasięg. Dlatego należy
otaczać się muzyką, ona jest najczystszą formą obrony.
Szklaneczka Mac Bride’sa doprawiona jointem zawsze
wprowadzała Mortena we wspaniały nastrój, by po chwili
ten miks budził w nim depresję. Nie potrafił zliczyć, ile to
razy po wyjściu ze studia miał myśli samobójcze. Brakowało
mu poczucia sensu w rzeczywistości, która zewsząd atakowała.
Tylko prywatna wiara w napotkanie anioła trzyma-
10

ła go jeszcze przy życiu, a teksty piosenek przenosiły w inny
wymiar, tak bardzo mu odpowiadający.
Dlatego drugą piosenką, którą na dziś wybrał, była Somebody
Depeche Mode. Morten wiedział najlepiej, że każdy
potrzebuje kogoś bliskiego, nawet jeśli twierdzi zupełnie
coś innego.
Trzecia pozycja to Alphaville i ich Afternoons in Utopia. Piosenka
prosiła się o komentarz:
— Jeśli wasze popołudnie było dalekie od utopii, piszcie,
dzwońcie. Razem zmierzymy się z tym światem.
Morten naprawdę chciał pomagać swoim słuchaczom.
Będąc w tym miejscu, wypełnionym pozytywną wibracją
dźwięków, czuł w sobie moc, energię kosmosu, którą chciał
i musiał się dzielić. Wiedział, że to jego obowiązek względem
tych wszystkich zagubionych, którzy nigdy nie odnajdą
się na wspólnej drodze, a równocześnie będą zawsze enigmatycznie
sobie bliscy.
Dziennikarz radiowy tej małej stacji zespołem Ultravox
i piosenką Sleepwalk obudził słuchaczy. Zaczęli pisać i dzwonić,
bo przecież nie warto było spać w tę wyjątkową piątkową
noc. E-maili przybywało z każdą minutą, skrzynka zapełniała
się w błyskawicznym tempie. Mortena cieszyła ta interaktywna
wymiana, przerażały go tylko pytania zbyt osobiste.
Nie lubił dzielić się informacjami dotyczącymi swojego prywatnego
życia. Często je omijał, udając , że ich nie zauważa,
że one nie istnieją. Tym bardziej nie potrafił wytłumaczyć
sobie, dlaczego niejakiej Lidce odpowiedział, i to na antenie:
— Droga Lidko, tak, mam partnerkę, która oczekuje naszego
dziecka. Doprawdy nie wiem, jak moja mała dziewczynka
wytrzymuje ze mną to wszystko.
Reakcja była dość szybka, po We Came to Dance kilku słuchaczy
pozdrowiło Mortena oraz jego partnerkę, gratulując
zarazem dziecka. Morten był rozbawiony, lecz gdy zapyta-
11

no go o imię dziewczyny, był naprawdę w kłopocie, ale podjął
wyzwanie. Zmyślił na poczekaniu:
— Anka.
Już po chwili żałował swojego żartu o brzemiennej partnerce.
Audycja nie szła w tę stronę, w którą by sobie życzył.
Ratunkiem były zażyte przez dziennikarza wspomagacze,
to one teraz dawały czadu. Było coraz weselej.
Anka zaczęła funkcjonować nie tylko w wyobraźni słuchaczy,
ale także samego Mortena. Mężczyzna naprawdę
przez chwilę ujrzał dziewczynę stojącą za szybą pomieszczenia
realizatora.
— Zbliża się północ. Najbardziej niebezpieczna część nocy
przed nami. Bramy piekieł czekają na otwarcie, więc może
posłuchajmy czegoś po polsku. Przed nami Lady Pank i Heroina,
a po niej Mam już dość Ex Dance. Wielu z nas ma dość,
prawda? Nie bójmy się tych słów, nazywajmy śmiało rzeczy
po imieniu. Artykułujmy głośno i wyraźnie nasze niezadowolenie.
Nie gódźmy się na byle jaką rzeczywistość.
Morten był coraz bardziej pijany. Whisky umiała zachwycić
go za każdym razem inaczej. Niby się już dobrze znali, pomagali
sobie, znaczy ten szlachetny alkohol był bardziej pomocny
Mortenowi, ale i sam Morten nie traktował go obojętnie.
Zawsze chwalił i doceniał jej niezastąpioną moc. Byli
dla siebie jak starzy przyjaciele, którzy jednak potrafią w sobie
odkryć zawsze coś nowego. Dziś właśnie tak było, pozornie
tak samo, ale jakby całkiem inaczej.
Odsuwając się od mikrofonu, Morten poczuł głód nikotynowy.
Chciał dziś osiągnąć prawdziwy błogostan, chciał
czuć się dopieszczony. Używki z całą pewnością pomagały
mu w tym przedsięwzięciu. Zapalił papierosa. Zaczął
głośno się śmiać na myśl o Ance, swojej wymyślonej partnerce
w ciąży. Przez chwilę pomyślał nawet o tym, że musi
ograniczyć przy niej liczbę wypalanych papierosów. Roz-
12

awił sam siebie troską o swoje fikcyjne nienarodzone jeszcze
dziecko.
Miał wybitnie dobry humor. Gdy spojrzał na butelkę whisky,
wiedział dlaczego. Dotarło do niego, że do samej tylko
północy wypił normę przewidzianą na całą audycję. Wiedział,
że nie miał prawa pić więcej, ponieważ mogło się to skończyć
katastrofą. Ta wizja jednak go nie powstrzymała, było
mu dziś dobrze i chciał, by ten stan się utrzymywał jak najdłużej.
Nalał więc kolejną szklaneczkę alkoholu i po serwisie
informacyjnym zaczął mówić do słuchaczy:
— Ona i on. Jej piękna dusza i boski wygląd. Jego marzenia
i wiara w cud. Spotkanie nagłe i przypadkowe, co było
dalej? Ta opowieść może być o każdym z nas. Pamiętajmy
jednak o tym, że każda miłość ma swój początek i koniec zarazem.
Pewien pisarz stwierdził, że miłość z rzeczy wiecznych
trwa najkrócej. Skoro tak jest, to po północy gramy Pet
Shop Boys, chłopacy z Anglii i ich Leaving.
Wiem, kiedy dosyć to dosyć i odchodzisz.
Skoro nie mam czasu zastanawiać się nad twoją wolnością,
Ale wciąż potrafię odnaleźć nadzieję, że uwierzę w miłość.
Nasza miłość jest martwa, ale śmierć nie odchodzi.
Uczynili z nas to, czym jesteśmy, są z nami codziennie.
Nasza miłość jest martwa, ale w śmierci jest coś z życia,
We wspomnieniach i w myślach, to możliwe do udowodnienia.
Morten po piosence powtórzył raz jeszcze, ściszonym głosem,
słowa refrenu w wersji oryginalnej: Believe in love. Don’t
go away (Wierzę w miłość. Nie odchodź).
— Ten tekst nie jest skierowany do znudzonych sobą małżonków,
tylko do wszystkich prawdziwych kochanków, którzy
w weekend spotykają się w najciemniejszych zakamarkach
naszego miasta.
13

To była nietypowa audycja. Morten nie poznawał samego
siebie. Wieczna chwała miłości bezapelacyjnie wypierała
często goszczącą tu ponurą stronę mroku. Dotychczas w jego
audycjach nie było raczej miejsca na optymizm, dziś w tych
wszystkich piosenkach o miłości wrażliwy słuchacz mógł go
niezaprzeczalnie wytropić.
Życie jest tylko czekaniem na umieranie, często puszczał
nocą takie piosenki, dziś było zupełnie inaczej. Większość jego
fanów była zdezorientowana. „Zaskoczenie, ale pozytywne,
nikt nie lubi rutyny” — tak pisali do niego w mejlach. I kto
by pomyślał, że wszystko to przez nieistniejącą Ankę. Naprawdę
Morten śmiał się z tego.
Gdy puszczał kolejną piosenkę, przypomniała mu się pewna
sytuacja. Spotkanie jego z nią, a może jej z nim, trudno
było mu po latach stwierdzić, kto był inicjatorem tego pomysłu.
Był flirt, który nie zakończył się seksem ani nawet pocałunkiem,
tylko totalną awanturą. Ostatecznie został nazwany
mizoginem, co nawet mu się podobało, bo trafiało prosto
w dziesiątkę. Rzeczywiście miał uprzedzenie do dziewczyn,
bał się ich, bał się ich zemsty. Myśląc o skomplikowanych relacjach
damsko-męskich, Morten zapodał teraz słuchaczom
Nicka Cave’a, który słynął z ballad o mordercach. W końcu
każda miłość, prędzej czy później, zostanie zamordowana.
Wszyscy znajomi Mortena, słysząc głoszone przez niego teorie,
byli zbulwersowani, a on uważał, że był tylko dość wnikliwym
obserwatorem, niebojącym się mówić prawdy. Styl
życia większości jego znajomych wyraźnie kojarzył mu się
z przesoloną zupą pomidorową. Lubił kpić i śmiać się, a zarazem
marzył, aby czymś się wyróżnić na ich tle. Od większości
odróżniało go również to, że zawsze chciał spotkać
prawdziwą miłość.
Morten rozmarzył się jak nigdy dotąd. Odpowiedni wydał
mu się zespół The Cure z utworem Oddaleni.
14

— Dla tych wszystkich, którym brak miłości, dla tych,
którym przejadły się jej substytuty. Nie bójcie się przyznać!
Każdy z nas potrzebuje prawdziwej miłości, jak tlenu.
On czeka, aż ona zrozumie,
lecz ona nie zrozumie nigdy.
Ona czeka całą noc, aż on zadzwoni,
lecz on już nie zadzwoni.
On czeka, aż ona powie „wybaczam”,
lecz ona tylko spuszcza oczy
i modli się, by usłyszeć „kocham Cię”,
lecz on więcej nie skłamie…
On czeka, aby mu współczuła,
lecz ona współczuć już nie będzie.
Ona całą noc czeka, by poczuć jego pocałunek,
lecz budzi się zawsze sama…
On chce usłyszeć „zapomniałam”,
lecz ona zwiesza głowę w bólu
i modli się, by usłyszeć „nigdy więcej…
już nigdy nie zostawię Cię…”.
Jak mogliśmy się tak oddalić?
Byliśmy przecież tak blisko siebie.
Jak mogliśmy się tak oddalić?
Myślałem, że ta miłość będzie trwać wiecznie…
***
Głos wchodzącego do mieszkania Janusza wyrwał ją z zamyślenia.
— Aneczko, wróciłem.
Nadstawiając policzek do pocałowania, nie spojrzała nawet
w jego stronę. Mechaniczny całus na powitanie, ruty-
15

na po dziesięciu latach małżeństwa. Brak czułości, a już na
pewno namiętności. Dwoje ludzi robi coś z przyzwyczajenia,
bezrefleksyjnie, bez emocji.
Miała pewne postanowienie, taki test — jeśli mąż zauważy
kiedyś jej błądzący z dala od niego wzrok przy powitaniu
i zapyta o przyczynę, ona wówczas uwierzy, że jest między
nimi jeszcze jakiś cień uczucia, o które warto zawalczyć. Niestety,
to był najdłużej trwający sprawdzian w życiu Anny,
chyba się już zaczęła gubić w obliczeniach, ale najprawdopodobniej
mijał właśnie trzeci rok.
Janusz poszedł do łazienki, dzieci już spały w swoim pokoju.
Anka westchnęła, oparła się plecami o drzwi witryny,
w której znajdowały się równiutko poustawiane lśniące kieliszki.
Kobieta znów pogrążyła się w swoich myślach. Zaczęła
planować jutrzejszy dzień, biorąc jednocześnie pod uwagę
to, co jeszcze dziś miała do zrobienia. Góra prasowania,
przygotowana w południe, nadal leżała nietknięta. Zmywarka
właśnie przerwała panującą ciszę, informując przeciągłym
sygnałem, że cykl myjący dobiegł końca. Cieniutko rozbite
zrazy cicho skwierczały na patelni.
Anna utkwiła swój wzrok w kalendarzu, który zawieszony
pomiędzy dwoma kuchennymi oknami wyglądał tam zupełnie
niewinnie. Niezapominajki, którymi była obsypana
każda ze stron, nadawały mu wdzięku i lekkości, przez co
łagodziły wizualnie wyrok śmierci, który każda z kartek obwieszczała
kolejnym dniom. Anna pomyślała, że nawet potworny
egzekutor czasu potrafi się doskonale kamuflować.
Nie rozumiała, dlaczego wszyscy cieszą się na weekendy. Nie
potrafiła tego pojąć, to przereklamowane zjawisko dwudniowego
odpoczynku ją jakoś zawsze omijało.
— O Boże! Przecież jutro sobota!
— Aneczko, dzieci śpią, co cię napadło, dlaczego tak krzyczysz?
— Janusz, okazując swoją miną dezaprobatę wobec
16

niestosownego zachowania żony, usiadł w fotelu, biorąc pilot
do ręki.
— Przecież dobrze wiem, że dzieci śpią, sama je usypiałam
przez ponad godzinę. Mam jutro ten cholerny zjazd, jubileusz
mojej szkoły! Zapomniałam na śmierć!
— Oj, nie przesadzaj! To nie koniec świata. Pojedziesz, będziesz
i po problemie.
Anka patrzyła teraz na męża, zniesmaczona jego bezmyślnością.
— Faktycznie, żaden problem! Muszę tylko szybciutko
zorganizować kogoś do dzieci, przygotować tobie jedzenie,
najlepiej na dwa dni, zrobić sobie manicure i napisać ci jutrzejsze
przemówienie. Jest, kochanie, godzina dwudziesta druga
i na pewno zapomniałeś, że twoja żona też czasami chciałaby
odpocząć — Ania wyrzuciła to z siebie jednym tchem.
Janusz oderwał wzrok od telewizora, który zaczynał właśnie
swój nocny dyżur. Dziesiątki kanałów nieużywanych za
dnia po powrocie gospodarza przeżywały swój renesans każdego
wieczoru. Mężczyzna spojrzał w stronę żony, zaniepokojony
jej wybuchem.
— Co się z tobą ostatnio dzieje, kochanie? Jesteś jakaś
nadpobudliwa, lepiej chodź tu do mnie. Zaczynają się właśnie
Polskie drogi, obejrzysz sobie, to się uspokoisz.
„Cały on! Usiądź, obejrzyj, a wszystko inne samo się zrobi!”.
— Ania była wściekła. Zamykając za sobą kuchenne
drzwi, rzuciła tylko przez ramię:
— Ja mam z tobą swoją prywatną drogę, ale przez ciernie.
Opadła z sił. Natłok zajęć plus zapomniane szkolne spotkanie
zrobiły w jednej chwili spustoszenie w jej głowie, musiała
się zresetować, usiąść i pomyśleć. Ciekawa była, czy tak
jest w każdym małżeństwie, podejrzewała, że tak. Nie miała
żadnej znajomej pary, która mogłaby poddać wątpliwościom
obraz beznadziejnego rodzinnego życia, w którym ona uczest-
17