Kahraman Tazeoğlu. Bukre. Roman

KAHRAMAN TAZEOĞLU
BUKRE
roman
1

Türkiyə türkcəsindən dilimizə uyğunlaşdıran:
Elxan Yurdoğlu
Nərgiz İsmayılova
Redaktor:
Nərgiz Cabbarlı
Naşir:
Müşfiq XAN
Korrektor:
Asifə Əfəndi
Mətn Tərtibatı:
Bəxtiyar Ələkbərov
Dizayn və qrafika:
Teymur Fərzi
Kahraman Tazeoğlu. Bukre. Roman
“XAN” nəşriyyatı. Bakı-2015. 256 səh.
Dünya ədəbiyyatında yüzlərlə sevgi hekayələri yazıldı. Hər yazıçı
bu hissi öz anladığı, yaşadığı kimi və ən əsası öz fəlsəfəsi ilə açmağa
çalışır. Müasir Türkiyə ədəbiyyatının ən çox satış reytinqi qazanan
əsərlərindən olan “Bukre” də sevgi hekayəsidir. İnsana əsl sevginin və
əsl xoşbəxtliyin uzaqlarda deyil, yaxında olduğunu göstərir. Onu oxumaqla
təkcə sevgiyə deyil, sözlərə, cümlələrə də yeni mənalar yükləməyə
başlayacaqsınız. Çünki bu, qəlblərə və ağıllara ünvanlanmış bir
sevgi məktubudur...
ISBN: 9 7 8 - 9 9 5 2 - 4 0 5 - 6 0 – 6
Müəllifin Azərbaycanda çap və yayın hüquqları
“XAN” nəşriyyatına aiddir.
“XAN” nəşriyyatının rəsmi razılığı olmadan kitabın təkrar çapı
müəllif hüquqlarına ziddir.
2
© Kahraman Tazeoğlu / 2015
© “XAN” nəşriyyatı / 2015

Bəzi sevgilər sevgiyə xəyanətdir
3

İÇİNDƏKİLƏR
Ön söz ........................................................................................ 5
Bukre ......................................................................................... 7
Vəba busəsi ........................................................................... 170
Salam övlad .......................................................................... 173
Aşağı məhəllənin dəcəl uşağı ............................................ 177
Uyğun bir eşqdə gülən olacaq ........................................... 180
Yalançıya ............................................................................... 184
Darıxdığıma .......................................................................... 187
Unudulmayana .................................................................... 190
Qalana ................................................................................... 194
Gedənə .................................................................................. 197
Sahildə ................................................................................... 200
Can yaram ............................................................................. 204
Duyğusuzluğa məğlub olan ............................................... 212
İntiqam .................................................................................. 215
Getmək .................................................................................. 219
Unudulan .............................................................................. 222
İçindən ................................................................................... 226
Fazil ....................................................................................... 229
4

ÖN SÖZ
Yazdıqlarımda çarəsizliyinizə çarə axtarırsınız; halbuki
mən çarəsizliyimdən yazıram, sizsə onları çarə sanırsınız.
Eşq miras deyildir və heç kimdən heç kimə qalmaz.
Həyat verilməmiş bir sözü tutmaqdır. Bəzisi yazar,
bəzisi yaşayar. Yəni onu demək istəyirəm: elə bir söz yazarsan
ki, bütün bir həyatı anladar, elə bir həyat yaşayarsan
ki, yanında bütün sözlər mənasız qalar.
5

6

BUKRE
(Bir zamanlar mənim olan əllərin, indi niyə ellərin?)
7

8

1
Gizli yalanlar sevdiyin insanı”əzmədən”çeynəməkdir
Neçə dəfə əzildiyini heç bilmirdi Bukre. Eşqin balaca
qızıydı o... İstanbulun dar küçələrində, bir az əvvəl öyrəndiyi
və onu məhv edən acı həqiqətin təsiriylə səndələyirdi.
Yanındakıyla birlikdə yaşadığı iki nəfərlik yalnızlıqdı
artıq onunku... Ayaqları yeriyirdi sadəcə. Özü isə arxada
qalmışdı çoxdan. Axşam idi. Bir az əvvəlki söhbət beyninin
içində dayanmadan təkrarlanırdı. Sitəm dolu səsiylə
son nəfəsinə qədər hayqırmışdı onu tərk edənə... “Ən ağrılı
olan nədir, bilirsənmi?, – demişdi, – sənə heç sahib
olamadığımı yalnız səni itirəndə başa düşməyim!”
Hirsi nəfəsi ilə birgə çıxırdı sinəsindən. Davam etdi
qəzəblə. “Sən demə, hər şeyimmiş kimi davranan sən, heç
bir şeyimmişsən! Əslində, heç bir şeyimi itirdim mən!”
Bir uşağın bütün dünyaya küsməsi üçün bircə oyuncağının
qırılması yetər. O küskün uşaqlardan idi indi
Bukre. Qırılan oyuncağını gözləriylə təmir etməyə çalışırdı...
Baxışlarını bir nöqtəyə zilləmiş olsa da, yanından keçən
çarəsiz insanları görürdü. Axşam düşmüşdü. Bəlkə
bir azdan yağış da yağacaqdı. Həyat davam edirdi. Həyat
“davam edərək” hər şeyi bitirməkdəydi. Bukre bunu
acı bir təcrübə ilə yenidən öyrənməkdəydi. Amma öyrəndiklərini
heç əzbərləyə də bilmirdi...
9

Qəlbi harda dayanacağını bilməyən avtobus kimiydi.
Axşam idi. Və axşam ağlamaq üçün yaxşı səbəb ola bilərdi.
Əsəbiləşirdi Bukre. Hər şeyə, hər kəsə... Ən çox da
özünə... Həyat nə qəribədir. İnanmadan güldüyümüz zarafat
kimidir. Bukre qarşılıqsız sevmişdi və bunun qarşılığı
elə qarşılıq ala bilməmək idi. Amma olsun! O sevilməməyə
də razı idi sevərkən... Onsuz da hər zaman belə sevərdi...
Sadəcə, qəbul edə bilmədiyi şey ehtiyatda saxlanıldığını
bildiyi halda incimədən gözləyərkən aldadılmaq
idi! Alçaqlıq heç vaxt bu həddə qədər yüksəlməmişdi.
Gizlicə aldadılmışdı. Sanki aldatmağın açıq-aşkar olanı
da var imiş? Əzilmişdi – tapdalanmadığı halda...
Səssizliyə qapılmışdı uzun müddət. Əlindən gəlməyən
dilindən də gəlmirdi. Və indi yolunu gözlədiyi onu
tərk edirdi. Bəlkə də çoxdan getmişdi... Bəlkə də heç gəlməmişdi...
Amma indi o ”Gəlməyən” həm günahkar idi,
həm də yolçu. Başqa birini seçmişdi. Üzr istəmişdi.
“Mən seçilməyənəm! Bunun üçün məndən üzürmü
istəyirsən?”– deyə hayqırmışdı Bukre. Cavab ala bilməmişdi.
Səsi qısılmışdı. İtirənlərin əvvəlcə səsi qısılır.
Bu ayrılıq daha da böyüdürdü onu. Sevdiyindən yaşca
kiçik olsa da, sevgisi çoxdan ötüb keçmişdi özünü. O,
bapbalaca div idi. Seçilməyən idi. Özünü bir hekayənin
sonu zənn edərkən, elə başlanğıcdaca aldadılmışdı.
Dünya artıq onun üçün oyandığı an başlayan qorxulu
bir yuxuydu. İndi nə etməliydi? Seçilməmək onu sadəcə
kədərləndirməliydimi, yoxsa öldürməliydimi? İnsan belə
zamanlarda nə hiss etməlidir? Kədərli olmaqdan da betər
idi duyğuları, amma ölümdən də uzaq idi. Yarımçıq, itkin
10

və sahibsiz kimiydi. Sadəcə bir əşya tək yerindəcə donub
qalmışdı.
Axşam idi. Kədərliydi. Kədəri sevildiyini sandığından
deyil, sevilmədiyinə yandığından idi...
Halbuki heç bir günahı yox idi. Eşqin bir gözləmə
otağı var. Orada oturub növbəsini gözləyirdi Bukre. Sevdiyi
adamın ona gəlməsini... O adam, aradabir otağın qapısından
baxır və gülümsəyirdi. “Biraz da gözlə”, – demək
idi bu. “Bir az sevgilərim var, bitirib gəlirəm”, – demək
idi. Ona inanırdı Bukre. Daha doğrusu, inanmağı
seçirdi. Həmişə beləsinə üstünlük verirdi. Çünki eşqdə
kor olanlar, sevgilinin yalançı olduğunu bilsə də, ona ”aldanmağı”
deyil, “inanmağı” seçirlər.
Qara taleyinə yanırdı. Özünə yazığı gəlirdi. Və necə
də çox ağlayırdı içində – ”Bu eşqə dəyər”, – deyə...
“Qoy olsun... Bəzi eşqlər göz yaşlarıyla böyüyər”, –
deyirdi. Səssizləşirdi. Anlamağa çalışmırdı içindəkiləri.
Qəlbini ağlıyla anlaya bilməzdi ki...
Gedən hər zaman qalib gəlir... Amma qalan olmaq
Bukreyə heç yaraşmırdı. Ona əsl yaraşmayan isə seçilməyən
olmaq idi. Bir ehtimal rolunu oynamaq necə də qürurqırıcıydı.
Sevdiyi adam iki nəfərin arasında qalmışdı.
İki nəfərin arasında qalmaq isə, əslində, kimsəsizliyi seçmək
idi. Və indi sadəcə, üzür istəyirdi. “Kədərlənmə, –
deyirdi, – kədərlənmə...”
Nifrət dolu gözlərlə baxdı sevdiyi adamın gözünə. O
gözlər artıq sevdiyi adamın deyildi. Bir zamanlar ona
söylədiyi sözlər gəldi ağlına: ”...Sənin yanına gəldiyim zaman
getmək üçün səbəb tapa bilmirəm...”
11

Kədərli və nifrət doluydu Bukre. Gözlərindəki qəzəbi
gizlətmədən, “Kədərliyəm... – dedi ona – Amma məni bu
hala saldığın üçün deyil, səni layiq olduğun hala sala bilmədiyim
üçün!”
Fil dişindən yaratdığı eşq indi çürümənin tarixini yazan
bir taxta parçasıydı. Bukre ağlayırdı. Heç danışmadan
addımlayırdı.
Axşam idi. Heç bir şeyin yolunda olmadığı bir yoldaydı.
“Bir hekayənin sonu imişəm sən demə; hələ başlanğıcında
aldadıblar məni”, – deyə dilləndi öz-özünə və
susdu. Artıq sonun sonuna gəlmişdi. Yeridikcə susurdular,
susduqca daha da ağır addımlarla yeriyirdilər. Sevdiyi
adam dözə bilməyib, – “Niyə susursan?” – deyə soruşdu.
Baxışlarını səkidən ayırmadan danışdı Bukre: ”Nə
üçünmü susuram?”
Dedi və dayandı. Başını qaldırdı, sevdiyi adamın
gözlərinə son dəfə baxdı. Dal-dala bir-iki addım atdı və
yaşanan sonun son sualını verdi: “Birdən başa düşməsən?”
Bukre artıq cümlələr deyil, səssizlik qururdu...
***
Sanki yolları o deyil, yollar onu addımlayırdı. Hara
getdiyini bilmirdi. Bilsə nə dəyişəcəkdi ki? Bunun da öhdəsindən
gələcəkdi, əlbəttə. Amma hələ vaxta var idi.
Əlbəttə, vaxtı gözləmək nə işə yarayacaqdısa?!...
Bukrenin vaxtı qədər səbri yox idi. Belə günlər adətən
insanın dosta ən çox ehtiyac duyduğu günlərdir. Ayaqlarmı,
yoxsa yolmu? Görəsən, hansı bunu bilirdi? Bu sualın
12

cavabını tapa bilmədən özünü Səlimin qapısında tapdı.
Ah, Səlim! Bukrenin yorğun savaşlarının yara bağlayanı...
Səlim... Bir insanın “dost” deyə biləcəyi yeganə ad...
Zəngi basdı. Bir az gözlədi. Saatın fərqində deyildi.
Yenidən basdı. Əvvəlcə işıq yandığını zənn elədi. Sonra
qapı açıldı. Amma yox! İşıq yanmamışdı. Sadəcə, Səlim
gülümsəmişdi. Bu qədər.
Səlim işıq kimi gülümsəyərdi. Bukrenin üzünə baxdı.
Gülümsəməyə davam etdi. “Yenəmi?” – deyə soruşdu.
Bukrenin kədərli üzü kədərin içindən sivrilib gülümsəməklə
onu daşımaq arasında qaldı. Dərdini Səlimin
nurlu təbəssümünə sığışdıraraq, – “Yenə” – deyə bildi sadəcə.
Bir-birilərini möhkəmcə qucaqlamaq keçdi ürəklərindən.
Qucaqlaşdılar. Qəlbi qəlbinə doldu. Sonra içəri
keçdilər.
Evdə heç kim yox idi. “Sizinkilər hardadı?” – deyə
salona keçərkən kədərli səsiylə soruşdu Bukre...
“Xalamgildədilər”, – Bukrenin kürkünü alarkən dedi
Səlim. Salondakı üç nəfərlik divana oturdu Bukre. Uşaqlığından
bəri girib-çıxdığı bu ev ona yad kimiydi sanki.
Halbuki heç dəyişməmişdi əşyalar. Səlimlə oynayarkən
altında gizləndikləri böyük və ağır taxta yemək masası,
arxası hündür altı stul, masadan aşağı sallanan naxışlı örtük
və içində anasının plastik gülləri olan güldan... Hamısı
eyni kədərlə dayanmışdı yerli-yerində. İnşaat ustası
olan atanın qazana bildiyi pulla alınmış əşyalar və onları
əşya edən, evin hansısa yerinə gizlənmiş, görünməyən rahatlıq..
Pulu olmayan insanların çox az diqqət çəkən yuvası...
13

Çantasından dəsmalını çıxartdı. Burnunu sildi. Vitrindəki
fincanların arasından aynada üzünü gördü. Ağlamaqdan
şişən gözləri, qızarmış burnu və dağılmış uzun
saçlarına baxmayaraq, hələ də çox gözəl idi. Divanın üstündəki
kitab gözlərinə sataşdı. Səlimin oxuduğu kitablardan
biri idi. Səlim eyni anda üç kitab oxuya bilirdi.
Bunu necə bacardığını heç başa düşmək olmazdı. Səlim
kitab oxumaq üçün yaradılmışdı sanki. Kitaba tərəf əyildi.
Üstündə, “Zamanın Mənzərəsi” yazılmışdı. Roman olmalıydı
bu. Kitabın içindəki əlfəcin diqqətini çəkdi. Bir şəkil...
Mərvənin şəkli... Səlim kitab əlfəcini olaraq həmişə
Mərvənin şəklindən istifadə edirdi. Mərvə Səlimin heç
vaxt duyğularını açıb deyə bilmədiyi platonik sevgisiydi.
Səlim üçün həyatı iki hissədən ibarət idi. Mərvədən əvvəli
və Mərvədən sonrası... Mərvə onu ikiyə ayırırdı sanki. Eyniylə
əlfəcin kimi... Mərvə ona həyatın harasında qaldığını
xatırladırdı.
Bukre bunları düşünərkən əlində iki fincan çay və
qurabiyyə dolu boşqabla Səlim içəri girdi. Tanıdığı ən
qabiliyyətli kişiydi o. Evdə heç bir şey olmasa belə, mütləq
nəsə düzüb-qoşar, qonaqlarına təklif edərdi. Onları
elə-belə yola salmazdı. İç-içə keçən qəhvə rəngli jurnal
masalarından ən kiçiyini çıxartdı və məcməyini səliqəylə
üzərinə qoydu. “Lap sənin istədiyin kimi çaydır. Açıq və
üç şəkərli”, – dedi. Bukre şəfqətlə gözlərinə baxdı dostunun.
Səlim onun yanında oturdu. Gözlərini Bukredən
ayırmadan “Mücəvhər taxmamışdı, amma gözləri vardı”,
– dedi. Bukre təəccüb içində qalmışdı. “Əlindəki kitabda
yazılıb”, – dedi Səlim. Birdən əlində bərk-bərk tutduğu
kitabı hiss etdi Bukre. “Gözlərinə baxanda ağlıma gəldi.
14

Ağlayınca elə bil daha da gözəl olurlar, nədi?” – dedi Səlim.
Gülümsədi Bukre. “Ərköyün öyrətmə məni, – dedi, –
bir az özümə gəlmiş kimiyəm”.
Araya qısa səssizlik çökdü və öldü. Çayına uzatdı
əlini Bukre. Bir qurtum içdi. “Bax, çay belə olar”, – dedi.
Səlim zarafatla, – “Sən çayın özünü yox, qanını
içirsən, – dedi, – yaşayan çay acı və dəmli olar”.
Üzünə şıltaq bir ifadə verərək, – “Yenə çoxbilmişçoxbilmiş
danışma...” – dedi Bukre. Sonra yenə susdular.
Səssizliyi əvvəlcə Səlim pozdu: “Dilə gətirilməyən
kədər zəhərdir. Danış görək, necə oldu?”
Çayından bir qurtum almağa çalışdı Bukre. Sonra
Səlimin bir az əvvəlki sözləri ağlına gəldi və fikrindən daşındı.
Yenidən jurnal masasının üstünə qoydu fincanı:
“Belə sonluğu mən heç sevmədim, Səlim. Halbuki onu sonum
olsun deyə seçməmişdim”.
Səlim əlində çay dolu fincan gülümsəyirdi. “Noyabrı
yaşaya bilmirsənsə, sentyabrda qalmısan deməkdir, Yavru
Quşum”, – dedi. Səlim ona həmişə Yavru Quşum deyərdi.
Çayından bir qurtum da içərək sözünə davam etdi:
“Yəni onu demək istəyirəm ki, artıq bəzi şeyləri arxada
buraxmağı öyrənməlisən. Əlbəttə, onu sonun kimi düşünmürdün,
amma bil ki, bəzi yollar addımlanmadan yol ola
bilmir. Sən də yeridiyini və necə bir yolda yeridiyini başa
düşdün. Yeriməsən anlaya bilməyəcəkdin. Təbii ki, sonuna
çata bilmədin. Amma qoy olsun, yarı yoldan dönsəydin,
sonu həmişə ağlında qalcaqdı. Aldadıldın, düzdürmü?”
15

Dikəldi Bukre. Bir anda yaxalanmışdı sanki cavabını
bildiyi suala. “Hə”, – dedi fısıldayaraq. Üzünə kədər çökdü.
“Ürəyini sıxma”, – dedi Səlim. Əlini tutdu sonra.
“Gülümsə, görüm, – dedi, – səni aldadana təşəkkür etməli
və gülümsəməlisən”.
Bukre “Nə üçün?”, – deyə sual dolu bir baxışla baxdı
üzünə Səlimin. Səlim dayanmadan sözünə davam etdi.
“Çünki o təbəssüm və təşəkkür ona ömürboyu verilmiş
cəza olacaq”, – dedi.
Bukre güc aldı bu sözlərdən. ”Amma...”, – deyə başladı
cümləsinə sonra. “Amma əsəbiyəm. Qəzəbliyəm! Nifrət
hiss etdiyim birinə necə təşəkkür edə bilərdim, Quzu?”
Bukre Səlimə hər zaman “Quzu” deyərdi. Bir az dayandı.
Sonra ağlına başqa şeylər gəldi sanki. Ağlının qarmaqarışıq
olduğu üzündən də hiss olunurdu, amma tam
olaraq oxunmurdu.
“Bütün nifrətimə baxmayaraq yenə də yarım qalmış
hissəmi tamamlamış kimiydim onunla”, – dedi və Səlimin
üzünə baxdı dalğın halda.
“Deyəsən, nifrətim, yarım qalan hissəmin əslində bir
boşluqla dolu olduğunu anlamaqdandır?” – deyə bitirdi
cümləsini.
Səlim sakitcə cavab verdi: “Bəzi insanlar həyatlarına
girən adama onlar həyatlarına girdikdən sonra ehtiyacları
olduğunu başa düşərlər. Əskikliyi bilməməkdir bu. O insanlar
bir gün çıxıb getdikdə öz həyatlarını da onlarla
birlikdə itirdiklərini düşünərlər. Çatışmazlığı öyrənməkdir
bu. Sənin vəziyyətin də, bax, belədir bir az... Məndən
16

soruşsaydın, deyərdim ki, sizdən onsuz da yaxşı bir cütlük
olmayacaq... Bir-birinə alışmaq eşqin özündən də çətindir,
bilirsən?”
Bukre diqqətlə Səlimə qulaq asır və sözlərini bitirməsini
gözləyirdi.
“İkisi də eyni xarakterli olduğu halda bir-birini başa
düşməyən sevgililər gördüm mən. İkisi də tamam fərqli
olduğu üçün ayrılanlar da. Amma ikisi də bir-birinə uyğun
gələnini heç görmədim. Qarşısındakına oxşamaq ona
uyğun gəlmək deyil. Özünü itirmədən qarşısındakı olmaqdır”.
Bax, belə filosofluğu vardı Səlimin. Gülümsəyərək
danışardı ən qarışıq məsələləri izah edərkən belə... Sanki
içini didib-dağıdan suallardan bir az qurtulmuşdu Bukre.
Ona bu rahatlığı verdiyi üçün minnətdarlığını bildirdi
dostuna. Təşəkkür etmək keçdi könlündən. Təşəkkür etmək
və qucaqlamaq... Amma bu daxili rahatlığı bir az da
yaşamalıydı. Bir az da hiss etməliydi.
Başını divanın arxasına dayadı. Dərindən köks ötürdü.
Gözləri tavandaydı. Sonra kənardan necə göründüyü
gəldi ağlına. “Söylə, Səlim... – dedi, – aldadılan, tərk edilən
insanın əvvəlcə acısımı, yoxsa yalnızlığımı hiss edilir?”
Səlimi düşündürən bir sual oldu bu. Nəticədə o da
tənha idi və əzab çəkirdi. Verəcəyi cavab özünü də aldatmaq
olacaqdı bəlkə də. Bir müddət fikrə daldı. Cavab axtardı.
Əgər cavabı olsaydı, nə tənha qalardı, nə də əzab
çəkərdi. Gözləri uzaqlara dikildi. “Məndə nə görürsənsə,
cavab da odur!” – dedi kədərli bir səslə. Başını aşağı saldı
sonra.
17

Bukre bu sualı onu yaralamaq üçün verməmişdi əslində.
Amma bəzi məsum sualların cavabı belə insanı
məhv edə bilir... Əslində, bu məhv etmə sualda deyil, cavabsızlıqda
idi. Bukre qəlbini qırdığını düşündü Səlimin.
Günahkar bir səslə, – “Deyəsən qəlbini qırdım, üzr istəyirəm”,
– dedi.
Səlim məcburi bir təbəssümlə cavab verdi: “Qəm eləmə....
Nəbzi vurmayan qəlb qırılmaz”.
Gözləri doldu Bukrenin. Ona Mərvəni xatırlatdığını
anlamışdı. Gözlərinə baxmadan Səlimin, – ”Bu sözlər sənin
dilinə heç yaraşmır”, – dedi.
Səlim yerindən yavaşca qalxdı, pəncərəyə tərəf getdi.
Başını pəncərənin kənarına dayayıb gözlərini uzaqlara
dikdi. Əlləri cibindəydi. “Həyatda bir-birimizə yaraşdırmadığımız
o qədər çox şey var ki...”, – dedi və udqundu.
Gözləri hələ də uzaqlarda idi. “Mən də bu ölümü cəsədimə
yaraşdıra bilməmişdim”, – söylədi.
Eşitmədi Bukre. “Necə?” – deyə sual verdi.
“Yox, heç bir şey... Sən mənə fikir vermə”.
Onun hekayəsi başladığı kimi davam etməmişdi.
Onun hekayəsi başladığı yerdəcə bitmişdi. Buna görə də
bu qədər kiçik qalmışdı eşqdə Səlim... Buna görə də eşqlə
bağlı nə desə boyundan böyük görünürdü sözləri. Eşq
onu heç böyütməmişdi, amma yetkinləşdirmişdi. Mərvənin
həyatında heç bir vaxt gəlməmişdi Səlimə növbə. Eşq
ədalətsiz bir əzab idi. Ədalətsiz və növbəsiz...
Bir neçə dəqiqə hərəkətsiz və səssiz dayandılar. Birdən
axtardığı cavabı tapmış kimi doğruldu Səlim. Bukreyə
tərəf döndü və ”Ağrı”, – dedi. Bukre üzündəki sual
işarəsiylə baxdı Səlimə. ”Sualının cavabı ağrıdır... Çünki
18

yalnızlıq insanların arasında, amma ağrı hər yerdə göstərər
özünü”.
Bukre xəyala daldı. Səlimin cavabı altında əzildiyini
hiss edirdi. Bu həyatda güvəndiyi yeganə dostu o idi. Yalnız
qalmamaq üçün insanlara güvənməkdənsə, öz yalnızlığına
arxasını dayayaraq yoluna davam edən insanlardan
idi o... Özünə belə bir yol seçməsinə baxmayaraq, həyatında
sadəcə Səlimə yer vermişdi. Bəlkə də yer verməmişdi.
O, həmişə həyatındaydı. Bəzi insanlar sonradan gəlməz;
Onlar həmişə varlar.
Zamanın necə keçdiyini anlamamışdı. Evə xəbər vermədiyini
xatırladı. Birdən qalxdı yerindən. Tələsik qapıya
doğru yönəldi.
“Nə oldu?” – deyə soruşdu Səlim qayğıyla.
“Evə getməliyəm. Yubandım. Bura gələcəyimi bilmirdim”,
– dedi.
Səlim onu qapıya qədər ötürmək üçün yanına gəldi:
“Səni yola salım?”
Başını yellədi Bukre. ”İki küçə o tərəfdə qalıram,
qorxma oğurlamazlar məni”. Gülümsədi və göz vurdu
Səlimə. “Səninlə birlikdə olanda zaman qolumdakı saatdan
fərqli işləyir. Vaxtın necə keçdiyini anlamadım. Ona
görə də tələsməliyəm. Evdə yolumu gözləyən yaraşıqlı
bir ata, gözəl bir ana və şıltaq bir qardaş var”.
“Yaxşı, yaxşı, tələs o zaman”, – dedi Səlim. “Evə çatar-çatmaz
mənə zəng elə. Fikrim səndə qalar. Düzdü, tini
burulana kimi eyvandan sənə baxacağam, amma...”
Qapıdan çıxanda arxaya döndü və “Yaxşı ki, varsan”,
– dedi Səlimə... Gözləri dolmuşdu bunu deyərkən.
19