Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Okręty współczesne<br />
Łukasz Pacholski<br />
Japońskie<br />
niszczyciele<br />
śmigłowcowe<br />
Największymi okrętami Morskich Sił<br />
Samoobrony Japonii są specyficzne<br />
jednostki, klasyfikowane – częściowo –<br />
jako niszczyciele śmigłowcowe. Czysto<br />
polityczne „zaszufladkowanie” pasowało<br />
do przedstawicieli, już wycofanej,<br />
pierwszej generacji tych konstrukcji.<br />
Obecnie znajdujące się w linii nowe<br />
pokolenie tej klasy stanowi pokłosie<br />
doświadczeń Japończyków, rozwoju<br />
technicznego, regionalnego wyścigu<br />
zbrojeń oraz zmian geopolitycznych<br />
w Azji Dalekowschodniej. Niniejszy<br />
artykuł ma na celu prezentację całej<br />
ósemki jednostek, które stanowiły<br />
i stanowią trzon nawodnych sił eskortowych<br />
Sił Samoobrony.<br />
Narodziny koncepcji<br />
Jak pokazały obie wojny światowe,<br />
kraj wyspiarski, dysponujący nawet<br />
licznymi siłami morskimi, można łatwo<br />
sparaliżować poprzez działania okrętów<br />
podwodnych. W czasie Wielkiej Wojny<br />
próbowały dokonać tego cesarskie<br />
Niemcy, szukające sposobu na pokonanie<br />
Wielkiej Brytanii – ówczesny poziom<br />
techniczny, a także znalezienie metod<br />
zaradczych przez Londyn przekreślił ten<br />
plan. W latach 1939-1945, ponownie,<br />
Niemcy byli blisko zadania ostatecznego<br />
ciosu przy użyciu U-Bootów – na szczęście<br />
zakończyło się to fiaskiem. Z drugiej<br />
strony globu podobne działania realizowała<br />
US Navy przeciwko siłom morskim<br />
Cesarstwa Japonii. W latach 1941-1945<br />
amerykańskie okręty podwodne przyczyniły<br />
się do zatopienia 1113 japońskich<br />
statków handlowych, co stanowiło blisko<br />
50% strat 1 . Skutecznie wyhamowało<br />
to wysiłek wojenny oraz komunikację<br />
pomiędzy Wyspami Japońskimi, jak też<br />
obszarami na kontynencie azjatyckim,<br />
bądź Oceanie Spokojnym. W przypadku<br />
kraju Kwitnącej Wiśni ważne jest także to,<br />
że drogą morską importuje się różnorodne<br />
produkty niezbędne do utrzymania<br />
przemysłu oraz społeczeństwa – wśród<br />
najważniejszych można wymienić surowce<br />
energetyczne. To stanowiło istotną<br />
słabość kraju w pierwszej połowie XX<br />
wieku, a także współcześnie. Nie może<br />
więc dziwić, że utrzymanie bezpieczeństwa<br />
na morskich szlakach komunikacyjnych<br />
stało się jednym z podstawowych<br />
zadań Morskich Sił Samoobrony Japonii<br />
od początku istnienia.<br />
Już w czasie II wojny światowej zauważono,<br />
że jednym z najlepszych sposobów<br />
zwalczania okrętów podwodnych,<br />
a więc głównego zagrożenia szlaków<br />
komunikacyjnych, było współdziałanie<br />
duetu – jednostka nawodna oraz lotnictwo,<br />
zarówno bazowania lądowego<br />
oraz zaokrętowane na pokładach okrętów<br />
wojennych.<br />
1<br />
1113 jednostki o łącznym tonażu 4 779 902 BRT,<br />
do tego można doliczyć 201 okręty wojenne<br />
o tonażu 540 192 t. Według danych powojennych,<br />
osobną kategorią są choćby straty wynikające<br />
z oddziaływania min morskich – na postawionych<br />
przez okręty podwodne zatonęło pięć statków<br />
handlowych o tonażu 18 553 BRT. Do tego<br />
należy także doliczyć 39 jednostek zatopionych<br />
przez okręty podwodne Wielkiej Brytanii oraz<br />
Holandii.<br />
O ile duże lotniskowce floty były zbyt<br />
cenne do oddelegowania ich do osłony<br />
konwojów i szlaków handlowych, tak<br />
brytyjski eksperyment z przebudową<br />
do roli lotniskowca eskortowego statku<br />
handlowego Hannover stał się początkiem<br />
masowej budowy jednostek tej<br />
klasy. Był to jeden z kluczy do alianckiego<br />
sukcesu w Bitwie o Atlantyk, a także<br />
w działaniach na Oceanie Spokojnym –<br />
na tym teatrze działań z usług okrętów<br />
tej klasy korzystała także (w ograniczonym<br />
zakresie) Japonia.<br />
Koniec wojny i kapitulacja Cesarstwa<br />
spowodowała przyjęcie restrykcyjnej<br />
konstytucji, która m.in. zakazywała budowy<br />
oraz eksploatacji lotniskowców.<br />
Oczywiście w latach 40. XX wieku nikt<br />
w Japonii nie myślał o budowę takich<br />
okrętów, choćby ze względów gospodarczych,<br />
finansowych oraz organizacyjnych.<br />
Wybuch zimnej wojny spowodował,<br />
że Amerykanie coraz mocniej zaczęli<br />
nakłaniać Japończyków do stworzenia<br />
lokalnych sił policyjno-porządkowych,<br />
mających na celu m.in. zabezpieczenie<br />
wód terytorialnych – ostatecznie utworzono<br />
je w 1952 r., a 2 lata później przekształcono<br />
w Morskie Siły Samoobrony<br />
(anglojęzyczna nazwa: Japan Maritime<br />
Self-Defense Force – JMSDF), jako część<br />
Japońskich Sił Samoobrony. Od początku<br />
głównymi zadaniami stojącymi przed<br />
morską częścią było zabezpieczenie<br />
morskich szlaków komunikacyjnych<br />
przed zagrożeniem ze strony min morskich<br />
oraz okrętów podwodnych. Trzonem<br />
stały się okręty przeciwminowe<br />
oraz eskortowe – niszczyciele i fregaty.<br />
Bardzo szybko dostawcą jednostek został<br />
lokalny przemysł stoczniowy, który<br />
kooperował z amerykańskimi firmami<br />
dostarczającymi, na bazie zgody Departamentu<br />
Stanu, wyposażenie i uzbrojenie<br />
pokładowe. Ich uzupełnieniem była<br />
budowa lotnictwa morskiego bazowania<br />
lądowego, które miało składać się<br />
z licznych eskadr patrolowych z możliwością<br />
zwalczania okrętów podwodnych.<br />
Z oczywistych względów nie było<br />
możliwości budowy lotniskowców – na<br />
Hiei typu Haruna w początkowym okresie<br />
służby. Okręt ma jeszcze stare systemy<br />
kierowania ogniem i żuraw na dachu<br />
hangaru (tu złożony).<br />
Fot. US Navy<br />
22 luty <strong>2019</strong> MORZE