Mark Bregu - Tribuna Shqiptare

NE KUADRIN E JUBILEUT TE MADH TE 100 VJETORIT TE SHPALLJES SE PAVARESISE
EDITORIAL SPECIAL
Të përjetosh 100 vjetorin e shpalljës së
Pavarësisë asht si të gjëndësh në ditën historike e
fatlume të 28 Nëndori 1912 në Vlorë, kur Ismail
Qemali me patriotët e tjerë ngritën flamurin
kombëtar kuq e zi të Gjergj Kastrioti dhe i
njoftuen shqiptarve e botës mbare, se Shqipnia e
fitoi Lirinë e Pavarësinë e saj pas 400 e sa vjet e
robni osmane.
Ngjarje e paharrueshme do të jetë për secilin
prej nesh, që do të ketë fatin me festue kete 100
vjetor që po e presim me deshire e krenari të
papërmbajtun, dhe dhashtë Zoti të na rueje
shëndetin që ta përjetojmë këtë jubilé të madh
historik. Pasardhësit tonë do të mburrëshin se si
këtë datë e kanë përjeue baballarët e gjyshët.
Padiskutim se një ngjarje e tillë e 100 vjetorit
merr randësi po si ajo 28 Nëndorit 1912. Me një
pasunim të metejshëm të historisë që përfshin
vendin tonë gjate kësaj periudhe njeqindvjeçare.
Nuk mund të themi se gjithçka i shkoi mbarë e
mirë atdheut tonë të dashun, por sidoqoftë
Pavaresia e fitueme pas katër e ma shumë
shekujsh të një sundimit t‟egër dhe mohues, që e
katandisi popullin shqiptar n‟injorancën ma të
madhe dhe e ndau nga Evropa e nga qytetnimi e
përparimi i saj. Shqiptarët, populli ma i vjetër në
Ballkan dhe n‟Evropë e panë vetën të kthyem e
të mbërthyem në kohën e barbarisë.
Kjo Pavarësi e fitueme pas shekujsh robnie,
nuk ka vetëm randësinë se na shpëtoi e na nxori
nga kthetrat e Turkisë, por merr edhe randësinë
e krijimit të shtetit të parë shqiptarë në histori. Të
një shteti ligjor e kushtetues i njohun nga të
gjithë kombet, siç ishin të t‟organizuem në
Lidhjen e Kombëve e siç janë tani ne Kombët e
Bashkueme.
Por randësia e këtij 100 vjetori asht edhe ma
e theksueme sepse Shqionia brenda asaj periudhe
pati tronditje të mëdha, siç ishte pushtimi i Italisë
që ndërpreu hovin e përparimit të vendit tonë
nën Mbretninë shqiptare. Ky pushtim u ba shkak
i një katastrofe të vërtetë që përfshiu Shqipninë,
siç ishte ardhja e sllavo-komunistëve në fuqi dhe
vendosja e një diktature gjakatare, antishqiptare
dhe antinjerëzore, që kreu krime dhe masakra të
hatashme, duke e izolue përsëri vendin nga bota
e qytetnueme, kryesisht nga Evropa për 50 vjet të
tjera, sa për peseqind të Turkisë e kalue asaj për
nga shpirligësia e xhahilleku, që ai sistem
bolshevik ushtroi mbi popollin e tij ma zi e ma
kriminalisht se një pushtues i huej.
Një tjetër aspekt, fatkeqësisht negativ, asht
fakti se Pavarësia qe duhet të përfhsinte mbarë
trojet shqiptar, gjithë Kombin, mbneti e
kufizueme brenda kufijve që fuqitë e mëdha,
padrejtësisht, ia kishin cantue e shënue në hartat
politike. Kështu KJosova dhe viset e tjera
shqiptare, mbetën të përjashtueme. Kjo ishte një
fatkeqësi e madhe, një padrejtësi absurde,
veçanërisht për Kosovën, që kishte luftue e
derdhë gjak, kundër pushtimit turk dhe serb, dhe
e pa veten të ndame nga Atdheu amë. Aq ma
keq, kur nga rrethanat e Luftës Dytë Botnore,
për katër vjet ishte bashkue në Shqipninë etnike.
Por sllavët nuk e lejuen atë punë dhe e rimorën
me anë të partisë motër sllavo-komuniste
shqiptare, që nuk la krim pa krye në Kosovë, për
të ia dorëzue përsëri shkjaut. Dhe po bahej gati
t‟i dorëzonte edhe Shqipninë, me i motërzue me
Federatën Jugosllve. Për fat të mire kjo nuk
ndodhi, por pasojat e sundimit të diktaturës
komuniste ishin shumë të mëdha, dhe shqiptarët
e paguen me një holocaust të vërtetë viktimash të
pafajshme.
Të shkueme të harrueme ! Ta presim e ta
kremtojmë 100 vjetorin me vlerësimin e
sukseseve të arrituna, siç asht shëmbja e
diktaturës komuniste
dhe fitorja e demokracisë që urojmë ta çojë
Shqipninë
në atë Evropë, prej të cilës pushtimet e hueja dhe
forcat e erreta dhe regresive e mbanin të ndame.
Ta çojë drejt bashkimit shpirtnor dhe kulturor
më Kosovën, këtë krahin martire, dhe
përfundimisht në Bashkimin Kombëtar të
Shqiptarve, qellimi dhe idelai ma i naltë i popullit
shqiptar !
Ky 100 vjetor ban thirrje që midis shqiptarve
të mbretnojë mirëkuptim i shkallës së
marrëveshjës midis forcave të ndryshme politike,
tani të pranishme në kontekstin shqiptar, për të
mirën e përparimin e vendit me përpjekje
konstruktive dhe jo destruktive.
Gjithë vendet e tjera, ku mbretnon
demokracia dhe ku respektohen te drejta e
njeriut, qeverisën dhe administrohën në sintoni
të plotë të forcave politike, që, sidoqë të fitojë një
palë ose tjetra, gjithçka zbatohet për të mirën e
popullit dhe debati politik nuk kalon në forma
ekstremizmi e huluganizmi për të iu imponue
njera tjetrës. Gjithçka zgjidhet brenda
parlamentit. Prandaj urojmë që 100 vjetori të jetë
një mesazh për forcat politike shqiptare, që këto
forca të ulën në tryezën e rrumbullakët dhe në
karrikat e parlamentit, për të gjetë rrugë e
zgjidhkeve të problemeve me marrëveshje, dhe jo
për të kriojue barrikata pënguese, duke
përjashtue çdo përdorim të forcës dhe
arrogancës, të çdo formë qoftë.
Me këtë hyrje kushtue 100 vjetorit, revista
Kuq e Zi, do t‟i kushtohet me shkrimet e saj,
kësaj ngjarje të madhe, duke rreshtue në faqet e
saj një përmbledhje të ngjarjeve historike dhe të
figurave që kontribuen , ku arritjën e asaj
fitorëje të madhe, që me shpalljën e pavarësisë e
bani Shqipninë të njohun e t‟afirmueme
ndërkombëtarisht, si Shtet e si Komb.
Në këto faqe do të paraqiten edhe ngjarje e
figura rilindase e patriote te mbetuna në hije dhe
të mohueme nga regjimi antishqipta i diktaturës
komunsite, që i kishte vu detyrë vetës ta
shkallmonte historinë e Shqipnisë duke u ba
varrmihëse e saj.
Le te vlejne vargjet e Pashko Vasës, të këtij
patrioti të madh për ta mbyllun këtë editorial :
…Moj Shqimpn e mjera Shqipni,
Qysh të kanë qitë me krye në hi.
Ti ke pas kenë një zojë e randë,
Burrat e dheut të thirrshin Nanë…
3
………………………….
S‟kan ç‟na duhen kisha e xhamija,
Feja e shqiptarei asht Shqiptaria.
Drejtori i revistës Kuq e Zi, Lek Pervizi me mikun e
tij mirditor, Ndue Bajraktarin, që mbajnë flamurin ma
të vjetër që eksziston në Shqipni (ndoshta nga koha e
Skenderbeut), i ruejtun brez pas brezi nga familja e
Bajraktarit. Me ketë flamur, delegatet e Mirditës, kanë
shkue në Lidhjen e Prizrenit më 1978. Siç shihet,
shqipja e Gjergj Kastriotit e qëndisun me mjeshetri të
posaçme, i përgjigjet përshkrimit të Dhimitër Frangut,
kur Skënderbegu më 28 Nëndor 1443 hyni në Krujë e
hoqi flamujt turq e vendosi flamuri e tij : « …me
fushë te kuqe e shqipën e zeze me kunorat
perandorake »
Flamuri i Gjergj Kastriotit, me shqipën e qëndisun në
një mënyrë krejt të veçantë nga ato që njihën, i vjetri që
të jetë ruejtë në një familje të nderueme shqiptare, kur
në Shqipni nuk ekzistonte asnjë flamur i tillë, që dolën
pas ngritjes të tij në Deçiç nga Ded Gjo Luli dhe me
rastin e shpalljës së Pavarësisë, me 28 Nëndor 1912, në
Vlonë.
Shkrimi MIRDITA,
i shtuem me rastin e shkuemjës se delegatëve të
Mirditës në Lidhjen e Prizrenit. Ky flamur u shpalos
në Prizren 34 vjet para 1912-ës