Ratownictwo Gorskie Nr 1_2017

Śmierć narzeczonej
czyli dyżury w Sylwestra
TEKST MARIAN SAJNOG
We wszelkich możliwych wydawnictwach, ratownicy górscy
przedstawiani są "macho": albo w śniegu po szyję, na sznurku
pod helikopterem, lub innym sznurku w skale.
I te tytuły; "Rycerze Błękitnego Krzyża", "Czerwone Anioły
i Diabły"- to z prasy niemieckiej.
Jest tego dużo i nie ma miejsca na cytowanie.
Jest też druga strona tego medalu: to dyżury w schroniskach
w czasie szczególnych świąt czy uroczystości, np. Sylwestra.
W zatłoczonych w tym czasie do granic możliwości schroniskach,
ratownicy pełnili funkcje nie tylko ratownicze. Byli informatorami,
instruktorami, pomagali personelowi w przygotowaniach
do sylwestrowego wieczoru, musieli podejmować
decyzje często przekraczające ich kompetencje. Wszystko to
w ramach tzw. Dyżuru społecznego.
Byłem ratownikiem-kandydatem, bardzo ciekawym nie
tylko samego dyżuru, ale też Sylwestra w schronisku,
w górach. Ba, marzyłem o takim powitaniu Nowego Roku.
Rzeczywistość przerosła moją wyobraźnię.
Ale po kolei.
Najpierw pogoda - duło jak diabli! Wlokąc się z wyładowanym
plecakiem do schroniska "podholowałem" przy okazji
okutaną postać, z torbą w jednym ręku i nartami pod pachą.
Postać, jak się potem okazało, była lekarką, i na skutek miłosnych
rozczarowań, za namową koleżanki postanowiła Sylwestra
spędzić w górach.
Schronisko stoi na rozległej hali, i kiedy wyjdzie się z lasu przy
silnym wietrze, który tworzy przy okazji fantazyjne zaspy, to
dojście do schroniska staje wyzwaniem. Nie zdążyłem wysapać
z siebie tego marszu, kiedy sympatyczna recepcjonistka "zapowiedziała"
wypadek w schronisku.
Na półpiętrze leżał nieprzytomny mężczyzna z raną głowy.
Potknął się na ostatnim schodku i przywalił w kaloryfer. Był
oczywiście "pod wpływem", zresztą "pod wpływem" nie były
tylko dwa wielkie schroniskowe kocury, i na razie - JA!. Dwa
inne zespoły ratowników były na trasach, zatem transport
ofiary schroniskowej przypadł mnie.
Opisywanie całej tej transportowej przygody byłoby zbyt
nudne. Najciekawsze z tego było to, że w czasie oczekiwania
na karetkę poszkodowany otworzył oczy ; " a gdzie jest k…
moja tetetka? ".
Potem dodał, " ale mi czerep na……", i udał się w emigrację
wewnętrzną.
Na szczęście przyjechała karetka, oddałem człowieka żywego
i byłem "najszczęśliwszym człowiekiem pod słońcem".
Kiedy dotarłem do schroniska marzyłem tylko o herbacie
i kawałku jakiegoś chleba, ale jakoś nikt się nie kwapił
z herbatą, za to z wódką owszem, wszyscy.
- Kolego! - powiedział Żużek, mój ratowniczy przełożony. Nie
42
nr 1/2017
pijesz do 6 rano. Potem możesz - dodał łaskawie.
Schronisko witało Nowy Rok; tańcami, kłótniami, przypijaniem,
idiotycznymi toastami, szarpaniem za swetry i obmacywaniem
partnerek. Pito tak, jakby ten odchodzący rok miał
być ostatnim. Wrzask i strzały z rakietnicy oznajmiły radośnie,
że właśnie przyszedł. "Wszyscy wszystkim słali życzenia".
I, nagle z tego tumultu, wrzasków, wyłonił się człowieczek,
w okularach, ulizany, pod krawatem, w modnym wtedy sweterku
w szpic.
"Moja narzeczona nie żyje"- powiedział to jakoś tak beznamiętnie.
Zastygłem jak u Hłaski:"w stadium ryjka".
" Nie daje znaku życia" - dodał.
Natychmiast rozpocząłem akcję; nasz lekarz, który był przy
okazji w schronisku też już nie dawał znaku życia, pozostali
gdzieś zniknęli.
Jak na moją kandydacką głowę było tego za wiele, postanowiłem
więc podeprzeć się siłą fachową. Została lekarka holowana
przez zaspy do schroniska. Nie bez oporów "wyrwałem" ją
z objęć jakiegoś typa. Pani doktor była pod niezłym rauszem,
i bardzo, ale to bardzo niezadowolona, ale jakoś kontaktowała.
Poleźliśmy więc za narzeczonym do kompletnie pustej zbiorówki,
gdzie na żelaznym schroniskowym łóżku z rozrzuconymi
na boki rękami leżała postać, aha, w żółtych, modnych
w tamtych latach elastikach.
Postać rzeczywiście nie dawała znaku życia.
Pani doktor energicznie zabrała się do "leczenia".
- Potrzebna będzie woda.
- Ile?
- No, co najmniej wiadro - zaordynowała.
Kiedy zziajany przybiegłem-czwarte piętro, z wodą, narzeczona
siedziała na krześle, klęła jak przysłowiowy szewc
i puszczała „pawie” do kosza na śmieci. Z zaskakującą, jak na
kobietę, lekkością, pani doktor uniosła przyniesione wiadro i
z jakimiś takim dziwnym sadystycznym uśmiechem zaczęła
metodycznie polewać "umierającą" narzeczoną. A potem wylała
wszystko na te piękne żółte elastiki.
Odstawiła wiadro i rzekła:
"a teraz dobry człowieku, niech pan narzeczoną rozbierze,
wytrze, sylwestrowo zerżnie - ręczę panu, że będzie zdrowa
jak ryba”.
"Przepraszam, to ostanie, to co mam zrobić?" - w głosie narzeczonego
wyczuwało się wyraźny niepokój.
Eee! - pani doktor machnęła ręką.
Zostawiliśmy narzeczonych, pewni, że tej szalonej nocy nic
się więcej nie może zdarzyć.
■