Ratownictwo Gorskie Nr 1_2017

Wigilia
opowieść tatrzańskiego ratownika
TEKST ZDZISŁAW HOŁY
Czym bliżej do tego dnia, tym częściej
nachodzą człowieka wspomnienia
z przeszłości. Przypominają
się twarze ludzi spotkanych
w wyjątkowych miejscach, a wraz z
nimi zaduma. W tym dniu nawet narciarze
nie ulegali wypadkom na Kasprowym.
Pewnie, jak i my, myślami
byli już przy wigilijnym stole, i równie
jak my byli życzliwi dla wszystkich.
Nawet kolejarze ostatnią kolejką wywieźli
tylko tych, którzy udawali się do
Schroniska na Hali Gąsienicowej, abyśmy
mogli szybciej zakończyć dyżur
i wraz z pierwszą gwiazdką usiąść do
Wigilii, chociaż i tak wiedzieliśmy, że ta
gwiazdka będzie nam świecić w trakcie
patrolowania Kotła Goryczkowego przy
zjeździe do Kuźnic, aby nie zostawić po
drodze zbłąkanego narciarza.
Dotarłem do domu.
Wszyscy czekali już tylko na mój powrót.
W drzwiach zobaczyłem skierowany
na mnie wzrok sędziwego ojca,
wymowny… no nareszcie jesteś!!, ale
nic nie mówił, nie miał uwag. Wiedział
bowiem, że jeśli coś złego się zrobi innym
w ten dzień, to cały rok tak się będzie
czynić.
Szybko się umyłem i przebrałem
w strój góralski, który wcześniej mi
matula przygotowała i byłem gotów do
wieczerzy. Po chwili ojciec wszedł do
domu trzymając w dłoniach pęk siana
i chwaląc Boga umieścił go na stole. To
był sygnał do wspólnej modlitwy, po
której wziął do ręki opłatek, popatrzył
po wszystkich i złożył matuli życzenia.
Do nas wszystkich, a było nas sześciu
synów, skierował słowa: „Wy chłopcy,
boccie cobyście zawse chodzili z
podniesionom głowom i żyli tak coby
40
ludzie za wami po drogach nie wołali,
i boccie, ze jak se nie pojecie to siy i nie
nalizecie, zdrowio dlo wos syćkich”.
Po kolei składaliśmy życzenia ojcom,
a po nich matula podała do stołu kapustę
z grochem i grzybami, barszcz z uszkami,
grzybową zupę, kluski z makiem,
rybę z grulami i moskole. Popijaliśmy
jak zawsze kompotem z suszonych śliwek.
Ojciec pilnował, żebyśmy po kolejnym
daniu zostawiali część na dnie
i odkładał do osobnego garnka.
Następnie jeszcze raz wspólna modlitwa,
zaśpiewanie kolędy i już wszystkim
nam świtał plan jak spędzić resztę wieczoru.
Bracia wybierali się na pasterkę,
jedni na Kalatówki do Braciszków, inni
do Bernardynów. Umawiali się po pasterce
na Podłazy, no cóż taka tradycja.
Ojciec wstając od stołu zabrał garnek
z resztą dań. Wiedziałem, że idzie do
stajni do zwierząt:
„Pode z Wami Tato…”
„nie, siedź tu!!! wiys ze zwierzęta godajom
ludzkim głosem w tyn noc??? na co
ci to słyseć!!!”
Od dawna interesowało mnie to, co ojciec
zawsze robił w stajni w tę noc po
Wigilii, więc wyszedłem za nim ukradkiem,
patrzyłem i słuchałem. Podszedł
do konia, głaszcząc go mówił: „No Maciuć
cobyś mi zdrowy był, cobyś mioł
siłe do roboty”, następnie podszedł do
krów: „a wy cobyscie siy dobrze doiły,
i cobyście siy mi nie zbujacyły!!!! Ty
Malocha cobyś mi w tyn rok przyniesła
piykne ciele!!”
Wszystkie głaskał i dzielił się jedzeniem
ze stołu wigilijnego na koniec dając po
kawałku opłatka. Spotkał mnie na oborze
wychodząc ze stajni.
„Teroz to jo juz wiym Tato jako te zwienr
1/2017