Umetnici na uslovnoj slobodi

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release

Izložba BAJKOVITIH slika, slika i digitalnih uzoraka, i NARATIVNIH crteža
Tri naizgled nespojive poetike ipak su u ozbiljnoj vezi
Predistorija ove izložbe govori kako su i Jelena Gorički i Vlada Mojsilović u jednom trenutku,
recimo, u drugoj polovini devedesetih, dok su još bili studenti na akademiji, odlučili da je slikarstvo
mrtvo, besmisleno, urušeno u sebe i bez elementarne snage - kako da odbrani sopstveni raison
d’être tako i da artikuliše savremenost. Potom su počeli da praktikuju aktuelnije načine izražavanja,
pre svega performans i fotografiju kako bi dublje ušli u svet realnog (perfromans), a zatim i u svet
virtuelnog (kompjutersko posredovanje). Tek nakon takvog iskustva, mogli su da se vrate slikarstvu
da bi ga reformisali, iznutra, pa ova izložba, u svakom slučaju, takav put i pokazuje.
Sa druge strane, Zampa di Leone je, iz tradicije slikarstva brutalnog interpretiranja stvarnosti,
odnosno razmatranja nasilne stvarnosti kroz medij slike fokusiran na specifične tipološke uzorke
jednog društvenog sloja, ne tako neočekivano, odlučio da, poput usamljenog borca, iznenadnim
i anonimnim akcijama u području internet komunikacije, ukaže na patologiju društva i transfer te
patologije u umetnost.
Zapravo, sva tri učesnika ove izložbe u osnovi se bave društvenom patologijom i njenim
efektima na pojedinačne aspekte stvarnosti, bilo generalne ili specifične, te kroz svoju umetnost
društvu vraćaju njegovu patologiju, anamnezu i lek, kao neku vrstu upozorenja i korektora divljih
tranzicionih procesa. Na taj način, njihova umetnost postaje interfejs one stvarnosti koju društvo u
svom zvaničnom nastupu želi i da sakrije, ali i da je, na neki sebi svojstven, morbidan način pokaže,
podrži i razvija. Tako je uloga ovih umetnika u identifikovanju, prikazivanju i raskrinkavanju ovih
praksi nedvosmisleno značajna.
Umetnici koje ovde predstavljam, Vladimir Mojsilović, Jelena Gorički i Zampa di Leone, u
svakom pogledu su prošli sve društvene simptome krize, rata i političkih gibanja baš na način
srastanja sa njima. No, kaže se ono što te ne ubije to te ojača pa u ovom slučaju umetnici ne postaju
gradivni elemenat patologije sistema već kao unutrašnji izgnanici deluju nezavisno, gerilski i,
svakako, vaninstitucionalno, s obzirom da je tzv. mainstream zauzeo i ono malo preostalih institucija
kulture koje su na taj način postale nepropusne za mlade umetnike. A ovi umetnici se prkosno
vraćaju tradicionalnom formatu slikarstva i, u umetnosti nešto manje uobičajenom, formatu
kontekstualnog crteža kako bi održavali napetost među aktivnim činiocima sistema umetnosti.
Održavanjem te napetosti održava se i energija umetnosti bez obzira u kojoj formi se realizovala.
Bez te napetosti energija bi nestajala, pa bi se, što je ponegde i vidljivo kada se energija izgubi,
umetnost utopila u popularnu kulturu, advertajzing i komercijalizam. Tako proizilazi da je slikarstvo
konstanta umetničkog sistema, bar do tačke gde će uvek i iznova regulisati odnose sa nekom
drugom tradicijom i praksom, u ovom slučaju sa digitalno-elektronskom slikom. A crtež/tekst-tekst/
crtež, kao snap-shot kontekstualizacija umetničke scene koja se distribuira u oba sveta, i fizičkom i
virtuelnom, predstavlja sociopolitički diskurs koji čini protivtežu apolitičnoj, nemoj i etički i estetički
obesmišljenoj umetničkoj praksi. Ili jednostavno kontrapunkt kukavičluku.
Slike Jelene Gorički nastale su iz elektronskog, kompjuterski manipulisanog predloška koji se u
elektronskoj formi (light box) izlaže zajedno sa finalnom verzijom slike galerijskog formata. Umetnica,
na taj način, korišćenjem pojedinačnih uzoraka koje je modelovala u kompjuteru, preuzima i korpus
umetničkih praksi, te društevnih i političkih sadržaja iz sveta brze elektronske komunikacije, čime
prebacuje problem u prostor fizičke realnosti kako bi, kroz spregu različitih diskurzivnosti, pokazala
svu ozbiljnost narativa kojima se bavi. Jelena definiše generički karakter problema. On se razvija
kao uzročno posledična linija nužnosti koja vodi od naivne, ali realne, dečije fascinacije strahotom
realnosti (Lying Girls and Flying Boys), pa sve do patologije odrastanja u, iz ove tematike izvedenom
ciklusu, Klarine unuke. Stil ove umetnice je slobodno i namerno, uz tvrdo obrubljivanje, korišćenje
ekspresivnosti, pri čemu svesno manipuliše mentalitetom dečijeg doživljaja sveta, dok naglašenim
koloritom teži da problem dovede u tačku usijanja.
Vlada Mojsiloviić, u vedrom, ironičnom i subverzivnom kontekstualizovanju ekranskih
naracija iz tradicije dve vrste stripa koje miksa (horor i dečiji strip), postavlja pred javnost zamku
4

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
bajkovite estetike u koju ugrađuje specifične parole/statements/izjave, kako bi na taj način slao
važne poruke iz sveta umetnosti u realni svet. I vice versa. On preuzima kontekste realnog sveta i
pakuje ih u bajkovite, ali izazovne predstave hibridnog karaktera koje, poput lentikularne tehnike,
čas imaju značenje naivne, dečije fantazije, a čas su direktni odjek surove stvarnosti. Maksime, parole
i stavovi kao sastavni deo slike upućuju na zaključak da se, ipak, ne radi o naivnoj zabavi za decu, već
programu za odrasle.
Istorija umetničkih praksi koje su iz različitih razloga zaklonjene paravanom anonimnosti
u tradiciji novije srpske umetnosti veoma je bogata. Od „Ekipe za akciju i anonimnu atrakciju“,
anonimnog umetnika koji se bavio odnosom dva umetnika iz tima Brace Dimitrijevića i Gorana
Trbuljaka, anonimnog umetnika koji je prisvojio remek dela savremene svetske umetnosti, pa sve
do Zampe, srpska umetnička scena je zahvalno negovala i odobravala ovakvu diskurzivnost kao
alternativu mainstream-u i onim praksama koje se u srpskoj umetnosti veoma lako deformišu i
izgube i elementarni kurs. Zampa di Leone je anonimni borac za umetničku pravdu. On se pojavljuje
sa svojim komentarima u formi narativnih, vizualizovanih serijala upravo u onim trenucima kada se
kritična masa istine u javnosti zataškava, zaobilazi, zanemaruje ili na brojne načine pokušava sakriti.
U tom smislu, Zampa je reprezent svih onih razumnih, ali plašljivih i neodlučnih učesnika scene u čije
ime iznosi nedvosmislene istine koje se u srpskoj kulturi tradicionalno guraju pod tepih. U društvu
gde nema kritičkih rasprava o temama koje se tiču umetnosti, gde čak ni dijalog ne postoji (jer za
dijalog su potrebne dve strane), Zampa reprezentuje pokret otpora zdravog razuma.
Stoga je Zampa di Leone tematizovao prostor umetnosti kao prostor koji se ne razlikuje mnogo
od surovog sveta u kome se odvija transfer političkih i društvenih procesa. Koristeći anonimnost kao
sredstvo efikasne zaštite od društvenih mehanizama apsorbovanja i korupcije, i sintagmu crtež/tekst
kao jezik lake razumljivosti i direktnih poruka, Zampa se pojavljuje kao neka vrsta relacionog žarača
neophodnog svakom sistemu, pa i umetničkom.
Umetnici na uslovnoj slobodi
Jedan umetnik starije generacije je, zbog kulturnog i političkog ambijenta današnjice, prestao
da proizvodi artefakta i preselio svoju duhovnu produkciju u sfere internet komunikacije, odbijajući
svaku mogućnost fizičkog kontakta i aktivnog učešća na umetničkoj sceni.
Neki drugi umetnici su emigrirali, neki su se potpuno povukli sa scene, dok su treći svoju
produkciju povećali do manufakturnog štanca. Na svaki način, nikada nije bilo toliko različitih i
atipičnih primera ponašanja, delovanja i artikulisanja stvarnosti, pa time ni toliko različitih načina
realizacije umetničkih ideja.
Okolnosti dugotrajne krize, zatim rata, političikih i ekonomskih transfera, tranzicije, pa zatim
krize demokratije i nove globalne i lokalne ekonomske krize stvorile su stalnu napetost na svim
područjima života i proizvele niz specifičnih simptoma karakterističnih samo za takve okolnosti.
Režimska politika, svojim činjenjima i nečinjenjima, tokom proteklih više decenija, vrši pritisak na
građane da bi ih navela da krenu u dobrovoljni egzil (i ostanu tamo), što je za one koji su ostali
ovde imalo za posledicu stalno osećanje nesigurnosti i tzv. privremenog ili uslovnog života. Budući
da je nemoguće da, zbog pogubne politike, čitava nacija emigrira, mada je bilo i takvih predloga
upravo od umetnika koga sam na početku pomenuo, stvorena je nova kategorija prognanih: to su
svi oni koji nisu mogli da pobegnu izvan ovog sistema, u neki drugi ambijent i uređenije društvo,
pa su, zbog snažnog pritiska sa svih strana, dopustili da budu utisnuti „UNUTRA“ stvarajući novu
kategoriju „unutrašnjih izgnanika“. To ne obuhvata psihološka kategorija povlačenja u sebe, već
mnogo kompleksniji pojam progonstva koje se odvija u okvirima simulirane slobode i uz sva
moguća ograničenja uslovljena hegemonijom politike nad običnim životom, zatim ekonomskom
katastrofom, nepostojanjem civilnog društva i realnih građanskih i ljudskih prava, pa time ni, ako ne
efikasnog ono bar relativno stabilnog, umetničkog sistema.
5

Umetnik o kome je na početku bila reč, kao, uostalom, i mnogi drugi, zapravo su i mogli da
emigriraju, ali njihova odluka o unutrašnjem egzilu motivisana je kako patriotizmom i tradicionalnom
potrebom za trpljenjem koja je sa tim u vezi, tako i dugotrajno sticanom obeshrabrenošću od koje se
uvek i iznova započinje život. To je sindrom koji obeležava jednu epohu: on definiše period poznog
samoupravljanja i onaj sloj građanstva koji ima potrebu da analizira sutuaciju u kojoj se nalazi, i čitav
niz generacija koje su odrastale u pseudo protektiranom sistemu socijalističkog samoupravljanja.
Sasvim je drugačija situacija sa mladim ljudima, posebno umetnicima - jer ovde je reč o umetnosti -
koji su svoje odrastanje doživeli kroz sve fenomene napetosti postsocijalisitičkog doba.
Generacija mladih umetnika koji ne samo da su odrastali sa krizom, već su sa njom i srasli,
odnosno kriza preti da urasta u njih, pokazuje veoma širok spektar isprepletanih društvenih relacija
koje negiraju sve dotadašnje običaje, prakse i etičke norme. I, onaj ko je pratio dešavanja od početka
devedesetih do danas može jasno da sledi karakteristične tokove ponašanja mladih umetnika gde
ekonomsko ponašanje svakako zauzima veoma značajno mesto. Naime, dok je glavni simptom
umetnosti u samoupravljanju „duhovnost“, u postsocijalizmu umetnost se duhovnost ne odriče, ali
se prednost daje praktičnosti uslovljenoj normalnim egzistencijalnim potrebama. Rekao bih da se
novo ponašanje kod umetnika mlađe generacije može uporediti sa načinom opstajanja glavnog lika
u Spilbergovom filmu „Carstvo sunca“ (1987). Odrastajući u logoru, njegov junak sve mane zatvora
preokreće u svoju korist unapređujući sopsvene moći preživljavanja, komunikacije, trgovine i svih
drugih odnosa koji u logoru postoje samo kao potencijal. Odnosno, postoje samo ukoliko se prihvati
realnost zatvora kao jedini životni i radni okvir i kao, u tom slučaju, jedina odskočna daska za neku
hipotetičnu budućnost.
Kustos projekta: Slavko Timotijević
e-mail: stimoti@gmail.com
6

An Exhibition of phantasmagorical images,
digital specimens and oil paintings, as well as drawings/texts
THREE SEEMINGLY INCOMPATIBLE POETICS THAT ARE NEVERTHELESS SOLEMLY CONNECTED
The pre-history of this exhibition tells us that Jelena Goricki and Vlada Mojsilovic had at a certain
point, let us say, for example, in the second half of the 1990’s, being still undergraduate students of
the art academy, decided that painting was dead, meaningless, that it had caved in on itself and that
it was left even without any elementary force, not knowing how to defend its own raison d’être as well
as being able to articulate contemporaneity, so, thus they began practicing more current modes of
expression, above all Performance Art and photography in order to enter more deeply into the world
of the real (performance art) and also into the world of virtuality (mediated by computers). It is only
after such an experience that they were able to go back to painting in order to be able to reform it
from the inside, and thus, in any case, this exhibition, indeed, depicts this path of theirs to us.
On the other hand, Zampa Di Leone, out of a painting tradition of brutal interpretation of reality,
or, rather, the exploration and contemplation of brutal reality through the medium of painting,
which was focused on specific typological samples of a particular social strata – had decided, not so
unexpectedly, akin to some lone combatant , and through sudden and anonymous actions in the
sphere of internet communication, to draw our attention to the pathological state of society and the
transfer of that pathology to the field of art.
In fact all three of the participants of this exhibition, in essence, are preoccupied with social
pathology and its effect on particular aspects of reality, be they of a general or specific nature, and
they inadvertently, through their art are returning that very pathology back to society, along with
its anamnesis and cure, as some kind of warning and correction of the uncontrolled haphazard
transition processes. In this way their art becomes an interface for the expression of that reality, a
reality that society desires to conceal in its official functioning, but, which, at the same time, wishes
to, in its own peculiar morbid way also to display, support it and develop it. Thus the role of these
artists is undoubtedly clear in the identification, depiction, and debunking of these practices.
The artists that I am presenting here, Vladimir Mojsilovic, Jelena Goricki and Zampa Di Leone, have in every
way experienced all the social symptoms of the crisis, the wars and political events and shifts precisely in
the manner of becoming one and the same with them (or merging with them), like some internal exiles,
who are not, after all, passive, but who act independently, in guerrilla warfare style and undoubtedly noninstitutionally,
since the mainstream exponents had occupied or taken over even what little had been left
over of the institutions of culture that have in this way become impenetrable for or closed to young artists.
And these artists, out of some unknown stubborn reason are reverting to the traditional format of painting
and to that (to a lesser extent common art format) that of the contextual contextual drawings, in order to
maintain the tension between the active factors within the art system. With the maintaining of that tension
one also maintains and conserves the energy of art regardless of the form in which it is realized. Without
such tension the energy would disappear, and in some places, which can be discerned sometimes when
the energy is lost, art would then become mixed in with popular culture, advertising and commercialism.
Thus it turns out that painting is a constant factor of the art system, at least up to the point where it will
always and from the very beginning regulate its relationships with some other tradition or practice, in this
particular instance with the electronic-digital image. And the drawing/text – text/drawing as a snap-shot of
the contextualization of the art scene that is distributed in both of those worlds, the physical and the virtual,
represent a socio-political discourse which acts as a counter-balance to the apolitical, mute and ethically and
aesthetically conditioned art practice. Or it is, simply, a counterpoint to cowardice.
The paintings of Jelena Goricki were created from an electronic, computer manipulated matrix,
which is exhibited in electronic form (light box) together with the final version of the painting that
is of gallery format. In this way, the artist, by means of the utilization of individual specimens, which
she has modeled in the computer she also takes over the corpus of art practices as well as the social
and political content from the world of fast electronic communication, with which she transfers or
shifts the problem into the space or realm of physical reality so that she can, through the merger
7

and teaming of diverse discursiveness show all the seriousness/solemnity of the narrative that she is
dealing with and expounding. Jelena defines the generic character of the problem. It is developed
as a cause-effect line of necessity, which leads from a naïve but childish fascination with the horror
of reality (Lying Girls and Flying Boys) all the way to the pathology of growing up, as depicted in
the cycle titled Clara’s Grandchildren. The style of this artist is the free and intentional, in hard-edge
manner, utilization of expressiveness by means of which she consciously manipulates the mentality
of a child’s experience of the world and with an emphasized employment of bright colors she strives
to bring this problem to its heating point.
Vlada Mojsilovic presents before the public -- by means of ironic and subversive contextualization of
screen narratives which belong to the tradition of horror comics -- a trap of phantasmagorical aesthetics
into which he integrates specific slogans/statements/utterances in order to send, in this way, important
messages from the world of art into the real world. And vice versa. He takes over contexts from the
real world and packs them into phantasmagoric but challenging representations of a hybrid character,
which similar to lenticular printing techniques, possess in one moment the meaning of naïve children’s
fantasy and at another, the direct echo of brutal reality. Maxims, slogans and statements as a constituent
part of the painting, instruct us that here we are not dealing with naïve entertainment for children but
a program for grownups.
The history of art practices -- that have due to various reasons been obstructed from view by a screen
of anonymity – is very rich in the tradition of newer Serbian art. Starting from the Team for Action and
Anonymous Attraction, the anonymous artist that was engaged in exploring the relationship of the
team of two artists Braca Dimitrijevic and Goran Trbuljak, the anonymous artist who had appropriated
the masterpieces of contemporary world art, all the way down to Zampa, the Serbian artistic scene has
successfully cultivated and approved such discursiveness as an alternative to the mainstream and those
practices, which in Serbian art can easily be deformed and stray from their elementary course. Zampa
Di Leone is an anonymous combatant (a fighter) for artistic justice. He appears with his comments in
the form of narrative based, visualized serials, exactly at the moment when the critical mass of truth
among the public is being hushed up or suppressed, circumvented, neglected or attempted to conceal.
In this sense Zampa represents all those reasonable (intelligible) frightened and indecisive participants
on the scene, and in whose name he is expounding unambiguous truths, which in Serbian culture are
traditionally swept under the carpet. In a society where there are no critical discussions on the topic
of art, where not even dialog exists, Zampa represents the resistance movement of common sense.
Zampa Di Leone has taken up as his theme the space or realm of art as a space that does not differ very
much from the crude and brutal world where a transfer of political and social processes is going on.
By means of the utilization of anonymity as a means of efficient protection from social mechanisms of
absorption and corruption, as well as taken up the syntagma of the drawing/text as a language that can
be easily comprehended, and as a language containing direct messages, Zampa appears on the scene
as a kind of “relational (iron) poker,” which is indispensable to every system including the art system.
Artists on Conditional Release (Parole)
An artist from the older generation, due to the cultural and political environment of the present-day
world, has stopped producing any kind of artifacts’ and has transferred his spiritual production into
the sphere of internet communication rejecting any possibility of physical contact and his active
participation within the art scene.
Some other artists have emigrated, some have totally withdrawn from the scene, while a different,
third, group of artists have increased their production output to the degree of manufactured massproduced
items. In any case, there had never before been so many different and atypical examples
of behavior, action and articulation of reality, and consequently, so many different ways and modes
for the realization of artistic ideas.
Circumstances incorporating long-lasting crisis, and then war, political and economic transfers, transition,
and then the crisis of democracy, and the new global and local crisis have created constant tension in all
8

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
fields of life and have created a whole set of specific symptoms characteristic only of such circumstances.
The politics of the ruling regimes, through their actions and inactions, over the past decades has been
exerting pressure on the citizens to accept voluntary exile, which has for those that have remained
behind, the consequence of a constant and incessant feeling of insecurity and so-called temporary and
conditional life. Since it is not possible for the entire nation to emigrate, due to the utter recklessness of
implemented policy (politics) -- thought there were even proposals of this sort by precisely the artist that
I had mentioned in the first part of this text -- a new category of exiles has been created: and those are all
those people who could not escape out of this system, into some other environment and more ordered
society, and that, due to strong pressure from all sides, had permitted themselves to be corralled ”INSIDE
(Internally):” thus creating a new category of “internal exiles”. This does not designate the psychological
category of withdrawing into oneself, but rather a considerably more complex notion or concept of
banishment, suppression, and exile, which is conducted within the confines and framework of simulated
freedom and including every possible limitation conditioned by the hegemony of politics over ordinary
life, followed by economic catastrophe, the non-existence of civil society and real citizen’s and human
rights, and along with that, if not an efficient, then at least a stable art system.
The artist of whom we had spoken of earlier, just as so many others, in fact, actually could have
emigrated, but their decision related to internal exile had been motivated both by patriotism and
the traditional yearning and need for suffering (enduring pain), which is related to it, as well as with
apathy linked to the reluctant acceptance of always having to start life anew. This is a syndrome
that distinguishes a whole epoch: it defines the period of late self-management and that strata of
citizens that has the need for analyzing the situation in which they have found themselves, and the
entire range of generations that had been growing up in the pseudo, protected system of socialist
self-management.
The situation is completely different among young people, especially artists -- because here we
are discussing art -- artists which had experienced being brought up in a situation where they had
experienced all the phenomena of tension existing in the post-socialist era.
The generation of young artists -- which have not only experienced their growing up during the crisis
but have become one with it (that is, the crisis is threatening to grow inside of them) -- displays a very
wide spectra of intertwined social relations that negate all the previously existing customs, practices
and ethical norms. And persons that have been following activities and events from the beginning of
the 1990’s up until today will be able to clearly follow the characteristic course of behavior of young
artists, where economic behavior indeed takes up a significant position in their lives. Consequently,
while the main symptom in art within self-management is “spirituality,” it is not renounced within the
period of post-socialism, but priority is given to a practicality that is conditioned by normal existential
needs. I would like to infer that the new behavior of artists belonging to the younger generation may
be compared to the manner of survival of the main character in Spielberg’s film “Empire of the Sun
(1987).” Having been brought up in an internment camp, its hero turns all the downsides of prison life
and internment to his own advantage, by perfecting his own capabilities and powers of survival, his
communication and trading skills and all other relationships that exist in the internment camp only
potentially. Or stated alternately, which exist only if the reality of imprisonment and internment (in a
closed society) is accepted as the only living and working framework and as, in that aforementioned
instance, accepted as the only spring-board that can ensure ones leap into some hypothetical future.
S. Timotijevic
/Translated into English by Mihailo Ristic/
9

Jelena Gorički
Jelena Gorički pokrenula je temu odnosa digitalne,
odnosno pikselovane i klasične, odnosno pigmentirane
slike. Kao pripadnik generacije umetnika koja je u kratko
vreme doživela turbrulentna i kontrastna društvena
događanja ona svakako spaja dva poriva - da svojom
umetnošću reaguje na fenomene stvarnosti i da istraži ono
područje koje čini bit savremene umetnosti: mogućnosti
slikarstva u doba tehničke reprodukcije i elektroničke
revolucije.
Rođena 1977. u Vršcu
Diplomirala na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, odsek slikarstvo u klasi profesora Milana Blanuše. Od
početka studija 1997., istražuje polje novih medija, uglavnom instalacije u prostoru interaktivne animacije
i fotografiju.
Projekti:
1995, Soros kmap (Palic) – prostorna instalacija „Priča o postanku Sveta“
1996, politički performans (Novi Sad) – „Prvi srpski šatl u Svemiru/SvSava“
1997, politički performans (Novi Sad) – „Nomadskim biciklizmom protiv komunizma“
1997, Interaktivna animacija (Video Medeja, Novi Sad) – „I-ju-ju“
1998/1999, intervencija u prostoru (Bečej) – „Kuća br. 13“
2000, izložba fotografija iz serije „Ka-bu-ki“ (SKC, Beograd)
2001, multimedijalna izložba (slike, animacije, instalacije u prostoru) „Made by“, (Konkordija, Vršac)
2001, prezentacija projekta „Olive“ (SKC, Beograd)
2001, performans „The Tube“ (SKC Beograd)
2001, performans „Original Kancer“ (SKC Beograd)
2004 Deset godina Konkordije – Izlagačka praksa kao kulturno-politička strategija, Vršac
2005, prezentacija projekta „Artefakt“ (Art Expo, Novi Sad)
2010, izlozba foto-instalacija „Utopia Station“, SPENS, Novi Sad-NOĆ MUZEJA
2013, izložba slika,”Pixel=Pigment” i izlaganje teze pod istim nazivom, Vršac, Salon kod porte
2014, izložba slika, „Drugovi Koča VS Moša u rados’ Evrope”, Novi Sad, Šok galerija u pasažu
2014, izložba slika, „Drugovi Koča VS Moša u rados’ Evrope”, Beograd, galerija MAGACIN
10
web adresa: www.elka.rs

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
„Lying girls and falling boys”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
Nešto nije u redu sa današnjom omladinom!
1080 x 1296 pixels,
72 pixels/cm,
digitalnipredložak,
april2013,
11

„Ture de TRans”, 135x158 cm, akrilik, april 2013,
Triciklistički pogon je pogon u kome je redosled plavog, žutog ili crvenog,
irelevantan za brzinu kojojm se kreću.
12
1296 x1080 pixels,
72 pixels/cm,
digitalni predložak,
april 2013,

„Piece of savane”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
Moje lično parče Savane ukradeno sa HD kanala. Na njemu odmaram
oči kada mi je to potrebno. Mir pikselizovanog krajolika u HD rezoluciji
donosi mi osećaj realniji nego da sam zbilja tamo.
1080 x 1296 pixels,
72 pixels/cm,
digitalnipredložak,
april2013,
13

„Magic Vox”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
Za sve u životu treba imati rezervni plan i rezervnog zeca.
14
1080 x 1296 pixels,
72 pixels/cm,
digitalnipredložak,
april2013,

„www.banane.rs”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
Banane postaju jedina ekološki korektna hrana bezbedna po živote ljudi.
Tržište banana je planetarnih razmera a u srpskim plastenicima se gaje
najekološkije banane.U toku je rat između velikih monopolista na tržištu
banana potpomognut, NARAVNO, politikom. (Omaž mom profesoru
Milanu Blanuši koji nije uspeo da utiče na moj slikarski izraz)
1080 x 1296 pixels,
72 pixels/cm,
digitalnipredložak,
april2013,

„Frauenförster”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
Tokom jedne noćne vožnje kroz peskovite predele Deliblata
farovi automobila su na trenutak bacili svetlo na neobičnu slliku.
Lovočuvarke obasjane mesečinom.
16
1080 x 1296 pixels,
72 pixels/cm,
digitalnipredložak,
april2013,

„Redhead”, 158x135 cm, akrilik, novembar 2014,
Iz ciklusa „Klarine patetične unuke” u kome dominiraju
monumentalne „borbene” ženske figure, čija emancipacija
umesto da progresira, po mišljenu autorke sve više regresira.
Tokom ovog ciklusa napušta koncept digi-predloška...
„Blue”, 158x135 cm, akrilik, novembar 2014,
Iz ciklusa „Klarine patetične unuke” u kome dominiraju
monumentalne „borbene” ženske figure, čija
emancipacija umesto da progresira, po mišljenu autorke
sve više regresira. Tokom ovog ciklusa napušta koncept
digi-predloška...
17

„Američka renesansa”, 158x135 cm, akrilik, januar 2015,
Iz ciklusa „Život kao na filmu” u kome se autorka vraća više
puta filtriranom digitalnom predlošku koji nastaje kao
kombinaci9ja slikane (realne slike) i montaže fotografije u
prostor realne slike pa potom ponovo prenosi na platno...

„Dear&Dear”, 135x158 cm, akrilik, januar 2015,
Iz ciklusa „Život kao na filmu” u kome se autorka
vraća više puta filtriranom digitalnom predlošku
koji nastaje kao kombinaci9ja slikane (realne slike) i
montaže fotografije u prostor realne slike pa potom
ponovo prenosi na platno...
19

Vladimir Mojsilović
U vreme entropije intelekta i duha, ovaj svestrani beogradski umetnik svoje
utemeljenje pronalazi u humanizmu i konstruktivizmu, nasuprot sveprisutnog
bezumnog nihilizma. Burne studentske dane u Novom Sadu obeležili su novi
balkanski ratovi i NATO bombardovanje, koji su trajno uticali na njegovo
stvaralaštvo. Verujući u političku odgovornost umetnika, u ovim opasnim
vremenima suprotstavlja se ideologiji primitivnog nacionalizma, dovodeći
svoj život u opasnost. Njegovo stradanje se nastavlja u novom milenijumu u
depresivnom i vulgarnom post-apokaliptičnom društvu, gde uporno nastavlja
unapred izgubljenu gerilsku umetničku borbu van institucija, u siromaštvu
i bedi srpskog realizma. Trenutno je na magistarskim studijama i uslovnoj
slobodi. Njegovim snažnim radovima nije neophodna teorijska potpora kako bi
ostavili utisak na posmatrača.
1997 - 2002 Akademija Umetnosti Novi Sad, katedra za grafiku
Diplomirani grafičar i profesor likovne kulture
1988 - 1992 Treća beogradska gimnazija, stečeno zvanje – Saradnik u prirodnim naukama
Izložbe i najznačajniji umetnički projekti
1996 Srećna Galerija, Galerija SKC, Beograd
1997 Prva samostalna izložba, Galerija NUBS, Beograd
1999 „Kuća broj 13“
Multimedijalni projekat grupe umetnika (Jelena Gorički, Sonja Savić,Milena Stojanović, Ivan Pravdić i drugi),
napuštena porodična kuća Doroslovačkih, Bečej.
„Mankind suckz“
Multimedijalni amiga demo, pobednik VEP takmicenja u amiga demo konkurenciji, prikazivan u SKC,Beograd,
Jusy festivalu u Malmeu, Švedska.
2000 - 2002 Vise projekata sa internacionalnom grupom umetnika, SKC, Beograd
2001 - 2002 Ciklus programa otvorenog Međunarodnog Univerziteta Ars Aevi, Sarajevo
2002 Izložba fotografija ”Zvezdara”, Goethe Institut Beograd
2008 Radovi u okviru prodajne postavke, “Galerija 212“, Beograd
2009 “Einst und Heute im Spiegel der Kunst”
Izložba i radionica, Galerie “ Jüttner“, Wien
2013 Likovna kolonija Vršac, Šušara
2014 Radovi se nalaze u umetničkoj zbirci “Wiener Städische“.
2014 Radovi u okviru prodajne postavke, Galerija “Rams“, Beograd
Publikacije
1994 - 2013 Ilustrator u beogradskim redakcijama “Naša Borba” (ilustracije/karikature/strip), magazin
“Nedeljni Telegraf” (ilustracije i karikature), magazin “Cool“, kao i raznim dečjim publikacijama
2000 - 2001 ArtZin, časopis u izdanju galerije SKC-a
2004 Deset godina Konkordije – Izlagačka praksa kao kulturno-politička strategija, Vršac
2007 Zavod za udžbenike i nastavna sredstva Beograd, Fizika VII, udžbenik i zbirka zadataka
2014, izložba slika, „Drugovi Koča VS Moša u rados’ Evrope”, Novi Sad, Šok galerija u pasažu
2014, izložba slika, „Drugovi Koča VS Moša u rados’ Evrope”, Beograd, galerija MAGACIN
20
e-mail: 0mojsije@gmail.com

Diptih : 1. Coito ergo sum (Coca Coitus), 2014. 100 X 100 cm, Ulje na platnu
2. Love is in the air, 2014, ulje na platnu, 100x50
Acta non verba, ulje i akrilik n aplatnu 2012, 80 x 150 cm.
21

BELO MESO, 110 x 220, akrilik, ulje na platnu, 2013
22

23

Zaboravio sam cigarete na glasoviru II, 2014. 100 X 100 cm, ulje, akril na platnu
24

PIMPERS, ulje i akril na platnu, 60x50, 2014,
25

DOP RINOS 170 x 250, akrilik na platnu, 2012,
26

27

Carbon C12, 2014. 90 X 200 cm,ulje, akril na platnu
28

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
29

BRAT JE BEATU BRAT, ulje, akril na platnu, 2014, 190x120

Lunarni Indijanci, ulje na platnu, 2014, 80x60
31

Zampa di Leone
Zampa di Leone (founded 2000) is an artist collective based in the „Arse of the
Balkans”. Zampa di Leone focuses its activities and its comic narrative against
fake leftist political practice and contemporary art production that takes a
vassal’s role in the society of the crisis of the liberal capitalist culture. For more
than decade Zampa di Leone provides unique opportunity for everyone to join
Zampa di Leone World Movement and to ZAMP IT UP with crazy beats from the
synchronized peripheries.
Zampa di Leone postoji od 2000, ali je prvu veću izložbu u Srbiji je organizovao kustos i umetnik
Selman Trtovac jula 2008. u Galeriji Univerzitetske biblioteke Svetozar Marković u Beogradu. Iste godine je
organizovana i izložba “Radikalna edukacija” u SKUC galeriji u Ljubljani, a kuratorka je bila Bojana Piškur.
Nakon toga, Open Space galerija i BOEM u Beču su izlagali Zampu a kurator je bio Alexander Nikolić. Tokom
2009, Muzej savremene umetnosti Vojvodine je izlagao Zampu kao deo kolekcije “Shadow Museum” da
bi nakon toga usledile izložbe-akcije u Hamburgu pri Falkenberg Sammlung i Hamburger Kunstverein.
Juna 2010. je otvorena izložba u Moldaviji pod naslovom „Zampa di Moldavione“, agitujući za razvijanje
Zampa pokreta u zemljama bivših sovjetskih republika a kurator je bio Vladimir Us. Iste godine sledi izložba
u Frankfurtu pod naslovom „Stadt Zirkus“ u Kunstverein Familie Montez. Michel Chevalier nastavlja da
izlaže Zampu iste godine u Hamburgu sa izložbom “Right String But The Wrong Yo-Yo”. Tokom 2011. godine
Zampini radovi su bili izloženi u Contemporary Art Museum of Estonia u Talinu, a kuratorka je bila Rael Artel.
U Srbiji je usledila velika izložba-performans u prostoru ITS-Z1 (International Test Site-Z1) u Ritopeku, a
zvala se “Dekada neuspeha - Fokus Srbija”. Tokom 2012. Zampa je izlagao u Srbiji u Velikoj galeriji Kulturnog
centra Vršac u sklopu kolekcije “Shadow Museum” i na izložbi “Deviant Mythology” u Magacinu, čiji je
kuraotor bio Milan Bosnić i Proart.org. U Moskvi je početkom 2014. godine priređena izložba „Shadow of
Doubt” u Garage centru za savremenu umetnost gde je zampa prokazao većinu svojih crteža i video rad.
Internacionalni art magazin Umelec je objavio neke od najvažnijih Zampinih radova u posebnom prikazu:
http://www.divus.cz/umelec/article_page.php?item=1544
32
e-mail: zampadileone@gmail.com

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
33

34

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
35

36

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
37

38

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
39

40

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release
41

POPIS RADOVA
Gorički
„Lying girls and falling boys”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
„Ture de TRans”, 135x158 cm, akrilik, april 2013,
„Piece of savane”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
„Magic Vox”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
„www.banane.rs”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
„Frauenförster”, 158x135 cm, akrilik, april 2013,
„Blue”, 158x135 cm, akrilik, novembar 2014,
„Redhead”, 158x135 cm, akrilik, novembar 2014,
„Američka renesansa”, 158x135 cm, akrilik, januar 2015,
„Dear&Dear”, 135x158 cm, akrilik, januar 2015,
Mojsilović
Coito ergo sum (Coca Coitus), 2014. 100 X 100 cm, Ulje na platnu
Love is in the air, 2014, ulje na platnu, 100x50
Acta non verba, ulje i akrilik n aplatnu 2012, 80 x 150 cm.
BELO MESO, 110 x 220, akrilik, ulje na platnu, 2013
Zaboravio sam cigarete na glasoviru II, 2014. 100 X 100 cm, ulje, akril na platnu
PIMPERS, ulje i akril na platnu, 60x50, 2014,
DOP RINOS 170 x 250, akrilik na platnu, 2012,
Carbon C12, 2014. 90 X 200 cm,ulje, akril na platnu
BRAT JE BEATU BRAT, ulje, akril na platnu, 2014, 190x120
Lunarni Indijanci, ulje na platnu, 2014, 80x60
Jeremić
Crteži iz serije „Antologija u dupetu Balkana”
„Bijenale sarih 2002.”
„Velika IRWIN prevara”
„Poklon poster, Muda org.”
„Uroš i Tomić u rei Legije”
„Vampiri na Balkanu”
42

IMPRESUM
UMETNICI NA USLOVNOJ SLOBODI/Artists on Conditional Release
Jelena Gorički,
Vladimir Mojsilović,
Vladan Jeremić
Kustos izložbe i tekst kataloga/Curator and text:
Slavko Timotijević
Prevod na engleski jezik/Translated into English by
Mihailo Ristić
Dizajn i priprema kataloga/Design & Layout:
Jelena Gorički
Štampa/Printed by
Cicero Beograd
Circulation: 600 copies
Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release

Umetnici na uslovnoj
slobodi /// Artists on
Conditional Release