Bliżej słowa klasa 8

124 MIEĆ CZAS NA REFLEKSJĘ
Ale jak wyrazić te myśli na papierze?
W ciągu pierwszych tygodni jesieni uzyskał tylko częściowe odpowiedzi. Im
większą czuł pustkę wewnętrzną, tym bardziej skomplikowane stawały się jego
rysunki. Marmur leżał milczący i bezwładny. [...] Siedział przed swoją kolumną,
rysował głowę Dawida, jego twarz i oczy, i pytał sam siebie:
„Co odczuwał Dawid w chwili zwycięstwa? Dumę? Zadowolenie? Czy uważał
się za największego i najsilniejszego człowieka świata? Czy żywił odrobinę pogardy
dla Goliata lub dumnej pewności siebie, gdy patrzył na uciekających Filistynów,
a potem obrócił się, by przyjąć pochwały Izraelitów?”. [...] Dawid przedstawiony
po zabiciu Goliata to tylko Dawid z Biblii, określona jednostka. A on przecież
nie chce przedstawić konkretnego człowieka, szuka człowieka w ogóle, symbolu
wszystkich tych, którzy od początku czasów podejmowali walkę o wolność.
Dawid, którego szuka, to ten uchwycony w radosnym momencie decyzji, gdy
pozostało coś jeszcze z lęku, wahania, odrazy i wątpliwości. To człowiek, który
chciał chodzić własnymi drogami pośród wzgórz Jerozolimy i nie dbał o surmy 1
bojowe ni materialną nagrodę. Ten, co zabije Goliata, zwiąże się na całe życie
z wojną, a więc i z władzą. Twarz Dawida wyrażać powinna żal, że oto musi wyrzec
się miłego mu życia pasterza, by zacząć żyć życiem królów i dworów, pełnym
intrygi i zazdrości, sprawować władzę nad innymi, kierować ich losem. [...]
Taka koncepcja otworzyła przed Michałem Aniołem szerokie perspektywy.
Czuł się, jakby miał skrzydła u ramion, rysował pewną ręką, z siłą wykonał z gliny
model na prawie pół metra wysoki, jego palce nie mogły nadążyć za myślami
i wzruszeniem. Ze zdumiewającą łatwością odgadł, gdzie w bloku leży Dawid.
[...] Marmur ożył. [...]
*
Na niebie gromadziły się ciężkie chmury. Beppe 2 i jego załoga wznieśli drewniane
rusztowanie dachu, biegnące od tylnej ściany w górę pod ostrym kątem, tak
by zmieściła się pod nim pięciometrowa kolumna, i pokryli je starannie dachówką,
zabezpieczając warsztat przed deszczem.
Marmur leżał wciąż płasko na ziemi. Zrobił drewnianą konstrukcję odpowiedniej
długości, na jej boku zawiesił sznurki obciążone ołowiem, pokazujące, na jakiej
głębokości bloku ma szukać głowy Dawida, ramienia wyciągniętego, aby wziąć
procę, bioder, kamienia w jego potężnej prawicy, pnia drzewnego podtrzymującego
prawą nogę. Zaznaczył te punkty węglem; potem, wziąwszy piętnastu ludzi, Beppe
owiązał linami kolumnę, podniósł ją za pomocą bloku i wielokrążka i ustawił pionowo
na stole obrotowym [...].
1
surma – dawna trąba używana w wojsku.
2
Beppe – jeden z bohaterów powieści, nadzorca robotników pracujących przy budowie katedry.