Magdalena Trubowicz "Drugie życie Matyldy"

1
— To już wszystkie pudła, kochanie? — zapytała Matylda,
słysząc za plecami kroki.
Odwróciła się w stronę męża i wzięła z jego rąk niedbale poklejone
kartony, wypełnione po brzegi ubraniami. Miała rozwichrzone,
brązowe, nierówno związane gumką włosy i twarz umorusaną
kurzem, od szczytu czoła aż po samą brodę. Po jej zgrabnej
ręce płynęła ciemna strużka krwi. Chwilę wcześniej, sięgając
po worek z butami, zahaczyła o wystającą ze ściany źle zabezpieczoną
listwę narożną. Wytarła rękę w koszulę i syknęła z bólu.
Pomachała chwilę zranioną ręką i ponownie zabrała się za rozpakowywanie
bagaży. Stanęła po chwili w rozkroku, rozglądając
się wkoło siebie, jakby szukała w tym całym bałaganie algorytmu,
jaki sobie obrała. Jej ubrania od ściany, jego od okna, syna
na kanapie? A może spodnie po prawej, sukienki po lewej? Nie,
to musiało być coś innego. Pokiwała z niezadowolenia głową. Zawsze
była perfekcjonistką, będzie więc układać wszystko do skutku,
choćby miała nad tym spędzić cały pierwszy tydzień swojego
nowego życia — ich nowego życia.
— Są jeszcze chyba cztery kartony, ale zostawiłem je w garażu.
Z tego, co widziałem, są w nich ubrania zimowe, więc
póki co nie będą nam raczej potrzebne. Później sama sobie popatrzysz,
co? — Patrzył na Matyldę błagalnym wzrokiem, jakby
chciał powiedzieć: „Mam już dość”. — Kawa? — zaproponował
po chwili.
7