Magdalena Trubowicz "Drugie życie Matyldy"

lające jej serce. Obok misiów ustawiony był duży drewniany pociąg
z odkrytymi wagonami, wypełnionymi po same brzegi kolorowymi
klockami. Żeby jeszcze było mało, zaraz obok pociągu
stała sztaluga z ramą i paleta farb, czekające na wenę małego
artysty. Domek jak z marzeń, przygotowany na każdą ewentualność,
gotowy spełnić każdą zachciankę małego lokatora. Matylda
rozglądała się z niedowierzaniem. Była równie zaskoczona,
co Oskar, a może i bardziej.
— Mogę tu dzisiaj spać? Proszę, proszę, proszę… — Oskar
uwiesił się na maminej szyi, posyłając swojej rodzicielce błagalne
spojrzenia. — Wcale nie będę się bał. Jestem już duży, mam
przecież prawie siedem lat i niedługo idę do szkoły — przekonywał
dalej.
— Chodź, zapytamy tatę, co o tym sądzi.
Przytaknął pogodnie, więc Matylda chwyciła go za rękę i powoli
sprowadziła po drabinie na dół. Chłopiec szedł dziarsko do
domu, odwracając się co kawałek i upewniając, że domek nie jest
tylko wytworem jego wyobraźni.
— Tato, tato! Proszę, zgódź się, proszę! — krzyknął od progu,
skacząc koło taty i przestępując z nogi na nogę.
— Zgadzam się. — Tymoteusz uśmiechnął się pogodnie i przytulił
synka.
— Nie zapytasz nawet na co? — Matylda wyraźnie się zdziwiła.
— Dziś zgadzam się na wszystko! — Złapał Oskara i żonę
w objęcia i podniósł ich do góry.
— Puść nas, wariacie! — Matylda piszczała, próbując się oswobodzić
z uścisku.
— Tato, puść! — wtórował jej Oskar.
— Zaczynamy nowe życie! — krzyknął Tymoteusz i podskoczył
ochoczo do góry, trzymając Matyldę i Oskara w ramionach.
Od początku był, delikatnie mówiąc, mało entuzjastycznie
nastawiony do tych zmian, ale widząc radość syna, powoli chyba
się przekonywał co do słuszności tych decyzji.