2008-07

De Binnenvaartkrant 71
26 maart 2008
‘Trockene Luft an der Saar’
DOOR JOHAN DE WITTE
De familie Wirtz presenteerde op
vrijdag 14 maart de van binnen en
buiten gesoigneerde Vigilia in de
thuishaven Saarburg. De door
hoogwater gesperde en donkerbruine
Saar vormde de bühne waarin
de met staal voor Antwerpen
geladen Vigilia zijn gasten imponeerde.
Op de werf in Orsova had Claudia
Wirtz in bijzijn van hun dochters
Marianne en Nicole het schip reeds
gedoopt. Niettemin waren er op de
partyboot Princesse Marie-Astrid
champagne, speeches, een exquis
diner met wijnen uit de regio, muziek,
en vooral Gemütlichkeit!
Burgemeester
De 135 x 11,4 5x 4,50 meter grote
Vigilia van Ralf Wirtz werd in Orsova
gebouwd door de gebroeders
tespoor. In lengte zijn er elf langsframes.
De Vigilia is geconstrueerd
voor een verlenging naar 160 meter!
Gasten, onder wie de burgemeester
van Saarburg en vele anderen die
onbekend zijn met scheepcomfort,
gaven de door Scheepsinterieurbouw
Willemsen en Claudia Wirtz
gerealiseerde woning vijf sterren.
Overigens kregen de bijzonder
mooie stuurhut, machinekamers
en het casco van de kenners een
gelijk aantal sterren! De Binnenvaartkrant
plaatste reeds een artikel
over de Vigilia (in editie 4 van 12
februari).
Geen betere keuzes
Ralf Wirtz was geroerd na de speech
van zijn vader, die zes generaties
terug ging in de geschiedenis en
daarbij een zoon van Clemens
14 maart was de open dag van de Vigilia in zijn thuishaven Saarburg.
zijn familie, gelukkig dat zo veel
gasten de weg naar Saarburg hadden
gevonden. Hij memoreerde de
bouw in Orsova en bedankte de
aanwezige surveyor Michael Opera
voor zijn kennis en vriendschap.
Met de opmerking dat hij geen betere
keuzes had hunnen maken
voor de realisatie van de Vigilia kregen
allen die eraan meewerkten een
groot compliment.
Burgemeester Dixius sprak zijn verwondering
uit over de kwaliteit van
het schip en zei dat het voor de stad
onmogelijk was met een dergelijk
schip aan de kade zijn gezicht te
verliezen.
heden en het tegenhouden van de
Ausbau von Wasserstrassen en Ausstattung
van dubbele sluizen. “De
scheepvaart heeft zich decennia
lang bewezen in Duitsland, maar
de steun voor de onmisbare bedrijfstak
in de vorm van voorzieningen
van de overheid en financiele
faciliteiten van de bankwereld,
blijft uit.”
Boven en beneden Lobith varen is
hetzelfde. Echter in maritieme zaken
is er een wereld van verschil.
Maar het was een bijzonder gezellige
en gedenkwaardige open dag
an der Saar.
14 maart was de open dag van de Vigilia in zijn thuishaven Saarburg.
(foto’s Johan de Witte)
De Jonge en afgebouwd bij Gelria
in Nijmegen. Het schip heeft een
dubbele bodem van 80 centimeter,
met om de 60 centimeter een kat-
Wirtz uit Oberbillig noemde die als
schipper het gewicht van zijn lading
– omstreeks 1750 – in ‘centners’
uitdrukte. Ralf prees zich, met
Flinke teug wijn
DTG-vertegenwoordiger Schwarz,
bevrachter van de Vigilia, ontpopte
zich als redenaar en entertainer.
Tijdens zijn rede beoordeelde hij
herhaaldelijk de “Luft an der Saar
als trocken”, om dit euvel vervolgens
met een flinke teug wijn te verhelpen.
Maar ook verwees hij naar politieke
vertragingsmechanismen van over-
Ook het stuurhuis kreeg vijf sterren van de gasten.
Zorgen over teruglopend kindertal internaten
DOOR COR SPEK
De schippersinternaten zitten in
zwaar weer door een gestage terugloop
van het kindertal. Daarnaast
dreigt door ontoereikende
middelen een kwaliteitsprobleem:
kinderen krijgen niet de
zorg die zij nodig hebben. Het
e-zine ‘SOFA’ (vaart.nl/familie)
peilt op internet de mening van
zijn lezers met vragen als: “Is het
gezinsleven nog wel mogelijk
aan boord? De internaten lopen
in rap tempo leeg en alle voorspellingen
van het kindertal blijken
al jaren te positief te zijn.”
De reacties zijn divers, maar één
ding gemeen: zorg over het teruglopend
kindertal. Een bloemlezing,
met hier en daar een ander
geluid.
Instellingen zagen vorig jaar aan
het einde van het schooljaar een
kwart van de kinderen vertrekken.
“Daarom hebben wij het kinderaantal
van het internaat mee laten
wegen in de keuze voor een internaat.
In Zwolle waren nog negentig
basisschoolkinderen, dus die kunnen
nog even vooruit, hopen wij.”
Een ander schrijft: “Ik denk dat er,
doordat vrouwen meer bewust voor
het beroep schipper kiezen, een
kentering komt in de kinderaantallen.”
Weer iemand anders reageert:
“Ik denk dat de internaten blijven
bestaan, maar dan kleiner of minder
in aantal.” Verderop valt te lezen:
“Volgens mij krijgen veel jonge
stellen juist weer méér kinderen
dan bijvoorbeeld een generatie geleden.”
Drie internaten
Op de vraag of men nog toekomst
ziet in de huidige opzet van de internaten
reageert men onder meer:
“Het zou goed zijn om drie internaten
in Nederland neer te zetten:
noord, midden en zuid en vervolgens
alle bestaande internaten op
te heffen.”
Een ander antwoord suggereert of
het niet beter is te kiezen voor minder
internaten “in plaats van dat
iedereen zoals nu het krampachtig
probeert te redden met BSO en
eventueel jeugdzorg. Ik wil liever
ook niet verhuizen, maar vraag mij
wel af of wij zo op lange termijn
goed bezig zijn.”
Anderen daarentegen zien het aantrekken
van alternatieve zorg als
een mogelijkheid de instellingen
juist open te houden. “Het internaat
waar wij voor gekozen hebben
is een samenwerking aangegaan
met een kinderdagverblijf. Alle
ruimte die verloren gaat door minder
schipperskinderen wordt opgevuld
door kinderdagverblijfkinderen.
Dus de faciliteit blijft
gehandhaafd, alleen de percentages
kinderen veranderen.”
Verderop schrijft een twijfelaar: “Ik
vind het moeilijk. Wij gaan ervan
uit dat onze zevenjarige het internaat
niet af kan maken, omdat het
aan kwalitatieve voorzieningen
ontbreekt.”
Een ander sluit daarop aan: “Nee,
de jongste van vier gaat het internaat
niet bezoeken. Probleem is
ook: door het dalende kindertal
moet ook de leiding weg. De goede
leiding zoekt voortijdig een andere
baan met meer vastigheid. Daardoor
staan er ontoereikende krachten
voor de groep. Dat loopt niet
goed, waardoor ouders hun kinderen
weer van het internaat halen.”
Alternatieven
Uit het antwoord op de vraag of
men zijn kinderen nog naar een
internaat zou doen, blijkt dat er
ook (alternatieve) oplossingen zijn:
“Na de zomer gaat de eerste. Vrouw
aan de wal en man met personeel
gaan varen, vinden wij helemaal
niks. Als wij beiden aan de wal
gaan, moeten wij ons kind alsnog
naar een kinderdagverblijf brengen.
Wij passen ons vaargebied aan en
brengen ons kind naar het internaat.
Dat is helemaal niet zo’n
slechte oplossing, denken wij nu.”
Iemand anders meent: “Als ik kinderen
had, zou ik ze nog wel naar
het internaat doen. Het zou mij wel
veel moeite kosten, maar heb zelf
geen slechte herinneringen aan
mijn internaatstijd en de kinderen
hebben het er zeker niet slechter
gekregen.”
De kwaliteit van de instelling blijkt
voor sommigen een breekpunt:
“Als ik dit zes jaar geleden had geweten,
was ik er niet aan begonnen.
Er is geen tijd om de jongste kinderen
voor het slapengaan een verhaaltje
voor te lezen. De kwaliteit
van de internaten is niet toereikend.”
De vraag of je kinderen onder de
gegeven omstandigheden wel of
niet naar het internaat moet brengen,
blijkt een lastige: “Moeilijke
vraag. Ik denk ja, maar met in mijn
achterhoofd dat het geen gegarandeerde
opvang tot achttien jaar
is.”
Uit een ander antwoord klinkt dezelfde
twijfel: “Ja, maar ik ben wel
blij dat wij er nu al een paar jaar op
hebben zitten en niet zo heel lang
meer hoeven. Ik maak mij toch wel
zorgen over de toekomst van de
internaten.”