VUKOVARSKA TRAGEDIJA 1991

Vukovarska tragedija 1991
VASILJEVIĆ, Radovan STOJIČIĆ, zvani ʺBadžaʺ, Željko RAŽNATOVIĆ zvani
ʺArkanʺ, i drugi poznati i nepoznati učesnici. Optužnica navodi da je radi
uspešne realizacije ciljeva udruženog zločinačkog poduhvata, Slobodan
MILOŠEVIĆ “radio u dogovoru sa ili preko nekolicine pojedinaca, učesnika
ovog udruženog zločinačkog poduhvata. Svaki učesnik ili saizvršilac
udruženog zločinačkog poduhvata odigrao je svoju ulogu ili više uloga koje
su značajno doprinosile ukupnom cilju poduhvata”. Svrha udruženog
zločinačkog poduhvata, kako stoji u optužnici, bila je prisilno uklanjanje
većine hrvatskog i drugog nesrpskog stanovništva približno s jedne trećine
teritorije Republike Hrvatske, teritorije za koju je on planirao da postane deo
nove države pod srpskom dominacijom, činjenjem zločina. Ova područja
obuhvatala su oblasti koje su srpske vlasti pominjale pod nazivom “Srpska
autonomna oblast Krajinaʺ, ʺSAO Zapadna Slavonijaʺ i ʺSAO Slavonija,
Baranja i zapadni Sremʺ (za koje su srpske vlasti od 19. decembra 1991.
koristile zajednički naziv ʺRepublika Srpska Krajinaʺ i ʺDubrovačku
republikuʺ). Nijedan predstavnik vrha JNA nije optužen za zločine u
Hrvatskoj, i nijedan član krnjeg predsedništva SFRJ.
Goran Hadžić još je uvek na slobodi, a očekuje se sudjenje Franku
Simatoviću Jovici Stanišiću.
Dosadašnje presude Haškog tribunala samo su delomično sankcionisale
prirodu počinjenih zločina. Istinski sud o ratu u Hrvatskoj, kao i o Bosni,
mogu dati buduća istraživanja koja će se, izmedju ostalog, oslanjati i na
ogromnu dokumentaciju koja je prikupljena u Hagu.
Trajne aspiracije
Srpske političke aspiracije prema Hrvatskoj nisu nestale ni nakon
sudjenja u Haškom tribunalu. One datiraju još od stvaranja prve Jugoslavije i
nisu nikada prestajale. Prilagodjavale su se prilikama, a u svim kriznim
situacijama Jugoslavije izbijala je velikosrpska težnja prema gotovo celom
hrvatskom prostoru. Sada se pretenzije prema Hrvatskoj reflektuju, pre svega,
stalnim održavanjem tenzije u vezi sa srpskim pitanjem u Hrvatskoj. Egzodus
Srba iz Hrvatske 1995, organizovan je iz Beograda u cilju konsolidacije srpskih
etničkih teritorija u Republici Srpskoj i Vojvodini. Sada se, medjutim, stavlja u
funkciju usporavanja ulaska Hrvatske u EU, zbog njenih neispunjenih
obaveza prema srpskim izbeglicama. Presuda Medjunarodnog suda pravde
(24. februar 2007) ostala je nedorečena u delu odgovornosti Srbije za genocid u
Bosni i Hercegovini i kao da je dala podstrek Beogradu da nastavi sa svojom
8
Vukovarska tragedija 1991
osnovnom tezom da je Hrvatska odgovorna za raspad Jugoslavije. 4 Za tu
argumentaciju sada se ponovo koristi zločin NDH nad Srbima u Jasenovcu
tokom Drugog svetskog rata. Uprkos činjenici da su brojke nastradalih u
Jasenovcu naučno utvrdjene 5, Beograd i dalje insistira na broju od 700.000
ubijenih Srba, Jevreja i Roma i traži da se podigne tužba protiv Hrvatske za taj
zločin. Konferencija u Banjaluci (maj 2007) pokazala je da Beograd preko
takvih skupova želi Hrvatsku držati kao taoca zločina u Jasenovcu, iz čega
proizilazi da je svaka nezavisna država Hrvatska zločinačka.
Takav stav prema Hrvatskoj artikulisan je odmah nakon prvih
višestranačkih parlamentarnih izbora u Hrvatskoj (1990) čime je osporeno
njeno pravo na samoopredelenje, ali joj se istovremeno i preti. Tako Vasilije
Kalezić, publicista, kaže: “Ovo rukovodstvo (hrvatsko) ima pred sobom ili u
sebi već postojanje jedne takve hrvatske države. Nezavisne države Hrvatske,
iz vremena okupacije od strane fašističke Njemačke od 1941. do 1945. godine
(....) hrvatsko rukovodstvo ne vidi drugu stranu asocijacija, “uzora i ideala”, i
ne vidi tu “stranu”, tu pored sebe, u saznanju i iskustvu srpskog naroda koji je
najviše, za vjekova, stradao u toj NDH, kada je najsurovije i po vrstama
zločina najstrahotnije pobijeno na stotine hiljada Srba. Bila NDH “uzor i
ideal”, a Njemačka snaga i pomoć, bilo saznanje i iskustvo srpskog naroda
sumnja i opomena, ovo su dvije “prepreke” koje je hrvatsko rukovodstvo
moralo imati u vidu. Možda je ono, to rukovodstvo, u prvoj fazi svog
djelovanja, te “prepreke” potcijenilo i smatralo manje važnim, a kad je
uvidjelo, a moralo je uvidjeti, jer se počeo razbuktavati otpor i srpskog naroda
i nekih evropskih zemalja, da su te “prepreke” velike i jedva savladive, ono se
strmoglavilo postajući još više agresivno i apsurdno”. 6
Svi napori Hrvatske, ili dela njene elite da zločin u Jasenovcu (govori
Predsednika Mesića na komemomoracijama u Jasenovcu, zatim značajna
4 Hrvatska tužba za agresiju i genocid protiv SRJ odnosno Srbije još nije uzeta u
proces i može se očekivati da Hrvatska od nje odustane s obzirom na ishod bosanske
tužbe.
5 Srpski propagandisti tvrde da je u jasenovcu ubijeno 700.000 Srba, Jevreja i
Roma. Istraživanja dva nezavisna demografa )jedan Srbin a drgi Hrvat) došli su skoro
do iste cifre koja se kreće izmedju 70.000 do 83.000. Vladimir Zarjevic u “Opsesije i
megalomanija oko Jasenovca i Bleiburga. Gubitak stanoovnistva Jugoslavije u drugom
svetskom ratu”, Zagreb, Globus, 1992; Bogoljub Kocevic, “Žrtve drugog svetskog rata”,
Sarajevo, Svijetlost, 1990
6 Vasilije Krestić, “Prilog ‘grupnom portretu’ hrvatskog vrhovništva, Politika, 2.
avgust 1991.
9