Isang-Sariling-Wika-Filipino

Panganiban
7
Ang mga nagsisipag-aral na ito ay nagdaos ng mga timpalak bigkasan at timpalak
panitikan kung ilang beses sa isang taóng pampaaralan. Ang mga ito ay nagsisipagsanay
sa pagpapahayag araw-araw sa kaniláng mga klase, pasalitâ o pasulat, sa patnubay ng guro.
Marami sa mga ito ang magaling na sa ngayo’t maayos nang bumigkas, bihasa nang magbuo
ng mga pangungusap na pasalitâ, marunong na at nagkakasining na sa pagkatha ng mga
sanaysay, kuwento, lathalain, at tula. Ang mga ito ay siyáng nagdadala ng makabagong
Pilipino, sapagkat ang mga ugaliin nilá sa pagpapahayag na lumalaganap sa bansa ay siyáng
magiging pamantayang pambansa.
Taón-taón, ang mga guro ng Wikang Pilipino ay nagdaraos ng mga seminar
panlokal, pandibisyon, at pangnasyon, sa mga palitang-kuro at napapagkasunduan sa mga
pagtitipong ito ay bago at bagong pamamaraan ng pagtuturo ang nagiging bunga—mga
pamamaraang may tatak ng impluho ng mga simulain ng ibá’t ibáng sangay at pananaw ng
aghamwikang nililinang sa Europa at America. Lumalabas na ang nagtitining na pahayag
ng pag-unlad ay ang simplipikasyon at pagkamabisà sa pananalitâ.
Sa pamamagitan ng mga libo-libong klase sa Pilipino sa mga paaralan ng bansa,
sa libo-libo ring mga guro, sa daan-daan libong mag-aaral na tumatanggap ng halos
unipormeng pagtuturo sa buong bansa, ang pamantayan at uri ng makabagong Pilipino
ay iisa sa lahat, ang paghakbang na paunlad ng lahat ay sabay-sabay. Ang mga mag-aaral,
anumang rehiyon ang kabilangan, ay may iisa at parehong pagkakataóng magpakabuti,
magpakagaling, magpakadalubhasa, at magpakatayog sa iisang pamantayan ng sining at
agham ng wika.
Kung may mga “repormista” mang lumitaw, ang kaniláng panukalang reporma
ay maaring makaimpluho o di-makaimpluho ayon sa lohika ng kaurian ng reporma na
kaagos ng pag-unlad ng wika sa simplipikasyon at pagkamabisà, sa linaw, bigat, at ganda ng
pagpapahayag. Ang kauri at kayari ay madalîng tangayin ng agos. Ang hindi kauri ni kayari
ay parang mga batong nililigiran ng agos na patuloy din, kung nabalam man nang kaunti sa
pag-agos.
Bagama’t may nibel na mataas at mababà sa lahat ng wika, ang ipinalalagay na
marapat ituro sa mga paaralan ay ang mataas, matayog, maayos, mahusay, at binuli. Ang
uring ito ng wikang Pilipino ay maaaring ilarawan sa mga sumusunod na pagtitiyak:
1. Ang pinakamakatwiran, organisado, at sistematiko sa mga alituntunin at
tuntuning hindi naman nakapipigil sa maluwag at magaang pag-unlad ng
wika sa buong bansa.
2. Ang anyo ng wikang Pilipino na konsistente (o maugnayin) sa katupangkat
ng mga táong sadyang nag-aaral at nagpakadalubhasa sa nasabing wika sa
mga paaralan o sa sariling pagsasanay at pananaliksik.
3. Ang anyo ng wikang Pilipino na malinaw at mabisàng tumutugon sa ugaling
pambansa at pandaigdig sa pagpapahayag.
4. Ang anyo ng wikang Pilipino na konsistente (o maugnayin) sa katutubong
katangian ng kasarinlan ng wika.