Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

Kresley Cole
çağlar boyu ona av olmuş her şeyin kederini ve korkusunu getirdi.
Lucia'nın üzerine keskin bir ayaz gibi çöktü. "Lütfen..." Kan kırmızısıyla
lekelenmiş elini yalvarmak için kaldırdığında, gövdesinde
tuttuğu yara kan dolarak yanlanndan aktı. Yapış yapış, ılık bir çeşme,
altındaki sunağı kaplayarak hırpalanmış vücudunu çevreledi fakat
buz gibi taşta hızla soğudu.
Kaybedilen her damla onu daha da şiddetli bir şekilde titrer,
daha da çaresiz bir halde bıraktı. Yaralannm acısı onu çıldırttı.
"Sen kararını verdin, Valkyrie," dedi Tannça cevap olarak. "Ve
itaat etmek için doğduklarına itaatsizlik ettiğinde ektiğini biçtin.
Neden sana yardım edeyim?"
Çünkü sadece on altı yıl yaşadım, diye düşündü Lucia ama bunun
ölümü -ve gençliği- zar zor kavrayabilen ebedi bir yaratık olan
Skathi'yi etkilemeyeceğini biliyordu.
"Çünkü... benden ne istersen yapacağım," dedi sonunda. Titremesi
gittikçe kötüleşiyordu; altındaki sunak çok soğuktu. "Ne
bedeli olursa olsun ö-ödeyeceğim."
"Seni kurtanrsam sana ruhumu katanm. Senin gibi bir mahlûk
benim himayemin işaretini taşır ve sonsuza dek yaya bağlanır,"
dedi Skathi, dikkatsiz gezginleri yutan ölümcül ormanla korunan
dağına tepeden bakan bir açıklığa doğru ağır ağır giderek. Lucia,
Regin onu günlerce portallarda ve vadilerde sürüklerken mistik
ormandan geçtiğini güçlükle hatırlıyordu.
"Lucia, seni Skathi'ye götürüyorum!"
"O... yardım etmez."
"Edecek! Skathia'lar onunla her beş yüzyılda bir savaşıyor..."
Yine gök gürledi, bu ses Tanrıça'yı yatıştırmış gibiydi. "Benim
takipçilerim, nişana kadınlar olmak için fedakârlıkta bulunmuşken,
sana benim avcılık kabiliyetlerim öylece hediye edilecek. Hepsinden
daha iyi, eşsiz bir okçu. Niye buna değer olduğunu düşünüyorsun?
Hem de onlar bu kadar katı bir eğitim görmüşken? Onların yürekleri
-bedenleri- bu kadar safken?"
• 11 •