Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

K aranlık P re n sin G elini
"Hayır, hayır, hayır." Lucia'nın kalbi durmuş gibiydi; oksijen
alamıyordu. MacRieve'e Cruach'm etkisi çoktan bulaşmıştı, her kimi
seviyorsa ona zarar vermeye ihtiyaç duyardı.
Ah, tanrılar aşkına, beni seviyor. "MacRieve, buna karşı savaşmaksın!"
Lucia yayını tekrar sırtına atıp iki elini de MacRieve'e uzattı.
"Benimle gel... buradan birlikte ayrılalım."
"Seni o kadar çok seviyorum ki bu canımı yakıyor." Sözleri
hoyrattı. "Sana bunu daha önce söylemek istemiştim."
MacRieve... kaybolmuştu.
Cruach'm kahkahası gelip rutubetli toprak duvarlarda yankılandı,
ardından, "Karımı bana getir, Lykae," diye emretti.
MacRieve ona boyun eğip Lucia'yı kollarından yakalamak için
ileri atıldığında, Lucia, "Hayır, bana bunu yapma!" diye haykırdı.
Kendini kurtarmak için MacRieve'e saldırdı ancak Lykae fazlasıyla
güçlüydü. "MacRieve, buna karşı direnmelisin!"
MacRieve sağır gibiydi, Lucia'yı ölmüş Cromit'lerin yamndan,
Cruach'm odalarına doğru zorla götürüyordu.
Tıpkı önceki gibi. Lucia henüz dehşete kapılmış bir kızken olduğu
gibi. Şimdiyse o dehşeti, kaderine nasıl da mahkûm olduğunu yavaşça
fark eden, dehşete kapılmış bir kadındı.
MacRieve onu Cruach'm hapishanesinin korkunç salonuna
sürükledi, burası daha yüksek tavanları -ve her tarafına dağılmış
cesetleri- olan daha büyük bir alandı. Sızıntılı duvarlara yaslı yüksek
ceset yığınları, kıpırdanan kurtçuklarla doluydu. Kadınlar, çocuklar...
kimsenin gözünün yaşma bakılmamıştı. Yoğun leş kokusu Lucia'yı
öğürttü, gözleri yaşardı.
Önce, tanrılarıyla kalmış olan dört Cromit gözüne çarptı. Sonra
Lucia'nın gözleri, Cruach'm son kurbamndan hâlâ ıslak olan sunağa
çevrildi. Yüreği küt küt atarak yalvardı. "MacRieve, beni buradan
götür! Lütfen..."
Sonra onu gördü. Hiçbir şey değişm em işti... Cruach hâlâ,
Lucia'nın uzun ömrünün hiçbir gününde akimdan çıkmamış olan
• 386 •