Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

Kresley Cole
Izabel'in gözleri kocaman açıldı. "Bu konuda ciddi misin?"
"Evet. Limana çıkmadan önce sana telefon numaramı vereceğim..."
Güverteye açılan merdivenden inerken Lucia, Rossiter'la karşılaştı.
Rossiter duş alıp giyinmişti... ve hâlâ uyumamıştı.
"Ben de seni arıyordum/' dedi Rossiter. "Kocana bakmamı
istemediğinden emin misin?"
"Ne?"
"Onu muayene edebilirim."
"Ah. MacRieve. O iyi. Yalnızca bir sıyrıktı. Ama önerin için
sağ ol. Ve gemiyi suyun üzerinde tuttuğun için tekrar teşekkürler."
Rossiter hüzünlü bir şekilde gülümsedi. "İşin içinde kendimi
koruma unsuru da vardı."
Rossiter'ın dinlenmeye ihtiyaç duyacağı bir zaman varsa bu da
daha yeni geçirdiği berbat geceden sonra olurdu. Ama onun için
uyumamn bir faydası yoktu, unutmak yoktu. Lucia yeniden empati
kurdu. "Bu keşif seferi senin işine yaramadığı için üzgünüm."
Rossiter omuzlarını silkerek, "Hey, sonunda ölüm yok ya," dedi.
Ardından neredeyse yüzünü buruşturmaktan kendini alıkoyabildi.
Evet, sonunda ölüm vardı. İnsanlardan hoşlanmıyorum, insanlardan
hoşlanmıyorum... Lucia bunu içinden kendi kendine ne kadar
tekrarlayıp dursa da, yine de bu insana yardım etmeyi deli gibi
arzuluyordu.
Sonradan pişman olacağı bir şey yapmadan önce -mesela
Rossiter'a, Bizim gibi bir mit olmak ister misin? demek gibi- Lucia, "Şey,
benim gidip bir telefon etmem gerekiyor," dedi. Ardından Rossiter'a
hafifçe sürtünerek yanından geçti.
Kıç tarafındaki güverteye giderken, Nix'in numarasını tuşladı...
ve hakikaten de ona ulaşabildi. Onu aklı başında buldu. Genel olarak.
"Nıx, sana bazı iyi haberlerim ve bazı cidden çok berbat haberlerim
var," dedi Lucia. Sonra olan biten her şeyi açıklayıp, "Yani,
şey, mezara küçücük bir damla su girmiş olabilir," diyerek bitirdi.
369