Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

K aranlık Prens’in Gelini
İnsanlara duyduğum bütün bu sempati de nereden çıktı? Belki de
Lucia ölümlüler için bir evsizler sığınağı açmalıydı. Onlara mama
filan verirdi. "Iz, ona bir şans tanımalısın. Seni şaşırtabilir."
"O kadar kolay değil. Görüyorsun ya, 'Charlie'nin de sevgiye
ihtiyacı var. Ve Travis... bunun imkânı yok."
"Bir ona bir kendine dönüşebiliyorsan o zaman kadın biçiminde
kal."
"Charlie'ye ve kendime yeterince dönüşmediğimde, bu beni
hasta ediyor."
"Bu yüzden Charlie çoğunlukla solgundu." Şimdi Lucia geçmişi
düşününce ikizlerin aynı sade tişörtleri ve kargo pantolonları
giydiğini hatırlıyordu. Iz bir anda Charlie'ye dönüşmek zorunda
kalma ihtimaline karşı bol kıyafetler giymişti. "Şu anda Charlie'ye
dönüşebilir misin?"
"Evet ama istek almıyorum," diye şaka yaptı Izabel, burnunu
koluna silerek. "Capitâo'ya söylemeyeceksin, değil mi?" Kaptanın
bunu öğrenmesi düşüncesinden tam anlamıyla aklı başından gitmiş
gibi görünüyordu.
Lucia kaşlarını kaldırdı. "Gerçekten bana inanacağını mı düşünüyorsun?"
"Hayır, um milhâo de anos, bir milyon yıl geçse de inanmaz/'
diye yanıtladı Izabel. "Yani biz hâlâ... arkadaş mıyız?"
"Evet, hâlâ arkadaşız, Chiz. Gerçi artık senin karşında üstümü
filan değiştirmeyeceğim."
Izabel'in soluğu kesildi. "Ah, sanki Charlie senin bir deri bir
kemik poponu isterdi de, seni ahlaksız!"
"İstemezdi çünkü Charlie de kolay lokma kız kardeşi gibi sarhoş
adamları beğeniyor."
Izabel kabaca güldü. "Bu konuda ilk defa gülebiliyorum!"
O zaman benim buradaki işim bitmiştir. "Dinle, eğer New Orleans'a
gelirsen beni bul. O kasabada bazı uçuk şeyler oluyor, belki sana ne
olduğunu bilen birini buluruz."
368