Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

K aranlık Prens'in G elini
sağladığını düşündüğü her seferinde, taşlar ortadan kaybolup hızla
aşağıya düşüyordu. İki yanlarında hayal bile edilemeyecek bir su
basıncı, kayaları sanki top gülleleriymiş gibi fırlatıyordu. Hemen
ii/erlerinde su, bir kurşunun hızıyla püskürüyordu.
"Sen sıkı tutun yeter," dedi MacRieve ona. "İkimizi de buradan
çıkaracağım." Homurdanarak ekledi: "Bir şekilde."
Bununla birlikte Lucia'nm gözleri bir kere daha karardı.
Bir sonraki uyamşmda, MacRieve onu botun zeminine dümdüz
yatırıyordu. Sonra Lucia onun motoru tekrar tekrar başlatmaya çalıştığını
hayal meyal duydu. "Haydi, çalış, seni kahrolası!"
Motor kükreyerek canlandı... kurtulacaklardı!
"Beni duyabiliyor musun, Lousha?" diye sordu MacRieve, yola
çıkarlarken.
Lucia gözlerini kırpıştırarak açtı, dalların arasından yakan
öğleden sonrası güneşine karşı gözlerini kıstı. Kaşlarını çatarak
başını kaldırdı...
Acı, boynundan yayılıp sırtından aşağı indi. "Of!"
"Kahretsin, olduğun yerde dur!"
Lucia cam acımadan başını kıpırdatamıyordu, sadece dümdüz
yukarı bakabiliyordu. Boynunu yoklayarak, "Bu çok acıtıyor!" diye
bağırdı.
"Öyleyse bunu yapmayı kes. Bir süre yat sadece."
"Artık güvende miyiz?"
"Şey, hayır, pek değil."
Lucia pervanenin döndüğünü duyabiliyor, motorun kokusunu
alabiliyordu ancak ilerideki dallar hareket etmiyordu. Bot olduğu
yerde mi duruyordu? Ah, tanrılar aşkına, nehir yön değiştiriyordu
ve onlar da akıntıya yakalanmışlardı. "Yine Nekropolis'in içine
emileceğiz, değil mi?"
"Ah, evet"
350