Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

Kresley Cole
Gözlerini delip geçmeli yoksa o kadar büyük bir yaratıkta en ufak bir gedik
bile açmaz.
Iskalarsa MacRieve'i vurabilir, bütün savaşma umudunu elinden
alabilirdi.
Lucia yutkundu, kirişi çekti ve kalbini yavaşlatmaya çalıştı.
Odaklan... Ama bu MacRieve! Gözyaşlarının arasından gözlerini
kırpıştırdı.
Ona çok âşığım.
MacRieve'in kafası öne düştü. Ah, tanrılar aşkına, bilinci yerinde
değildi. Kirişi bırak, bırak şunu!
Yılan çenesini -avını tamamen yutmak için- açmaya başladığında,
Lucia'mn parmakları gevşedi; kiriş uğuldadı. Lucia hızla
nefesini bıraktı, korkudan güçsüz düşüyordu...
Yılan geriledi, göz yuvarlarından iki ok fırlıyordu. Ardından
kafa yere yığıldı.
Lucia... başarmıştı.
Kuşku. Kendini şoka teslim etmeye zaman yoktu. Lucia haykırarak
MacRieve'e doğru koşturdu, arazide yukarıya tırmanmaya
başladı. Koşarken içinden tekrarlayıp duruyordu, Nasıl, nasıl, nasıl?
Bunu nasıl yaptım?
MacRieve'e ulaştığında ölü yaratığın hâlâ onu sıktığım gördü!
MacRieve için duyduğu panikle kalbi hızla çarparken, yayı bırakıp
yılanı kaldırmaya çalıştı ancak kıpırdatamadı. Regin'le birlikte
traktör römorklarıyla uğraşmak ayrı şeydi, kendi başına bir yılanın
ağırlığıyla uğraşmak ayrı şey.
"MacRieve, uyan!" diye bağırdı. Hiçbir cevap gelmedi. Sırt
çantasını çıkarıp genç bir ağaca koştu, temeline tekme atıp kopararak
yere düşürdü. Yılanın yanma onunla birlikte dönerek, ağacı
hayvanın iri kıvrımlarının arasına saplayıp kaldıraç olarak kullandı.
Sarf ettiği çabayla dişlerini sıktı. Tekrar tekrar ağacı saplayıp
kaldırdı. Nihayet son kıvrımı da kaldırıp uzaklaştırdı.
325