Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

Karanlık Prens’in Gelini
Ve şimdi de onu kaybettim. MacRieve bir gün kendi sınırlarına
ulaşacağı konusunda onu uyarmıştı. Bugün ulaşmıştı. Akılcı, mantıklı
Lucia daha çok ağladı.
Hangisi daha kötüydü? Onu kaybettiğini bilmek mi? Yoksa onu
okçuluğundan daha çok özleyebileceğini bilmek mi?
Birden kulakları seğirdi. Kısa bir haykırış duydu ve hemen
başını kaldırdı. Kulağa MacRieve'in sesi gibi geliyordu.
Ama aynı zamanda sesi kesilmiş gibi de gelmişti.
Lucia ayağa fırlayarak koluyla yüzünü sildi ve etrafına dikkatle
baktı. Güneş ışığı yukarıdaki gölgeliğe dimdik iniyor, mezar ve
mağrur heykellerden tuhaf gölgeler yaratıyordu.
Lucia başını kaldırıp uzaklara baktı ve bir hareket gördü. Evet,
su setinin üstünde, belki iki kilometre ötede...
Bir dakika... Başta Lucia gördüğü şeye inanmadı. Gözyaşları görüşünü
bulanık hale getiriyordu ve hareketlilik çok uzaktaydı. Fakat
beyni, hayal edebileceği en büyük yılanın dalgalanan yeşil kıvrımlarının
MacRieve'e dolanmış olduğunu, yüzünün MacRieve'inkinden
sadece birkaç santim uzakta sallandığını hayal meyal algıladı.
Etli vücudundaki siyah benekler, sarı lekelerin üzerine damlatılmış,
yanmış balmumu gibi üzerinde erimiş görünüyordu. Kemikli
bom be burnunda başlayıp dar gözlerini geçiyor ve kafatasının
üstüne uzanıyordu.
Anakonda.
İçinde birden bir panik oluştu. MacRieve, o şeylerden birine
yakalanmıştı. Kollarını yan taraflarına yapıştırmış, canını çıkanncaya
dek sıkıyordu. Her nefesini verişinde...
Lucia'nın kayalıklı tümsekten su setinin üstüne zamanında
çıkm asının imkânı yoktu. Anakonda... beslenmeye başlayıncaya
kadar bunu yapamazdı.
Lucia hiç düşünmeden yayıyla sadağına atıldı. İki oku kirişe
yerleştirerek nişan aldı... Bir buçuk kilometre uzağa, rüzgârın içine...
• 324 •