Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

Kresley Cole
Onun o kıçını kahrolası ormanda bırakacağım! Benim işim bitmiştir!
Kinevane'e döner, ağabeyi ve baldızıyla zaman geçirirdi.
Lachlain'in Emma için ölümlü bir çocuk edinmesine yardım ederdi.
Garreth klanına geri dönüp soydaşlarını bir yıldır ilk defa görebilirdi.
Lanet bir ragbi maçı oynayıp durmadan perileri becerebilirdi.
Set duvarlarından birine yaslı taş yığınına ulaşıp tırmanmaya
başladı. Yukarı çıkarken, kafasının içi birbiriyle çelişen düşüncelerin
bir isyanı gibiydi.
Lucia gibi nefret duyabilse ne kadar da kolay olurdu. Nefret,
Lucia'ya olan takıntısından daha az acı verici olmalıydı. Günün her
dakikasında, içini kemiren bu eksikliği hissetmese...
O sırada kaşlarını çattı. Lucia şimdi onu hor görüyormuş gibi
davranıyor olabilirdi. Ama önceden ona değer verdiğini tekrar tekrar
göstermişti. Garreth, Barâo'ya yüzmek için hazırlandığında veya
Lucia onun peşinden suya atlamak üzereyken gösterdiği endişeyi
hatırladı. Hatta sözlerini:"Senden ne kadar çok hoşlanırsam sana sırlarımı
o kadar az anlatmak istiyorum..."
Garreth set duvarının tepesinden, kendine engel olamayarak
aşağıya göz attı. Çok uzakta, dizlerinin üzerinde ağlayan Lucia
gözüne ilişti. Nefesini bırakıp sızlayan göğsünü ovuşturdu. Onun
gözyaşlarına dayanamıyordu.
Lanet olsun şu dişiye! Görünüşe göre işinin bittiğini söylediğinde,
sadece boş konuşuyordu. Çünkü gerçek şuydu ki...
"O benim," diye mırıldandı.
Ne olursa olsun. Onu asla terk edemem.
Yüreği pişmanlıktan ağırlaşmış bir halde, Lucia'ya giden geri
dönüş yolunu tuttu... çalılıktaki hareketlenmeyi, çok geç oluncaya
dek görmedi.
• 321 •