Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

K aranlık P re n sin Gelini
Lucia öyle olmaya hazırdı. Benim sorumluluğum, benim avım. Şimdi
de silahıma ihtiyacım var. Aklında bu düşünceyle birlikte, dişini sıktı
ve kolunu suya daldırarak portalm hemen ilerisindeki sahile doğru
kürek çekmeye başladı.
Karaya yaklaşık bir buçuk metre uzaktayken, uyluklarına kadar
gelen suya atlayıp öndeki halatı tuttu. Kıyıya güçlükle yürürken,
botu arkasından çekip bir dala bağladı.
Sırt çantası ve yayını hazırlayıp ikisini de üzerine bağladıktan
sonra, ormanın içine doğru yürümeye başlayıp Rio Labyrinto'yu
takip etti. Ancak kısa süre içinde buranın çok uygun bir şekilde
adlandırıldığını keşfetti... ortada dolambaçlı bir nehir değil, kesişen
ve ayrılan akarsulardan bir labirent vardı.
Bele kadar gelen suda gayretle yürüdü. Düz zemine çıktı. Düşmüş
ağaçların üzerinde atladı. Tekrar suya girdi...
Kulakları seğirdi. Her tarafında bir şeyler kıpırdıyor, suyun içinde
sessizce ilerliyordu. Bunlar matora, dev anakondalar mıydı? "Kollarına
dolanırsa bir ölümsüz bile onları püskürtemez,” demişti MacRieve.
Ve Lucia yılan bir kez avına dolandı mı, akciğerler dümdüz
oluncaya dek kurbanın her nefes verişiyle onu sıkıştırdığını okumuştu.
Onları göz ardı et. Cruach'tan daha beter bir şey yoktu ve kahretsin,
onu yok edecek silah çok yakındaydı! Çok yakın...
Sonra çok da uzaktan gelmeyen daha tüyler ürpertici bir ses
duyunca donup kaldı... acı dolu bir kükreme. MacRieve burada. Çoktan
Lucia'nın izini sürüyordu. Lucia koşturmaya başladı. Yağmur
en hafifinden bir çiselemeye dönüşmüştü. Kokumu alması daha kolay.
Onu gerçekten de vurmak zorunda kalacağım. Evet, MacRieve'in
ona armağan ettiği sadaktan bir ok alıp onu gözlerinin arasından
vurmak. Önceden bunu düşünememişti bile ancak bu, kurtuluşuna
-dünyanın kurtuluşuna!- bu kadar yaklaşmasından önceydi...
MacRieve'i vurmak, Lucia'ya gündoğumuna kadar yeterli
zaman kazandırırdı, muhtemelen dieumort'u bulmasına yetecek
kadar zaman.
298