Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

Karanlık Prens'in Gelini
"Benimle orta yolda buluşmalısın yoksa peşinden koşmayı
bırakacağım. Ve bıraktığımda beni kaybettiğine pişman olacaksın."
Bunu biliyorum!
"Bana söyleyecek misin?"
Lucia onun ölümcül bir samimiyetle konuştuğunu düşünüyordu.
Bana bir seçenek sunuyor... ve ben onu kaybetmek istemiyorum.
Kahretsin, MacRieve ne zaman düşmandan gerekli bir belaya,
ondan da Lucia'nın onsuz yaşayamayacağını düşündüğü birine dönüşmüştü?
"MacRieve, ben..." Ona nasıl anlatacağını hayal ederek
yutkundu. Bir kocam var. Şeytanla evlendim. Onun karışıyım. Lucia av
Cruach. Utanç, konuşmak bir yana, nefes almayı bile olanaksızlaştırıyordu.
MacRieve'in kendisi hakkında ne düşündüğünü önemsemeye
başlamıştı ve gerçekleri bilmesi nasıl olsa bir şeyi değiştirmezdi!
Lucia'nın kaderi yazılmıştı...
"Misafirlerimiz var!" diye bağırdı Schecter yukarıdan. "Başka
bir gemi."
Motorlar anında yavaşlayıp boşa alındı. Üzerlerindeki güverteden
gelen koşuşturmaları duyabiliyorlardı.
"Ah, kahretsin," diye homurdandı MacRieve.
"Niye herkes koşuyor? Başka bir araştırma teknesi olamaz mı?"
"Bu kadar açıkta mı? İmkânsız." MacRieve üzerine bir tişört
geçirdi. "Korsanlar, paralı askerler ya da daha beteri."
"Daha beteri mi?"
MacRieve, Lucia'nın elini yakalayıp onu kamaranın dışına,
yağmurun altına çıkardı. Omzunun üstünden, "Bu iş bitmedi,
Lousha!" dedi.
Seyir güvertesine ulaştıklarında, erkeklerin dördü çoktan orada,
nehri tarıyorlardı. Schecter, dürbünü gözlüğüne yapıştırmış halde bir
şemsiyenin altında duruyordu. Travis bıkkın gözleri daha tetikte ve
elinde bir çifte namlulu tüfekle dikkatle dışarı bakıyordu. Rossiter
tıraşsız, açık kahverengi saçları karışık bir halde küpeştedeydi.
• 270 •