Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

Karanlık Prens’in Gelini
Ancak Garreth buradan ne kadar nefret etse de, Lucia tadım
çıkarıyordu. Kâşiflerin ormandan sanki onları kötü yola saptırıp
inceliği boş vermelerini sağlayan bir sevgiliymiş gibi bahsettiklerini
duymuştu. Nihayet ne demek istediklerini anlıyordu.
Ve bu hoşuna gidiyordu.
Aklı başında Lucia aklını yitiriyordu. Kontrollü görüntüsünü,
kırılgan akılcılığını. Buranın her şeyi duyularına hitap ediyordu...
renkler, sıcaklık, çağrışımlar yapan kokular. Hatırladığı kadarıyla
kendini bundan daha canlı hissetmemişti.
Belki de bunu, yatağını paylaştığı kurtadama borçluydu. Mac­
Rieve onu her gün -v e gece- bitap düşürüyordu. Sanki kontrolünü
sarsacak bir şeye ihtiyacı varmış gibi. Lucia'nın kâğıt evi, büyük bir
girdabın ortasmdaydı. Rastgele tek bir dokunuşla, hepsi devrilecekti...
Bugünlerde Contessa'daki yaşam rutinleşmişti. Dam iâno hep
etraftaymış gibi görünüyordu ve her ne kadar Lucia, onun bir tehdit
olabileceğini sezse de, ciddi bir korku duyamıyordu. Damiâno,
İrfan'dan olabilirdi ancak hiçbir tür, kuvvet açısından Garreth'la
boy ölçüşemezdi.
Rossiter'a gelince, doktor kendi kamarasında volta atmadığında,
Charlie'den kendisine geminin iç mekaniklerini öğretmesini sağlıyor
ve jeneratörlerin yakıt ikmalinden motor filtrelerini değiştirmeye
kadar her şeyi birlikte yapıyorlardı.
Lucia ayrıldıklarından beri Rossiter'ın bir saat bile uyuduğunu
sanmıyordu. Gittikçe daha da soluyor, uzun bedeni daha da inceliyordu
ve bazen koyu mavi gözlerinde... sanki oraya bir delilik
yerleşiyormuş gibi büyüyen bir kıvılcım gördüğünü düşünüyordu.
Nasıl yerleşmez ki? Tıpkı Lucia gibi Rossiter'ın da zamanı tükeniyordu.
Schecter tüm gece sessizce geziniyor, ses dalgası yemini suya
batırıyor ve Izabel de sürekli Travis'e uzun uzun bakışlar atıyordu.
Travis kim senin etrafta olmadığını sandığı zamanlarda birkaç
kez Izabel'i süzmüş, ardından kendine çok kızmış gibi görünmüştü.
248