Kresley Cole - Karanlık Prensin Gelini

Karanlık P rens’in Gelini
"Ne yapıyorsun?"
Izabel huysuz bir şekilde nefesini bıraktı. "Nada."
Lucia içeriye bir göz attı ve birkaç karışlık açıklığı olan ve bir
bavul rafına benzeyen bir yer buldu. Izabel orada dümdüz yatıyordu.
Onu taklit eden Lucia, zıplayıp uca kadar yüzüstü süründü.
Ve gözetlemek için mükemmel bir saklanma yeri buldu. Buradan
alaverenin yam sıra, platformu ve gerideki üstü açık güverteyi -geminin
oldukça büyük bir bölümünü- görebiliyorlardı.
"Bizi mi gözetliyordun?"
"Neden gözetlemeyeyim?" diye sordu Izabel "Hepiniz louco'sunuz."
"Deliyiz, öyle mi? Sen ne küstah, küçük bir..."
"Latin Amerikalı mıyım?" Izabel öfkeyle baktı. "Sinirli bir
Portuguesa mıyım?"
Küstah, küçük bir ölümlü, diye düşünmüştü Lucia. "Neden
hepimiz deli oluyormuşuz?"
Izabel çenesini kaldırdı. "Senin doktor olduğunu sanmıyorum."
Luda omuzlarım silkti. "Ben de senin bir sarhoşa âşık olduğunu
sanıyorum."
Izabel kısılmış, ela gözlerle, "Bay MacRieve'le evli olduğunu
bile sanmıyorum," dedi.
"Benim le ilgili elindeki tek şey bu mu?" diye sordu Lucia, içi
rahatlayarak Izabel'in onların gerçek doğalarını keşfettiğini sanmıştı.
"Eğer sen ve Bay MacRieve evliyseniz, ben de Schecter'in şortunu
yerim."
"Şimdi bu biraz... gereksizdi. Peki, bizimle ilgili neden öyle
düşünüyorsun?"
"Sen bakmıyorken MacRieve sana uzanıp sanki dokunmak için
ölüyormuş gibi elini yumruk yaparak geri çekiyor." Öyle mi yapıyor?
"Evli insanlar öyle değildir!"
"Öyleyse sana karşı dürüst olacağım, Izabel. Evli değiliz ama o...
eski kafalıdır. Bu gemide birlikte kalınca itibarımın zedelenmesini
istemedi. Başka bir şey var mı?"
• 240 •